Nanning Fotoshoot

'I am beautifull, in every single way. I am beautifull, no matter what they say'

Ondanks mijn normaal gesproken hekel aan te laat komen was ik het dit keer wel. De avond dat ik mijn foto's zou krijgen was ik net 5 minuten later bij zijn kantoortje dan afgesproken, maar Huang was nergens te bekennen. Na 5 minuten wachten, niets, na 10 minuten nog steeds niets en ook na dik een kwartier geen spoortje te bekennen van hem. Eenmaal na 25 minuten wachten had ik de moed opgegeven en zijn businesskaartje gepakt en bij de dichtsbijzijnde openbare telefoon de hoorn gepakt.
Na wat gestammel van biede kanten was het duidelijk, hij zat nog thuis en had mij niet meer verwacht na 9uur die ochtend!
Communicatiefoutje zullen we maar zeggen.
Ik wist enigzins dat fotografie niet zijn directe beroep was en omdat we voor de vrijdag hadden afgesproken ging ik er een beetje vanuit dat ie overdag zou werken en dan om 21.00uur bij zijn kantoortje zou zijn. Hij had aan 9uur in de ochtend zitten denken en dus had hij eerder die dag al wat uurtjes alleen doorgebracht denkende dat ik vertrokken zou zijn naar Beihai en dat dan zijn plannetje ook niet meer door kon gaan.

Gelukkig had ie door dat ik zat te wachten en hij riep door de telefoon dattie er met 20minuten zou zijn. Dat wassie inderdaad ook en toen kwam het hele verhaal naar boven van de miscommunicatie. Het was al tegen 22.00uur en binnen een uur zouden de deuren van gebouw gaan sluiten, dus veel tijd hadden we niet. Ik had gehoopt dat hij mijn foto's al op cd zou hebben, maar ipv daarvan had ie ze uitgeprint liggen. Ook super natuurlijk, maar niet handig voor als ik ze online wil zetten. Toch super bedankt natuurlijk en, zo trots als een pauw inmiddels, verlieten we zijn ruimte op weg naar huis.
Vlak voor de gang naar het trappenhuis moest ik hem terug volgen zijn kantoor in en daar vroeg hij me of ik de dag erop samen met een chinese meid wat foto's wilde laten maken. Maar alleen als ik daar tijd voor zou hebben. Het idee alleen al vond ik fantastisch en zijn glimlach konnie verbergen toen ik zei dat ik daar idd tijd voor zou hebben. Hij liet wat vage foto's zien van wat bruidsparen en zoiets had ie in zijn hoofd.....
Ik vroeg em wat ik moest aantrekken en een spijkerbroek, normale schoenen en een t-shirts zou verder goed zijn. Bij mijn vraag of ik me moest scheren keek ie wat bedenkelijk, maar zei uiteindelijk toch maar dat het niet per se nodig zou zijn.
Bij de blik die hij erbij gaf zag ik aan em dattie liever had dat ik geschoren zou zijn. Vanaf die blik had ik mss beter moeten weten wat hij wel niet allemaal van plan was.....

Na een duidelijke afspraak voor de volgende ochtend om 9uur vervolgde ieder zijn weg en in de bus besloot ik dan toch maar nog even op zoek te gaan naar wat scheermesjes. Ik had er nog eentje en die was al gebruikt voor mijn hoofd, 2 weken terug, dus of die nog goed zou zijn was de vraag. Met moeite vond ik ergens een imitatie-setje Gilette, maar echt super was het niet.
Ik besloot de gok te wagen en zou vanzelf zien of ik me zou snijden ja of nee.
Het imitatiesetje deed wat ervan verwacht werd en de toch al bijna 1cm lange haren verdwenen met enige moeite in het afvoerputje. Als finishing touch nog even de oude echte gilette eroverheen en een half uur later was ik eindelijk klaar De klok sloeg al 12uur toen ik eenmaal, glad en geschoren, in bed lag.

Enigzins zenuwachtig viel ik in slaap en de volgende ochtend werd ik op de afgesproken tijd gewekt door mijn telefoon.
Nog even een laatste controlecheck onder de douche en een taxi pakken naar afgesproken bestemming.
Ik was er ruim op tijd deze keer, want dit wilde ik niet missen, maar toen na een kwartier wachten nog niemand aanwezig was begon ik em flink te knijpen. Ineens werd ik vanachter in mijn arm geknepen en bijna in een reflex had ik de persoon die kneep een draai om zijn oren verkocht, maar het was Huang. Hij verontschuldigde zich dattie wat laat was, maar het was em al snel vergeven.
Ik wist alleen dattie wat foto's wilde maken van mij een Chinese meid en meer ook niet. De communicatie tussen ons was nou niet van de meest spectaculaire niveau, dus het een en ander werd weleens niet begrepen.
Na een nieuw bureau 5 trappen omhoog gesleept te hebben was het tijd om samen met een vriend van hem naar een kleermaker te rijden en daar een en ander te bekijken wat ie had laten maken. Een wit pak, een donker pak, een paars colbert jasje en nog wat jurken en andere shit. Het een en ander was niet naar zijn zin blijkbaar dus we waren als snel met lege handen op weg naar de volgende bestemming: de zus van zijn vriendin. In de woonkamer lag een stuk stof uitgespreid en achterin stond een rek met allerlei bruidsjurken. Nog steeds ging er GEEN belletje rinkelen bij mij.
Met 2 jurken in de hand keerde we terug naar zijn kantoor en daar liet hij me 'kennismaken' met de meid die met mij op de foto zou moeten. In een doolhof van gangen en klaslokelen terecht gekomen had ik het idee op een soort academie te zijn. Op dezelfde verdieping als waar zijn kantoor was, overal nephoofden met pruiken, vrouwen met visagistenkoffertjes en weet ik veel wat nog meer. Zo komt hij natuurlijk aan zijn vrouwelijke kandidaten.
In een klaslokaal aangekomen stond een hele groep studenten (daar ga ik maar even vanuit) rondome een meid in een stoel die flink in de make-up gezet werd. Nog steeds ging er geen belletje rinkelen.
Ik mocht snel even een blik werpen en toen om 12uur een luide bel klonk maande hij me mee te komen voor de lunch. Nog voor alle studenten bij de kantine zouden arriveren dus. Alweer was ik een atractie op zich en de ene na de andere vinger wees mijn kant op.

Na de lunch; terug naar het lokaal en daar was ik flink de lul. In een stoel neergezet kwamen de kwastjes, en poedertjes tevoorschijn. Hij nam zijn werk iig serieus en met een flinke lach op mijn gezicht nam ik plaats. Ik kon mijn lach met moeite inhouden en men ging tekeer als een beet. Ik voelde me net een poederdoetje, maar wel eentje met een superstrak gezicht. Alle oneffenheden waren weggewerkt en nu was het dus aan mij om mijn handen uit mijn gezicht te houden en zo de dikke laag make-up te houden zoals het was.
Niet de makkelijkste opgave voor iemand die nog nooit in de make-up is gezet.
Tegelijk met mij waren de dames ook klaar met mijn tegenspeelster en die was al geheel en al gekleed in een van de bruidsjurken. Nog steeds kon het kwartje de weg naar beneden niet vinden.

Ik vroeg me wel af waarom ik dan in vredesnaam in mijn normale kledij op de foto zou moeten, maar Huang begreep of mijn vraag daarover niet of hij wilde me gewoon eventjes laten lijden.
Met zijn 5en in de asutop en op naar lokatie, maar niet voordat we alsnog de hele klerezooi bij de kleermaker hadden opgehaald en ik me dus idd mocht omkleden in een strak wit pak bij hem thuis.
En daar stond ik dan. Geheel gekleed in het wit, met mijn zwarte adidasjes eronder Geen porem, maar er was niets anders voorhanden. Ik was maar wat blij dat ik mijn slippers niet had aangedaan die ochtend of erger nog, mijn wandelschoenen.
Het belletje was gaan rinkelen en het kwartje was daar waar het behoorde. Ik maakte vanaf toen deel uit van een heuse trouwreportage en sindsdien begreep ik ook waarom Huang het altijd over mijn 'wife' had als ie het had over die Chinese meid.
Locatienummer 1 was nog in de stad zelve, maar was daarom niet minder mooi. In een soort oude vesting, een kleine dorp opzichzelf met smalle straatjes en een oude uitstraling, een heel oude uitstraling.
vanaf toen was het doen wat de fotograaf zei en ik gaf me over aan datgene wat er van me verwacht werd en wat er nog ging volgen.
Van alle kanten kwamen mensen en kinderen toegestroomd en ze stonden allemaal te kijken naar het gemengde 'echtpaar'. Wie het meeste de indruk maakte laat ik aan andere over, want ik was een uitzondering op zich, maar mijn zogenaamde bruid was zeker ook een plaatje om te zien.
Niet iedereen van de plaatselijke bevolking kon de durende fotoshoot waarderen en zeker niet omdat we voornamelijk ingangen en doorgangen blokkeerde. Ik had nog steeds mijn zwarte adidasjes aan en die moesten telkens weer verborgen worden onder de sluier. Het was een gestuntel, maar het is gelukt.
Na een dikke 3uur lachen (en net doen alsof ik de dag van mijn leven had, had ik ook wel, maar in andere zin van het woord)
deden de dames (mijn 'bruid' en een andere meid die voor de rekwiesieten zorgde en zorg droeg voor het uiterlijk van mijn tegenpartij) een hapje eten en ging Huang alweer voorbereiding treffen voor de volgende lakatie. Midden op straat, met 3 krukjes, 1 voor hem en 2 voor mij/ons/haar.
Terwijl het verkeer voorbijraasde, blikken bussen verlieten en mensen toestroomde moest ik op een kruk klimmen en mijn poses doen terwijl Huang op een andere kruk ging staan/zitten/half liggen en foto's maakte. Lee Yong Tjing (de naam van mijn tijdelijke bruid die ik pas echt te weten kwam nadat ze allang vertrokken was na de shoot, want ze sprak op een paar woorden na nagenoeg geen Engels) kwamerbij en samen staande op de krukken bleven de toeschouwers komen en foto's komen. Na wij samen was het de beurt aan haar alleen en een half uur later waren we alweer op weg.
Een haast onmogelijke lokatie ditmaal op een braakliggend terrein. Onderwijl hadden we wit/cremekleurige leren schoenen voor mij aangeschaft en daarmee kon ik gelijk de modder induiken. Of ik voorzichtig wilde doen, want de schoenen waren net nieuw werd me gevraagd. Ik barstte haast in lachen uit en deelde hem mee dattie dan maar een andere lokatie moest zoeken, maar dat verstond ie niet, of hij deed net alsof ;)
Nog voor de modder echt bereikt hadden moesten we onszelf eerst nog langs een prikkeldraad hek banen en voor mij ging dat redelijk, voor de anderen ook, maar voor Lee was het iets moeilijker met allerlei sluiers en een dikke bos haar, maar ze kwam erdoor en heelhuids bereikte we de plek van bestemming.
Met (toen nog wel) witte broek moest ik gaan zitten en ik voelde mijn achterste steeds wat natter worden. Precies zoals verwacht was niet alleen mijn kont vies, maar ook de pijpen van mijn broek. de jurk was er echter erger aan toen, maar dat kon de pret niet drukken.
De zon zakte steeds verder weg aan horizon en ik schatte de tijd zo tegen 5en toen het gedaan was en lee zich verscholen achter de auto omkleedde. Nu was ik de enige die nog helemaal opgemaakt en omgekleed was en ik voelde net een aapje in mijn half-witte pak toen we een restaurant binnen gingen om wat te eten.

Maar eenmaal aangekomen bij zijn studio-kantoor viel ik van de ene verbazing in de andere. Niet alle foto's waren even mooi, maar o mijn god wat vond (en vind) ik de shoot van die dag goed gelukt.
Een voor een hebben we alle foto's bekeken en voor zover ik weet zijn het meer dan honderd geworden en misschien ligt het aantal wel dichter tegen de 200 dan de 150. Zijn nieuwe pc was inmiddels gemaakt (een week ervoor had die na 1 dag al de geest gegeven) en hij zette netjes alle foto's voor me op 2 cd-tjes. Mocht er eentje niet werken, zo was de uitleg.
Op een kladblaadje had Huang iets in het Chinees neergezet en het ging er uiteindelijk o dat ik moest tekenen om hem te gelegenheid te geven de foto's ook idd te mogen gebruiken. Met alle genoegen die ik in me had tekende ik klakkeloos en zette er nog een kleine aantekeing bij. Een dikke vette Thanx voor een nog geweldigere dag die nog niet ten einde zou zijn.
Om 22.00 uur verlieten we dan uiteindelijk zijn werkplek om richting zijn huis te gaan waar mijn kleren nog lagen opgeslagen.

Met nog alle make-up op mijn harses kleedde ik me bij hem thuis snel om om vervolgens met zijn 3en (een vriend van hem had zich bij ons gevoegd) zijn vriendin op te halen en daarmee naar een drukke eet-straat te gaan.
Ik mocht kiezen, maar aangezien ik dat niet kan liet ik weerde keuze aan hem en hij wist inmiddels precies wat ik wel en niet at. Ik had per slot van rekening al tig keer gegeten met hem erbij.
Een lege stoel aan onze tafel werd bezet door een andere vriend van hem en ik, Hunag, Mei (zijn vriendin) en Dexden en Lu (zijn 2 maten) probeerde de enorme hoeveelheid te verorberen die voor ons op tafel werd neergezet. Van kleine kreeftjes tot aan een soort vissoep en op een klein mini BBQtje lag een vis lekker na te sudderen.

Moe, voldaan en trots lag ik dan eindelijk na 15uur in aanwezigheid te zijn geweest van Huang in bed. Afscheid nemen was even moeilijk, maar ik zal wel terug moeten om te zien wat er met de foto's gedaan is. Hij wilde iets doen met een promotieboek en schilderijen/collages voor aan de muur. Een soortgelijk promotieboek had ie al, maar nog niets met een bruidspaar, dat was zijn idee dat hij bijna in rook zag opgaan. Ik was zijn eerste niet-Chinese vriend en ik heb me flink laten gebruiken door voor hem op de foto te gaan. Zonder me daarvoor genaaid te voelen, maar met een enorme boost voor mijn zelfvertrouwen.
I am beautifull!