Dali - Nanning

(Neem gerust je tijd..)

Nog navriezend van diezelfde ochtend stapte ik met half bevroren voeten het bed uit en kwam ik tot de conclusie dat vloerverwarming nog niet was toegepast daar. De vloer was nog kouder dan een ijsklompje en ik snelde met een rotvaart richting douche om een lekkere warme straal over mijn lichaam te laten lopen. Dat was echter een en al illusie, want de straal werd niet warmer dan... lauw. Een douche had ik nodig, want ik kon mezelf na 3 dagen reizen en 2 nachten in voertuigen (en dezelfde kleding) slapen, toch al wel een beetje ruiken. Daar stond ik dan... naakt en bibberend van de kou onder een lauwwarme straal. Al mijn gebeden werd niet verhoord en na een hele snelle wasbeurt kleedde ik me nog sneller aan.
Tijd om de 'stad' te verkennen en helemaal tot de nek toe warm aangekleed stapte ik de deur uit en kwam tot een andere overweldigende conclusie. Mijn kamer bleek dusdanig goed geisoleerd dat alle kou binnen bleef en de warmte buiten. Het was dik 20Graden en daar stond ik met mijn warmhoud-sokken in mijn dikke wandelschoenen met op mijn bovenlijf een extra laag shirt en nog een een trui daarbovenop.
Dat was teveel van het goede en ik dook terug de kou in, liet de deur open staan (mss koelt de wereld zo een beetje af dacht ik erbij) en herkleede mij zodanig dat het niet te warm en niet te koud zou zijn.

Binnen de 4 muren van de oude Dalistad was het een drukte met allerlei Chinese toeristengroepen, begeleid door lokale dames in ouderwetse originele chinese kledij met nog raardere hoedjes op en een vlaggetje in de hand. Ook Chinezen gaan volop in eigen land op vakantie dus, maar omdat ik toch een van de weinigen niet-spleetogen was voelde ik me toch een beetje anders dan de rest.
Na wat rondgestruind te hebben dan toch maar eten en in een halfverlaten doodlopend steegje een rustg plekje gevonden om iets nieuws uit te proberen. Dumplings ofzo. Soort van deegrolletjes met wat vlees erin. Niet meer dan alleen snack, maar het vulde de maag voldoende. Alleen het oppakken met die stokjes was wat onwennig. Ik zag de eertvolgende keer al aankomen dat ik rijst met stokjes zou moeten eten.. dus besloot ik toen maar Fried Noodles-addict te worden.

Het is niet veel anders dan in Laos of Vietnam, het enige verschil is dat het hier vooral wordt aangeboden door vrouwen van dik in de 30 of zelfs ouder. Smoking Ganja.. ganja fluisteren ze in je oor en ze blijken zelf zo oostindisch doof als de pest. Nee, nee en nog eens nee. De eerste keer zeg ik netjes Nee dank je, daarna volgt alleen een Nee en als er dan nog niet gereageerd wordt is de vraag welk deel van de Nee ze niet begrijpen, de N of de E (in het Engels is dat uiteraard de N of de O). Dat is meestal gecombineerd met een niet zo vriedelijk lachje op mijn smoel en ze houden het dan wel voor gezien.. eindelijk.
Diezelfde techniek werkt overigens bij iedereen hier. Stel een moeilijke vraag en ze haken af.. :D

De plek om heen te gaan was toch wel het dichtbijliggende meer. Erhai Lake, in de vorm van een oorschelp (men zegt et..) en het zou te lopen zijn volgens de LP, zo'n 50minuten en dat vond ik wel reuze ok, dus dat zou mijn volgende-dag-missie zijn. Dat was et ook pas toen ik na 12en mijn nest uit kwam hoor.
Met het zonnetje op mijn nog half kale koppie zette ik de pas richting meer en halverwege was ik al zo goed uit als uitgeput.
Die eikel had weer geen water meegenomen en als ie eenmaal de pas erin heeft is er geen land met em te bezijlen en lijkt het alsof ie een wedstrijdje aan het doen is.
Een lange rechte weg richting meer en ik had gehoopt iets anders dan een toeristenatractie te treffen, maar niets bleek minder waar. Allerlei toeristenbootjes lagen klaar voor vertrek naar de overkant, maar niemand kon me normaal duidelijk maken hoe of wat.
Hoe dan ook was het een teleurstelling en ik zette voet richting Dali.
Ik had echter op de heenweg een afslaande weg gemist en dook op die manier een klein dorpje in. Het was nog wat vroeg op de dag en er was niet veel beweging te bekennen in de klein en nauwe straatjes.
Ik zocht net zo lang tot ik een normaal plekje langs de rivier had gevonden zetelde mij daar neer voor een paar uurtjes. Iedereen die mij vanaf het begin van het pad had zien zitten kwam even kijken of deed net alsof men daar iets te zoeken had. Onderweg stuitte ik nog op een halve onderkaak met tanden, maar uit uitvoerig amateuristisch onderzoek bleek dit niet van een mens..

Op mijn uiteindelijk terugweg richting Dali voelde ik de kuitspier in mijn rechterbeen al tegenstribbelen en dat was het definitieve sein om het rustiger aan te doen. Die dag erna was dus inderdaad zoals ik het verwacht had.. Spierpijn, en niet zo'n beetje ook.
De benenwagen ging niet echt, dus dan moest ik maar uitwijken naar een andere vervoersmiddel. De fiets. De laatste keer dat ik een eind gefiets heb is zo'n dikke 9jaar geleden ofzo, naar school. Een kleine 40km elke dag was toendertijd geen probleem en dus had ik er het volste vertrouwen in dat de geplande plannen voor de dagen die in het verschiet lagen ook wel zou worden volbracht.
Het zou een kleine 18km zijn naar een plaatsje ten noorden van Dali, Xizhou. Daar zou ik overnachten en dan de volgende dag terug fietsen. Ik had nog het fatsoen in mijn lijer om mezelf niet teveel te laten fietsen op 1 dag..... Stel je voor dat ik echt moe zou worden.
Maar de volgende illusie lag alweer op de loer, want eenmaal onder weg was het stukken zwaarder dan verwacht. Mijn uitgebreide inspectie van de mountainbike die mij naar Xizhou moest brengen was voltooid naar alle tevredenheid, maar een van de versnellingsdingen bleek niet te werken zoals het zou moeten. 'Zie je wel dat je iets vergeten was te checken!'
Ploeteren en klauteren (lichte stijging in het wegdek voor aan tig aantal kilometers) voor de eerste 30 minuten en toen vond ik het wel tijd om even echte rust te nemen. Een enorme groep tieners die net uit school kwamen fietste me voorbij en er werden leuzen geroepen die ik nooit verstaan zou hebben als ik had geluisterd. Zoiets als spreekkoren van hooligans, die kan ik ook nooit verstaan, maar das meer omdat die stakkers geen fatsoenlijk Nederlands kennen praten denk ik.

Mijn rust werd beloond met een paar mooie shots van een wat oudere vent met een pakket groente op zijn rug. Ik schat zeker 40 tot 50 kilo aan verse gewassen verpakt in een grote rieten mand en met een band op zijn voorhoofd liep ie mijn kant op. Zijn vrouw (dat vermoedde ik) volgde netjes en hielp hem daar waar nodig.. met openstaande mond heb ik het taferaal gade geslagen en eenmaal van de groente verlost heb ik de foto's aan meneer laten zien. Er werd nogmaals wat geroepen wat ik niet kon verstaan, maar zijn lach kon niets verbergen.
Eenmaal aangekomen in Xizhou had ik met een klein beetje moeite een slaapplaats gevonden en dat was niet veel meer dan een bed met iets wat op een matras moest lijken. De gedeelde douche was wel ok, maar de plee was niet meer dan een gleuf in de vloer die naar achter het hokje leidde... Je kon dus al je voorgangers ruiken (nu ben ik dat wel gewend, maar dit was echt erg).

Nu zegt men dat chinezen niet graag hun 'gezicht' veriezen in het openbaar doordat ze dan hun emoties blijkbaar niet in de hand kunnen houden, maar in de tussentijd dat ik een soort van pannekoek naar binnen zat te werken waren er 2 mannen toch hevig met elkaar in gevecht op het tegenoverliggende pleintje. Zo ook de volgende morgen bij het vlindergebeuren (Butterfly Spring.. hoe vertaal je dat??). Twee vrouwtjes die elkaar haast de in de haren vlogen en het leverde wel een spectaculair beeld op. Nog nooit eerder heb ik 2 mensen met elkaar op de vuist zien gaan in de voorgaande 6,5maand, maar in
China al 2 keer, binnen 24 uur :D

Vanuit Xizhou was het nog een extra 6km naar het noorden om bij de vlinders te komen. Dat zou de terugreis dus zo'n 24km maken.. Ik zou wel zien wat er stond te gebeuren.
In de vlindertuin had ik mooi de gelegeheid wat fotootjes te maken en het een en ander uit te proberen. Eenmaal buiten zette ik mijn tas even opzij, zette ik mijzelf neer op een bankje en ging op het gemak de fotootjes bekijken. Eenmaal mijn aandacht op mijn tas richtende zag ik dat een vlinder zich de weg naar buiten had verschaft door op mijn tas te gaan zitten, maar om er vervolgens ook niet meer af te gaan. Ik probeerde heel voorzichtig, zonder de vleugels te raken, de vlinder weg te jagen, maar ipv daarvan sprong/liep het beestje op mijn vinger..
Ik had verwacht dat het diertje zich vanzelf wel uit de vleugels zou maken, maar niets bleek minder waar. De komende 30minuten zat ik met een vlinder op mijn vinger opgescheept... In de tussentijd heb ik het hele park gezien en uiteindelijk ben ik het arme beestje maar terug gaan brengen naar waar het vandaan kwam. De gezichten van de andere bezoekende mensen spraken boekdelen. Ach ja, niet zo uitzonderlijk ook, heb jij ooit een blanke gezien die in het opebaar tegen een vlinder op zijn vinger aan het praten was? Waarschijnlijk niet dus.

Nog voor 12en zette ik de terugweg in gang en hoopte toch voor 17.00uur weer terug te zijn. De wind tegen was een enorme domper en elke ronde van de trappers begon ik mijn benen meer en meer te voelen. Na 15minuten was het einde oefening en was de eerste pauze aan de beurt. Na nog eens 15minuten ploeteren volgde pauze nummer 2 en toen kwam mijn redding. Een lift. Hoewel ik wel zelf deed fietsen bleef ik achter het nog-net-te-langzaamrijdende voertuig hangen zodat ik uit de wind bleef en in de slipstream. Met een gangetje van zo'n 35-40km/h baande we richting Dali en na een kleine 45 minuten waren we der.

Vanuit Dali nog een kijkje gaan nemen bij de 3 Pagodas, die al eeuwen staan en diverse aarbevingen en overstromingen van het meer hebben overleefd. En toen werd het alweer heel snel tijd om verder te trekken, want Dali is en bijft Dali en zal niet meer dan Dali worden in de tijd dat ik er zou zijn.

Via de dames van het guesthouse had ik een kaartje voor de bus geregeld en een uur voor ik de bus zou moeten hebben zou ik nog iets ophalen dat ik speciaal heb laten aanpassen voor 2 iemanden. Helaas bleek om 7uur niemand gelegen om mij ter dienste te zijn en toen ik, na de bus gemist te hebben
tegen 9en alsnog die dingetjes te pakken had, bleken ze al die tijd in een la van de receptie te liggen en de meneer achter de receptie heeft al die tijd niks geen moeite gedaan om me te helpen. Ik heb ook direct mijn buskaartjesgeld van de prijs afgehaald en ze moesten maar met elkaar regelen hoe ze dat gingen oplossen. Zo, geregeld.
De volgende dag had ik dan wel op tijd de bus en die zat vol...
Een klein minibusje met 2 zitplaatsen aan de rechterkant en 1 aan de linker, maar aangezien er ook nog plaats zou zijn voor mensen in het gangpad hadden ze daar ook stoelen gemaakt en eenmaal uitgeklapt was het gangpad weg en extra zitruimte kwam ervoor in de plaats.
Een extra passagier bleek er ook nog bij te kunnen en vlak naast de bestuurder werd een opvouwbaar stoeltje uitgeklapt en mevrouw nam plaats. Vol is vol zeggen we in NL, maar dat is nog niet vol genoeg in China.. :D

Kunming was alweer een wat grotere plaats en meer een stad te noemen waar ook de stadsmentaliteit van toepassing is zoals wij die ook in Europa kennen. Ikke, ikke, ikke en de rest mag ter plaatse doodvallen. Erg laid-back dat wel, maar verder niets meer dan huizenhoge gebouwen en dampende uitlaatgassen van auto's op de brede binnenwegen. Maar ik hou van steden, ik hou van de mensendiversiteit en zo ook ga ik houden van Kunming en zijn mensen (of althans een poging daartoe wagen).
Sinds een brand in een intercafe (met 24 doden als gevolg) in 2002 in Beijing heeft de Chinese regering vele internetcafe's gesloten en sindsdien zijn er niet veel meer bijgekomen en dat kan ik iig goed merken. Ik kan ze niet vinden en als ze er al wel zijn, dan zijn ze klaarblijkelijk goed verstopt (vandaar dat het een tijdje duurde voor dit verslag...).

Waar vele mensen bijeengebracht zijn in grote communies alsheetende steden daar zijn ook parken. Kunming heeft er eentje en dat is een paradijsje op zich. Omgeven door water, vele mensen die er rust 'zoeken' (maar of ze die er vinden is vraag 2) en her en der mensen die muziek maken, of iets wat daarop moet lijken.
De een speelt viool, de ander een soort van drums, weer een ander iets wat specifiek oud-chinees moet zijn en lijkt op een mini-gitaar en iemand (of 2) die zingt (schreeuwen is misschien beter uitgelegd, maar het trekt de aandacht van velen, zo ook de mijne).
Kids voldoende en dus is de camera zo tevoorschijn gehaald, niet elk kind stelt het op prijs, maar na wat bemoedigende woordjes van papa of mama is de verlegenheid al snel verdwenen. En dat levert toch prachtige plaatsje op mag ik wel zeggen.

Omdat ik eerlijk gezegd steeds meer begin uit te kijken naar de reis terug naar huis, wil ik aan de andere kant ook nog jaren wegblijven. Helaas, niet alles is mogelijk, maar het maakt me wel een stuk luier. Het reizen op zich is vermoeiender dan gedacht, maar toch is het al met al een enorme prachtige ervaring geweest, die gelukkig nog niet helemaal ten einde is. Nieuwe vriendschappen gesloten, nieuwe omgevingen verkend en vooral ouder en wijzer geworden.
Ik lijk steeds minder te doen op de dagen, maar er gebeuren alsnog vele dingen.

Nog steeds aanwezig in Kunming besluit ik voor de 2e keer mijn boek over de evolutie van de mensheid open te slaan en de dag lezend en wel te besteden. Het zonnetje schijnt op het half-kale hoofdje (en half verbrand..), maar van lezen komt niet erg veel. De pooltafel is niet altijd bezet en dus neem ik af en toe lange pauze's om aan mijn techniek te werken. Het ging steeds beter en de ene chinees na de andere werd verslagen. Van lezen kwam dus ineens niets meer...

Je kan hoog of laag springen, maar de tijd gaat verder. De tijd gaat door, ookal wil je dat die soms even stilstaat en dus moet ik ook verder. Of liever, terug. Richting Nanning. Das stukken dichterbij de Vietnamese grens dan Kunming, maar toch blijf ik in China en zal niet meer terug naar Vietnam.
Vanuit Nanning weet ik nog niet waar ik heen ga, dat zie ik wel aan de bustijden.
Gisteren ben ik dan eindelijk in Nanning aangekomen en het is niet veel anders dan een andere grote stad met zijn vele shops, macs en moderne menselijke wezens.

De nachttrein naar Nanning zou om 19.03 vertrekken uit Kunming en rond kwart over 8 de volgende morgen in Nanning aankomen. De keus is snel gemaakt als je de prijs ziet voor een hard-sleeper plaatsje of een soft-sleeper. Ik koos de goeiekoopste optie. het allerbovenste harde bed in de 2e klasse. Allerbovenste wil zeggen; de 3e.. 3 bedden onder elkaar (of boven elkaar, wat je wil) en geen ruimte om rechtop te zitten of om mijn dagrugzak normaal kwijt te kunnen. Die moest ik in de nacht dus tussen de andere tassen plaatsen, maar de verhalen van opengesneden tassen maakte me daardoor niet minder scherp. van mij mogen ze nog steeds alles jatten wat ze kunnen. Mijn cc, vliegticket en paspoort heb ik toch altijd in mijn buiktasje, maar dit keer had ik toch geen goed gevoel bij de foto's die op mijn camera stonden. Memorystick eruit en ook die ging netjes tussen de andere erg belangrijke spulletjes.
De volgende ochtend, na een aantal keer te zijn wakker geworden, was de batterij van mijn mp3speler leeg (was in slaap gevallen met koptelefoon op) en mijn beide tassen nog aanwezig en helemaal heel. Weer een hele opluchting.
Deruiten van de trein waren nat en dat betekende niets goed.. mijn regenjas zat in mijn grote backpack en na de tandjes te hebben gepoetst heb ik mijn halve backpack leeg moeten halen om erbij te kunnen, maar ik had em uiteindelijk te pakken.
Eenmaal aangekomen, uitgestapt en richting de uitgang lopende maakte ik mijn tas open om mijn regenjas te pakken, maar die zat er dus niet in, hoewel ik zeker wist dat ik uit mijn backpack had gehaald.. Die lag dus nog op mijn bed in de trein.....
Ik kon niemand duidelijk maken dat ik iets vergeten was en dus kon ik ook niet terug door de controlepost om em alsnog te halen. Dat werd een heel erg nat pak toen ik eenmaal bij een hotel aankwam.
Daar heb ik als eerste nog maar wat uurtjes slaap genomen en toen het tegen 12en eindelijk een keertje droog werd terug naar het station om bij left luggage te kijken. Wederom niemand die Engels sprak en ook de vrouw (of was et een man???) aan de infobali stond raar te kijken toen ik vroeg of iemand daar Engels sprak.. met gebaren lukte het deze keer niet om mijn 'probleem' duiidelijk te maken en dus kwam ik op het volgende briljante idee:
Waarom al die moeite doen om Engels, Frans, Duts, Spaans of welke andere buitenlandse taal of wat ook te leren? Als we met zijn allen gebarentaal leren dan moet het communicatieprobleem tussen mensen toch zo opgelost zijn. Alle mogelijke handtekens zijn ook op papier uit te tekenen en dus scheelt dat ook ruimte op een dvd schijf omdat er dan niet meer zoveel extra ondertitels in diverse talen op hoeven en zo kan men de films wat langer maken. Of is dit allemaal wat te simpel gedacht?? Of heb ik idiootweg teveel films gezien zonder ondertiteling of met ondertiteling die ik niet begreep??

Daaaag regenjas... mijn eerste de beste taak voor die dag was, op ontbijt zoeken na, een andere vinden of een plu aanschaffen. Het werd het laatste..
Af en toe een beetje verandering is weleens goed voor een mens ;)
Na het parkavontuur van Kunming was het dit keer de beurt aan Nanning voor een parkavontuur en dat kwam er..
Ik was nog maar net binnen en een groep kids kwam me tegemoet lopen en ik werd van alle kanten toegeschreeuwd, in het engels!
Eenmaal verder gelopen stuitte ik op een Chinese jongen die wqat foto's aan het maken was van een vrouwtje en ik besloot op een afstand toe te kijken. Dit had hij ook door en hij kwam al snel op mij afgelopen. De communicatie was niet geweldig, mijn Chinees was slechter dan zijn Engels, maar nadat ik wat van mijn pics had laten zien maakte we de afspraak om diezelfde avond op dezelfde pek af te spreken. Hij kon niet duidelijk maken wat zijn bedoelingen waren, maar toch was ik zowel nieuwsgierig als achterdochtig.
Huang was er inmiddels vandoor en achter mij klonk een vrouwelijke stem die zei dat ik moest oppassen.
Een vrouwtje van begin 50 begon wat te preken over iets wat ik allang ervaren heb, maar de spraakwaterval was niet te stoppen.
ze moest die avond helaas weg (gelukkig dacht ik er echter bij) en ze vroeg me of ik met der mee wilde lopen richting uitgang van het park, want ze moest op tijd terug zijn bij het huis van haar vriendin. Vriendin in welke vorm van het woord weet ik niet.
Onderweg kwamen we Huang tegen en ze vroeg hem in zijn eigen taal wat de bedoeling van die avond zou zijn. Het bleek allemaal mee te vallen en ik besloot gewoon te komen op de afspraak.
Het vrouwtje kwam vanuit HongKong en was op korte vakantie, maar toen ze over haar christelijke geloof begon was de pret al helemaal snel over en maakte ik me uit de voeten.

Het park was wat kleiner dan gedacht en dus liep ik voor de zoveelste keer tegen Huang aan en deze keer zei ie dat ie nu al tijd had. Hij is amateur-fotograaf.. net als ik zeg maar, maar nog minder amateuristisch dan hij is.
Zijn nichtje was er ook bij en die mocht wat van zijn apperatuur meesjouwen. Huang nam me mee naar een oud fort op een berg middenin het park en nam daar een aantal verschrikkelijke mooie foto's.. van mij.
tegen de tijd dat het donker werd vertrokken we met zijn 3en per taxi richting zijn huis en hij zou koken. zijn vriendin was aan het werk, dus die zou er niet bij zijn, maar hij zou koken. Er werd mij gevraagd wat ik wilde eten en zei hem dat ik het simpelweg niet wist. Ik wilde gewoonweg normaal voer (geen exotisch gedierte) en iets wat voor hem normaal was. OP zo'n moment is rondlopen op de markt toch vanuit een ander perspectief bekeken en vol ongelooof zag ik hoe hij een vis bestelde (een levende), wat mais kocht, spareribs in stukken liet hakken, en groente aanschafte. Intussen had ik alle platic zakjes tussen mijn vingers verzameld en mijn arm werd lam van al dat eten-in-aantocht (ik was een levendige toeristenatractie daar :D).

Terug bij zijn huis kreeg ik een oude camera in mijn handen geduwd. Eentje uit de jaren 50 ofzo en hij vroeg wat ik ervan vond. Geweldig natuurlijk, ookal weet ik er niets vanaf. Gefabriceerd in Shanghai en nog in (voor mijn gevoel) goede staat. Alles kon nog open en het scherpstellen moest met de hand gebeuren. Het beeld wat je voor ogen had om te fotograferen (er zat geen film in) was in tegengestelde richting gedraaid, of hoe je het ook mag noemen. Draaide ik de camera naar rechts, kreeg ik beeld van links in beeld. En van boven naar beneden was het idem. Hij zei me dat als ik het geweldig vond dat ik em mocht hebben. Hij gaf em aan mij, maar ik kon het gewoonweg niet aannemen. Ten eerste omdat hij mij pas net kent (en ik hem) en ten tweede omdat ik daar zeker problemen met de douane mee zou krijgen als mijn tas geinspecteerd zou worden. Opsturen is een optie, maar dan ben ik toch bang dat ie beschadigd. Iets authentieks Chinees hoort in China thuis en hoewel hij zij dat ie niet veel warade had, zou ie dat later wel krijgen, daar ben ik zeker van. Ik ben er niet meer op terug gekomen, want ik kon zoiets gewoonweg niet aannemen. Ik heb er wel volop fotootjes van genomen, dat dan weer wel.

Het duurde alsnog dik een uur voor het eten klaar was en ik werd met een bord met vis naar een etage omhoog gestuurd. Ik had verwacht in een andere ruimte terecht te komen, maar het was het dak. Alles werd op een uitklaptafel uitgestald, plastic krukjes neer. Stokjes in de aanslag en aanvallen. Het was verukkelijk! en veel! Toen we met zijn 3en vol zaten was er nog voldoende over voor een half weeshuis (mijn mutti kan ook goed voor weeshuizen koken).
Na het eten afwassen en met geheugenkaart in de broekzak richting zijn kantoortje... Een kaal hokje met 2 pc's en daar zag ik voor het eerst de foto's die hij van mij had genomen op ander formaat dan via het schermpje van zijn camera en ik was nog meer met ongeloof overladen.
Hij deed het een en ander aan de foto's en ik zat op de andere pc te kloten met wat filmpjes.

Ik heb de eindresultaten nog niet gezien, maar vanavond ga ik terug en dan zet hij ze op cd voor me... Ik ben vreselijk benieuwd!