Hong Kong - Strijen

Aangekomen op het treinstation in Kowloon had ik geen idee waar ik heen moest. Even weer wennen aan een nieuwe plek en eventjes weer erdoorheen navigeren, maar niet voordat ik mijn backpack achtergelaten zou hebben in een kamer. Waar dan ook, zolang de prijs me maar zou aanstaan.
Een complete verademing was zeker wel dat de straatnaambordjes in zowel het onbegrijpelijke Chinees als het oude-vertrouwde Engels geschreven waren, maar nog hielp dat me niet veel verder aangezien ik geen normaal leesbare kaart had om ze op op te zoeken.
Met de LP in de hand begaf ik mij richting een taxistand en de eerste de beste taxichauffeur begreep me al niet. Lekker is dat, ik had gehoopt dat de communicatie hier een stuk eenvoudiger zou zijn, eenmaal een paar dagen verder was ik erachter dat het probleem alleen bij de taxichauffeur ligt, alle straatnamen kennen ze, maar een beetje Engels spreken, ho maar!
De eerste chauffeur begrepen me niet en reed verder, de tweede begrepen me ook niet, tot ik een hotel in de buurt noemde, het Holiday Inn, minimaal toch wel een 3 sterren plekje. Een voor mij veel te dure optie, maar het zou me wel in de buurt brengen. Ik werd dus voor de deur afgezet en direct kwamen er overal mannetjes in picolopakken aangestormd om mij uit de auto te helpen en er al met mijn backpack vandoor gingen richting receptie. Ik kon ze nog net terugfluiten en vertelde dat dit hotel te duur was voor mij. Net als anders was ook hier de reactie verbazend uitgedrukt door de heren.
Mijn doel was in de buurt, maar waar precies wist ik nog niet. Het Holiday Inn zou naast het gebouw staan waar ik had moeten zijn, maar ik werd aan de achterkant afgezet en dat hielp me nog niet helemaal op weg. Eenmaal aangekomen aan de juiste kant liep ik maar een richting op en er kwam een Indiër aangelopen die vroeg of ik accommodatie zocht. Ja, dat wel ja. En dus liep ik achter hem aan het Chungking Mansions in. Een halve wolkenkrabber met onderin allemaal malafide winkeltjes en alles daarboven, tot de 17e verdieping, hotels a la ster 1.
Ik had het goede gebouw te pakken en was er inmiddels van overtuigd dat ik al niet bij hem zou blijven, mijn intuïtie die opspeelde waarschijnlijk.
De LP gaf een aantal goede recensies over hostels die hier gevestigd waren en daar zou ik liever mijn aandacht op richten, voor alle zekerheid. Er liep daar zoveel Afrikaans en Indisch gespuis dat ik me al niet helemaal veilig voelde, hoewel, laten we zeggen dat ik mijn spullen niet veilig waande.
Wellicht een vooroordeel, maar mijn gevoel zei me dat gewoon op dat moment.

Nog steeds was die kerel bezig mij over te halen bij hem te blijven, maar ik vertelde ook hem dat het te duur was. Ik zou zelf wel een plekkie vinden wat half zo duur zou zijn en het afdingen kon beginnen. Ik kon zeggen wat ik wilde, maar hij zei me toch een tegenbod te doen. Ik hield mijn poot stijf, zei dat de kamer gewoon niet deugde en ging op zoek naar een goedkopere oplossing, die er zou komen. Gelukkig had hij geen dorm, dus dat kon ik mooi als excuus gebruiken.
Met het verhaal van de 3 Musketiers nog vers in het hoofd noemde ik de vrouw van mijn hostel constant Milady (een der hoofdrolspelers uit het boek), maar dat scheen ze niet helemaal te begrijpen.
Park Guesthouse, daar zou ik tot de volgende vrijdag blijven, de dag van mijn vertrek naar huis. Voor een kleine 12 euro had ik een kamertje lekker voor mezelf, waar ook mijn souveniertjes veilig zouden zijn. Een TV schijnt al standaard te zijn, dus daar hoefde ik dan thuis niet meer aan te wennen als het zover zou zijn.

Het begon die dag allemaal eerst eens met het gebied te verkennen waar ik sliep, je moet tenslotte ergens beginnen en een kaart had ik ook nog niet. Tsim Tsa Shui, waar de betere hotels met de budgetplaatsen gemixed zijn, waar je alles kunt krijgen wat je maar wilt en dat je daar niet eens zo hard voor hoeft te zoeken. De betrouwbaarheid van sommige zaakjes laat wat te wensen over, maar we weten inmiddels dat dat overal zo is. Al gaat dat laatste voornamelijk over de vele telefoonwinkeltjes en shops met digitale camera's en aanverwanten. Niks draagt een prijskaartje en je moet dus maar vragen wat iets kost. Niet veel minder dan in NL, dus het zou geen optie voor mij zijn. Dat zou het toch niet zijn vanwege mijn tegenstribbelende bankrekening... Zucht..

Na mijn fikse wandelingetje diezelfde ochtend nog op Shamian Island in Ghuangzhou had ik al aardig wat metertjes in de benen zitten en des te later het werd, des te meer ik wat voelde in mijn kuiten en schenen (ik wist helemaal niet dat daar ook spieren zaten). De avond zou vroeg eindigen en de dag die erop volgde weer vroeg beginnen. In tegenstelling tot mijn planning en tegen alle natuurwetten in, werd ik pas dik na 10uur wakker en dat na een toch lawaaiige en koude nacht. Ik had het nodig blijkbaar, de slaap zat diep die keer, een slaap die zich niet gewonnen zou geven tegenover de toeters op de straat 15 verdiepingen onder me, tegen alle stemmen op de gang en vooral niet tegen de koude luchtstroom van de plafondventilator.

Het werd tijd mijn dag weer eens nuttig te besteden en om echt weer wat 'spannends' te doen en dit maal eerst Hong Kong Island. Nadat ik mezelf een gratis kaart had aangeschaft kon het rondneuzen beginnen en lopende door de vele straatjes kwam ik terecht bij een stelsel van roltrappen die je in 20minuten! een deel van de aangrenzende berg op brengt.
Niet allemaal aaneengesloten, maar wel gratis en een kleine belevenis an sich. Boven aangekomen is daar de halte van een tram die je nog verder Victoria-piek opbrengt, maar dat zou ik bewaren voor de avond. Op de weg terug naar beneden ben ik in een rustig restaurantje gaan zitten en bestelde mezelf een heerlijke Tuna sandwich om even bij te komen van het warme weer en bestelde daarbij een heerlijk witbiertje. Bij de vraag van de serveerster of ik een flesje of tap prefereerde verkoos ik de tap, maar dat werd een klein misverstandje tussen mij en het bier. Ik zag de meid aan komen lopen met een joekel van een glas, weliswaar tot de rand gevuld met dat heerlijke goudgele vloeistof, maar die halve liter zou me bijna fataal worden voor de rest van de dag. Het was veel meer dan ik verwacht had en ik kreeg het niet eens allemaal mijn strot doorgespoeld. Zittend op de stoel ging alles nog prima, heel erg goed zelfs, maar op het moment dat ik opstond was daar de man met een sloophamer! Het heeft me zeker 2uur gekost om bij te komen, want van dat halve litertje bier bij een temperatuur van minstens 30graden voelde ik me al stomdronken. Hij sloeg aan, en hard.

Achteraansluitend in de rij voor de piektram viel mijn oog op het prijskaartje wat bij dat ritje hoort, 20Dollar voor een enkeltje. Das 2 euro, omennabij! Ik werd weer even met beide benen op de Westerse wereld gezet. Een plek waar alles weer duur zou zijn en het salaris nog steeds veel te laag.
Het is toch een must do, dus ik kon er niet omheen en ben netjes met de meute te ram ingeduwd. Al die Chinezen willen bij elkaar blijven en een plekje hebben om te zitten. Het leek de schoolbus wel in mijn middelbareschooltijd. Mensen achter je duwen je vanzelf de bus in, in dit geval een tram, maar de Chinezen denken slimmer te zijn en schieten snel voor je heen, maar niet bij mij. Ik maakte me breed en verwees ze met mijn duim naar achteren. Hup, gewoon op je beurt wachten, stelletje ongeduldigen. Zitten kun je je hele leven nog, dus waarom zou het een zodanige noodzaak zijn in een tramritje van een paar minuten?
Dat werd me pas echt duidelijk toen we omhoog gingen. In een hoek van 45graden de berg op. Nou ja berg is dan ook ietwat overdreven, zo'n 550 meter boven zeeniveau, maar vasthouden is het advies tijdens de weg omhoog en omlaag.
Bovenaan was het een drukte van jewelste. Iedereen wil natuurlijk even van het zogenaamde prachtige uitzicht genieten, maar het uitzicht wordt vrijwel geheel verpest door alle toeristen. Nu mag ik niet klagen, want ik ben er ook eentje, maar ik verkies toch wel een rustiger plekje om mijn tijd te verdoen.
Genoegen wegen die in de richting van de lucht wijzen, dus ik volgde er al snel eentje in mijn zoektocht naar natuur cq rust. Natuur zat, alleen de rust nog.
Tien procent stijging in de door mijn gevolgde wegen was geen uitzondering en er ontstonden steeds meer zweetdruppels op mijn voorhoofd en andere nare plekken.
Ik zette echter gewoon door, maar kwam nergens. Helemaal nergens. Alleen maar bomen en dure aparte appartementencomplexen die mijn zicht op de stad blokkeerde. Er zat niets ander op terug te keren naar het tramstation en daarbij gelegen (window)shoppingcenter.
Mijn moed was stukje bij beetje verder en dieper mijn schoenen in gezakt, maar ik gaf nog het nog een poging en die was succesvol. Er was echter een hele grote maar. Ik moest door vanalles nog meer groens en de donkerder het werd, de minder ik zou zien en ik had verzuimd mijn zaklamp mee te nemen (al had ik op dat moment geen idee waar die zou kunnen zijn). Het werd een korte genietsessie en eenmaal het zakkende zonnetje te zien, kreeg ik het al steeds kouder en zat er niets anders op dan maar terug te gaan en me bij de andere debieltjes te voegen.
Het was mistig of het zou een kwestie kunnen zijn van alle smog, maar een ding is zeker, de foto's zullen nooit zo helder zijn als op de ansichtkaarten. Beetje spelen met de camera instelling en je komt wel eindje in de richting van wat je wilt, maar iedereen rond je heen wil hetzelfde plaatje schieten en zo is je camera constant in beweging, ookal is dat absoluut niet de bedoeling. Met trots kan u dus melden dat de foto's mislukt zijn en ik alsnog op zoek moet naar een bijpassende kaart. Die stuur ik mezelf dan wel, heb ik alsnog een klein aandenken.

Hong Kong barst van de GRATIS parken en in deze oases van drukte verschuil ik mezelf met wat literatuur over HK en een setje voorverpakte/voorgesmeerde boterhammetjes van de 7-Eleven. Het is een drukte van een jewelste en het leek er stevig op dat niemand aan het werk was, hoewel het toch een doordeweekse dag bleek te zijn na een extra controlecheck van mijn horloge. Victoriapark, Hong Kong Park, Kowloonpark, enzovoort enzovoort. Noem ze maar op en ik heb ze gehad, allemaal stuk voor stuk, de ene na de andere. En ze zijn nog makkelijk te bereiken ook met de metro, met een bus of zelfs met een auto, als je een daredevil genoeg bent je in het verkeer te wagen.
Ik neem de metro en had mezelf al een Octopus kaart cadeau gedaan. Een kaart waarmee je in alle openbaar vervoer makkelijk kan betalen zonder kleingeld op zak te hoeven hebben en je kunt er zelfs me afrekenen bij de.. juist ja, de Mac ;).

Ik neem de metro naar het einde van het eiland in de buurt van wat strand ofzo, dacht ik, maar daarentegen kwam ik ergens midden in een drukke woonwijk uit en dat was niet helemaal de bedoeling.
Mijn oog viel op een station onderweg terug, station Fortress Hill. Alleen dat laatste woord stond me niet aan, maar het was eventueel de moeite van het uitchecken. Ik had mezelf al flink geteisterd door de hele dag rond te wandelen, dus hoever ik zou komen was een kwestie van uithoudingsvermogen, wil en tijd.
De tijd begon te dringen, want het zou binnen niet al korte tijd donker worden. Uithoudingsvermogen was niet zo'n probleem, als ik eenmaal ga, ga ik door ook, al is dat niet altijd even gezond en alleen de wil speelde op. Daar zou ik later wel mee afrekenen, want als iets gratis is, dan is de wil zo omgekocht.
Vreemd om te zien dat bebouwing en natuur zo dicht bij elkaar staan in Hong Kong. Je ziet op nog geen 50meter bij je vandaan een flat staan terwijl jijzelf je weg probeert te vinden tussen de bomen en planten. Ik had geen enkele kaart bij ofzo, maar volgde een weg die was gemarkeerd door allemaal witte stippen her en der. De gebouwen in de omgeving diende daarbij ook als eventuele back-up, want echt ver kon je niet verdwalen daar.
Ik baande me een weg naar de top van een andere piek dan die Victoria heet en ook daar was het uitzicht beperkt door de rook, smog of mist. Een tegenoverliggende heuvel (beter dan berg eerlijk gezegd) bood een thuis aan voor adelaars die rond de top heen vlogen. Minstens 4 stuks cirkelde rond en mijn uilenlokroep scheen ze niet te bewegen tot enige actie. Misschien maar beter ook, want weer was ik helemaal alleen en het begon donker en kouder te worden.
Van een oud fort was niet echt veel sprake, wel waren er allerlei voorbereide paden en her en der wat halve muurtje die al werden overgenomen door de groeiende bebossing.

Als aanrader kreeg ik het plaatsje Stanley (ja zo heet het echt, hoe verzinnen ze het?!?) op mijn lijstje toegevoegd door mijn vader die al vaker in Hong Kong is geweest. Al moet dat nog voor mijn geboorte geweest zijn, tegenwoordig is Stanley een toeristenoord. De markt is er levendig en ook daar was bijna alles denkbaar te koop. Zelfs werd er weer voor het eerst (van alle landen waar ik geweest was) in het openbaar kunstlullen verkocht. Nu weet ik zelf ook wel dat het Madame Tussaud museum in Amsterdam ook vol staat met kunstlullen, maar deze waren wel te koop en van deze exemplaren heeft een vrouw waarschijnlijk meer genot.
Ik was niet van plan iets te kopen, maar mijn oog viel op een zaakje met Nike zonnebrillen. Ze hadden precies hetzelfde model wat ik ook had en vanwege de vriendelijke prijs (hier is tenminste nog wel af te dingen) had ik mezelf er maar direct 2 aangeschaft. Ik heb er in het verleden al eens eentje gesloopt en mijn huidige is onhelder geworden vanwege de onzuinigheid van mijn kant. Het zonnetje scheen niet door de wolken heen, maar toch had ik er eentje op, je wilt tenslotte direct de blits maken met je nieuw aangeschafte, nog heldere, zonnebril, toch?
Zo dacht ik ook en bijna tegen de lantaarnpalen lopend nam ik een bus naar Aberdeen (nee niet die in Schotland) waar ik de weg zou moeten zoeken naar het drijvende restaurant. Ik ontmoette een Engelse gozer (J.K of Jay Kee, misschien was het ook wel Jee Kay, iets wat erop leek iig) die in Hong Kong even op vakantie was en daarna weer terug zou gaan de Filippijnen om vanaf daar verder te gaan zeilen met een vriend en hun catamaran. Hij had 2 Dollar (20 eurocent) te kort voor een buskaartje en ik schoot hem te hulp. Omdat hij op weg naar de haven, volgde ik hem een stukje, via een taxi en liet hij me bij de haven uitstappen waar ik een taxibootje kon nemen naar dat drijvende Jumborestaurant. Een enorm complex van 3 verdiepingen en binnenin lijkt het het Hilton wel, al heb ik geen flauw benul hoe het Hilton er van binnen uitziet.
Nog steeds droeg ik mijn sinds minstens 5 weken niet gewassen nog als enige overgebleven korte broek en een niet gestreken en dus gekreukeld t-shirt waar de gaten in begonnen te vallen. Men onthaalde mij als een koning en ik deed maar gewoon zoals ik altijd deed, zogenaamd normaal voor mijn begrippen. Er werd een enorme tafel voor mij alleen klaargemaakt en bij het zien van het menu moest ik mezelf eerst eens stevig vasthouden aan de tafel en de leuningen van de, overigens lekker zittende, stoel. Dit zou niet goedkoop worden, goedkoop voor NL misschien wel, maar ik had nog een dag te gaan in Hong Kong voor ik terug zou vliegen.
Voor de 30euro (en dan heb ik nog zuinig aangedaan) had ik diep gefrituurde garnalen, een bord vol verse gestoomde/gebakken of gekookte groenten en een zielig bakje rijst.
Maar achteraf zat ik vol en de garnalen waren voortreffelijk. Het zeewier en de paddestoelen waren gewoon niet te vreten. Ik had nog gehoopt dat de paddestoelen mij naar een andere wereld zouden brengen, maar het mocht niet zo zijn.

Een onrustige, laatste nacht zou volgen. Het einde was nu echt nabij. April, de 21e, een vrijdag, diezelfde avond moest ik me melden bij de incheckbalie van Cathay Pacific op Check Lap Kok, maar niet voor ik me nog een uitje had gegeven naar een ander stadje op een van de eilanden, Sai Kung. Een voorheen oud visserdorpje, waar nu al wat meer toeristen rond lopen en de zeevoer restaurants de grond uit geschoten lijken alsof het wietplanten zijn. Tot mijn uitzinnige vreugde bleek er een boekwinkeltje te zijn waar ik mezelf 2 boeken kon aanschaffen om zo wat tijd in het vliegtuig te kunnen laten vliegen.
Ik kon het niet laten de humoristische quotes uit de sportwereld alvast te openen en onder het genot van een sinaasappelsapje (bier hadden ze wel, maar ik was bang weer een halve liter te krijgen) lachte ik me te barste en de tafeltjes rond me heen stroomde sneller leeg dan vol.

Al mijn kleingeld kon ik gebruiken om de rekening te voldoen en ik zocht een lekker rustig plekje uit langs de haven om me voor de laatste maal te trakteren op visvoer. Eten gemaakt van vis, niet voor vis bedoelt dus. Het werd een kilootje gebakken garnalen met een knoflook sausje en wat pepers. Dat laatste kan ik inmiddels aardig hebben, zolang het maar niet teveel is. De knoflooksaus was speciaal bedoeld voor diegene(n) die naast me in het vliegtuig zou zitten. Omdat ik nog niet vol genoeg zat bestelde ik nog een extra 0.5kilo van dat heerlijke goedje en ze hadden dit keer de koppen er al af gehaald voor me, dus ik kon ze zo naar binnen schuiven. Het was niet moeilijk te begrijpen dat ik tevreden was met deze maal en vooral toen mij de rekening gepresenteerd werd: 70 harde Hong Kong Dollars, 7 Eurootjes. Wat kan de wereld toch prachtig in elkaar zitten!

De klok tikte af richting 21.00uur en ik moest afscheid gaan nemen van Milady en de metro nemen om de airport express te halen. Ookal zou mijn vlucht pas iets na middernacht vertrekken, toch wilde ik tegen alle onzekerheid in op tijd zijn. Het is nu of nooit. De zenuwen speelde op, de gedachte aan thuis barstte los. Inchecken was totaal geen probleem, ook niet omdat ik mijn vlucht al eens had verzet, maar ik zag wel dat het 1 kilo had gescheeld of ik had aan het maximum gezeten. Negentien kilootjes aan rotzooi in een tas.. Nu begrijp ik ook waarom ie zo zwaar leek en ik steeds meer moeite kreeg met de tijd om em op mijn rug te hijsen.
Eenmaal veilig aan boord zat er links van mij een Chinees met aan zijn linkerkant zijn vrouw (of maîtresse, je weet tenslotte nooit). Rechts van mij zat een enorme (beter gezegd dikke) Indonesiër die 2 stoelen in beslag nam. De zijne en......eeeuh de mijne.
Economy class is alleen voor kleine mensen en zelfs ik had moeite mijn benen kwijt te kunnen. Doordat ik al 1,5 kilo garnalen had verorberd een paar uur ervoor heb ik lekker het vliegtuigmaal overgeslagen en probeerde ik in slaap te sukkelen. Dat laatste ging niet van harte en hooguit een paar uur in totaal heb ik zonder het te weten de tijd gebracht.
Gelukkig had ik mijn nieuwe boek, maar ook daarvan werd ik niet veel moeier en er was weinig anders te doen dan maar een filmpje kijken. Alle films werden tegelijk gestart en toen ik inschakelde stonden de tellers al op een uur. dat had weinig nut, maar er waren een aantal half uurs uitzendingen, zoals Friends! Geweldig, dat bracht me eventjes terug naar Vang Vieng, in Laos, waar ik een dag niets anders gedaan had dan Friends kijken. Maar het was allemaal een illusie, ik zat op weg terug naar huis.

Het laatste uur heb ik naar het schermpje voor me gestaard met daarop de vluchtinformatie. De plek waar we ons bevonden op dat moment was ergens boven Denemarken en ik zag het 'denkbeeldige' vliegtuigje op het scherm steeds dichter bij zijn eindbestemming komen.
Eenmaal boven Duitsland werd ons gemeld dat de temperatuur bij Schiphol rond de 7 graden zou zijn en ik zat daar nog steeds in die stoel.. in mijn t-shirtje...... op een zaterdagochtend, 22 april, 7uur in de ochtend.
Dat heb ik geweten ook. Mijn trui zat diep in mijn backpack en die zat weer in de laadruimte van het vliegtuig. Eenmaal de slurf inlopend was het berekoud! Ik had beter nog een paar maanden langer kunnen blijven was mijn gedachte en zeker toen er ook nog een opstopping ontstond omdat men zonodig een paspoort controle moest doen aan het einde. Daar was ik niet echt blij mee en eenmaal daardoorheen spoedde ik in mijn marathontempo naar de bagageband. Maar daar wachtte mij een volgende teleurstelling. Het leek eeuwen te duren voor ik eindelijk een keer mijn tas teruggevonden had. Er kwam al eerder iets voorbij wat erop leek, maar telkens moest ik op het laatste moment toch maar weer besluiten wel de mijne te pakken en niet die van een ander.

Duimend schietgebedjes maken om maar ervoor proberen zorgen dat ik niet mijn tas hoefde leeg te trekken bij de controle zorgde er voor dat ik zonder verder oponthoud mijn familie weer kom omhelzen. Maar niet alleen die waren gekomen, er stonden nog 3 Belgische makkers te wachten, die diezelfde ochtend om 4uur al zijn gaan rijden. Mijn verbazing was groot, de verrassing compleet e, maar nog steeds was het koud!
Welkom terug in Nederland. Het normale leven gaat weer beginnen, maar niet voordat er weer allerlei dingen geregeld zijn. Inschrijven in het bevolkingsregister, nog even snel uitzoeken wat voor ziektekosten ik ga nemen. Een laatste Hepatitis A prik voor de rest mijn leven veilig te stellen op dat gebied. Werk zoeken (zo lang mogelijk uitstellen maar :D) en nog meer van die ongein waar je niet op zit te wachten na 7,5 maand vol nieuwe belevenissen. Maar een ding is zeker, de eerste tijd thuis beleef je weer alles opnieuw, want hoewel ik altijd alles heb opgeschreven, ze willen het je allemaal nog keer laten vertellen en met plezier vertelde ik weer het ene na het andere tijdens een etentje met andere vrienden de zondag na thuiskomst. En er zullen nog vele sessies volgen.

Acclimatiseren en nog eens acclimatiseren. Dit is het einde van een reis waar ik met veel plezier op terug kijk, maar houd me in de gaten, ik zal niet lang in Nederland blijven!