Nanning - Hong Kong

Nog maar net bekomen van de fotoshoot en kijkend op de kalender besefte ik dat de tijd bijna begon te dringen. Ik wilde nog zus en zo en dit en dat en dat kan soms niet allemaal en dus moest ik een keuze maken. Het werd Hainan ipv Guilin. Guilin is landinwaarts, Hainan is een eiland met strand!
Nog even een kleurtje meenemen, nog eventjes niks doen en nog voor de laatste keer alles onder het zand laten zitten.

Eerst vanuit Nanning de bus voor 3,5uur naar Beihai genomen. Die uurtjes waren voorbij voor ik het wist en het zonnetje scheen al heerlijk bij aankomst!
Een mooie binnenkomer voor de laatste anderhalve week. Ik besloot een kamer te nemen in een hotel langs het strand van Beihai, zo’n 5 km vanuit het centrum. Vanwege het laagseizoen krijg je in zo’n resort al snel een fikse korting, dus het was het proberen waard.
Bij het hotel kwam ik er dus achter dat ik na de betaling van de kamer voor 1 nacht en na het achterlaten van een fliks deposit bijna (op een paar yuan na) platzak zou zijn. Ik had nog een ATM verwacht tussen alle andere dikke vette (en vooral soms dure) stradhotels, maar nope. Verkeerde inschatting en dus kon ik weer terug naar waar ik vandaan kwam om geld te gaan halen.

Nog steeds zo trots als een pauw wilde ik ook zo snel mogelijk de foto’s van de fotoshoot online krijgen, maar in de aanwezge internetcafe’s waren geen cd-rom spellers beschikbaar. Het verhaal was klaar, maar zonder foto’s: geen verhaal!
Mijn missie voor die avond was het vinden van een internetcafe met cd-speler, zodat ik jullie kon laten meegenieten van mijn avontuur. Internetcafe’s zat, tot mijn verbazing, maar geen van alle had de aanwezige apparatuur die ik nodig zou hebben.
Bij navraag in een computerwinkel werd ik uitgenodigd om het daar dan maar te doen en zo stond ik tussen de klanten, tussen het personeel en tussen allerlei laptops mijn foto’s up te loaden.
Het duurde alsnog een dikke 2 uur voor ze online stonden, maar mijn missie was volbracht en dat telde op dat moment!

Ik had geen tijd te verliezen en de volgende dag probeerde ik een ticket voor de boot naar Hainan te regelen. Makkelijker gezegd…..
Een taxichaffeuse bracht me de halve wereld rond, zo leek het maar we kwamen gelukkig uit bij een parelwinkel met een eigenaresse die Engels sprak.
Ze zou iemand van een ticketbureau daarheen laten komen en dan zou zij voor mij een ticket regelen. Hoe ik ook voet bij stuk hield, ik kon geen enkel ticket verkrijgen, alleen in combinatie met een tour. Die tour zou dus inhouden dat we diverse atraccties gingen bekijken in 2 dagen met een groep.
Zonder Engelse guide, want dat zou nog een stuk duurder zijn. Voor een bepaald bedrag zou alles meegenomen zijn: transport, voer, entrée, enzovoort enzovoort. Ik ben tegen dat sort tourshit gedoe, maar aan de andere kant er had weleens weer een dik avontuur uit kunnen komen.
Alleen het werd geen avontuur, het werd een kleine nachtmerrie. De boottocht van 12 uur was lekker in de nacht, dus slapen op een superdun matrasje met daaronder een harde houten plank.
Nog maar net bekomen van een vreselijke nachtrust, niezend, hoestend en proestend vanwege een verkoudheid na de airco’s her en der, moest ik als eerste al gelijk mijn ontbijt zelf betalen. Fout! Niet dus. Het stond ergens tussen de andere Chinese tekens van het grote tourpapier, dus ik zou niet betalen en zo geschiedde.
Moe, gebroken en weinig zin in een dag met onrust werd ik een bus vol met andere chinesen ingewezen. De tour was begonnen….
Een guide die wat in het Chinees staat te lullen en Ik die maar mijn mp3speler had aangezet. De eerste zogenaamde ‘attractie’ was een scenic spot langs een of andere rivier. Hup de bus uitgejaagd en de guide volgen. We zouden een soort van vlottocht maken, maar het hele idée hierachter was meer een watergevecht, en dat om 10.00uur in de ochtend!
Diverse mensen waren zeiknat en ik had gelukkig de dans ontsprongen, met enkel wat spatten her en der. Diegenen die wel zeiknat waren, waren enigzins gedwongen een nieuw kostuum aan te schaffen. Daar was door de organisatie van het geheel bij voorbaat al op ingesprongen, dus die gelegenheid kreeg men. Een bijpassend shirt bij een broek, in Hawaaian style. Felle kleuren, palmbomen, zonnetjes, zeesterren en weet ik veel wat er nog allemaal voor meer te verkiezen was als print.
Broek en shirt in dezelfde lelijke blauwe of paarse kleur en daaronder witte sportsokken met hun leren zwarte lakschoenen. Schitterend!
Onder het motto: hoe zet ik mezelf zo snel mogelijk voor lul! Maar niemand had daar erg in, of iedereen had daar gewoon schijt aan, maar het gaf mij toch wel een beetje extra lol.
Het eten erna kwam dus al veeeeeeel te vroeg voor mij. Tegen 11en werden we een restaurant ingejaagd en andere tourbussen vol Chinese touristen volgde al snel. Aan een tafel met zijn allen en vreten wat er te vreten valt, anders heb je pech. Nog nagenietend van mijn noodlesoup als ontbijt had ik dus nog totaal geen honger, maar voor de opvulling schoof ik dan toch maar wat rijst naar binnen.
Een andere attractie is nog de moeite waard van het noemen. Een zogeheten minority village… Opgezet voor de toeristen en dus zo fake als de tyfus. Dit was gewoonweg alles behalve leuk en met gebaren kwam ik erachter dat ik zo’n dik uur voor mezelf ozu hebben, zwaaide de groep gedag, en baande mezelf een weg. De guide wilde me tegenhouden, maar na een Nederlandse scheldkanonade van mijn kant (met glimlach :D, zo lukt het ook bij agenten hier, maar ik raad iedereen aan dit niet in zijn eigen land te proberen!!!) vervolgde ik gewoon mijn weg en begreep hij dat het toch geen zin had mij bij de groep te houden.
Het veel te neppe dorpje bevatte ook paadjes die niet voor de toersiten bedoeld waren en dat waren juist de wegen die ik wel nam. Ik kwam in een soort vuilnisbelt terecht met schlemielig kleine betonnen huisjes. Dat was dus de plek waar de mensen echt wonen. Maar aangezien iedereen aan het werk was om de toeisten blij te houden was er geen hond aanwezig.
Mijn weg vervolgend kwam ik toch ergens langs een riviertje uit en kon aan de overkant een lemen hutje zien staan. Dat zag er een stuk interessanter uit, alleen ik was niet van plan erheen te zwemmen. Mijn geluk bracht me op de goede weg en na wat zware onderhandelingen (ik sprak Nederlands, want Engels bleken ze niet te verstaan en maakte met gebaren duidelijk dat ik met het bootje naar de overkant wilde) werd ik dan toch even naar de overkant gebracht. Dat was echt, superecht! Van totempalen, tot aan doodskopachtige masker en schedels van dieren die op daken waren bevestigd. Klei sculpturen van vrouwen, mannen en kinderen, waarvan er een van een man met een hert in de armen. Zijn zojuist buitgemaakte jachtobject waarschijnlijk.
Mijn tijd was echter sneller voorbij dan gehoopt en ik moest helaas terugkeren naar de bus. *Zucht* …… Daar gingen we weer.

Eindelijk bij een hotel aangekomen bleek ik de belachelijke prijs van 400Y te moeten betalen voor een single kamertje (dik 40euro) en toen brak mijn klomp en geduld!
Ik was niet alleen zwaar teleurgesteld, ook zo pissed als de neten en dat heeft de guide geweten. Het zou in de prijs inbegrepen zijn, maar maak dat eens duidelijk….. Ik kon haast wel janken, maar liet me niet op mijn kop zitten. Nog steeds boos, bedankte ik de dames van het hotel voor hun hulp bij het vervolgen van mijn zoektocht naar een andere kamer en maakte ik een niet al te vriendelijk gebaar naar de guide. Zijn reactie heb ik niet gezien.

Een veel te duur uitziend hotel aan de overkant was mijn eerste optie op zoek naar iemand die Engels zou spreken en mij kon helpen bij de weg op zoek naar een goedkopere slaapplaats. Die tourgroep was voor mij over en uit, jammer van het geld, maar ik stond (en nog steeds) machteloos om iets te ondernemen tegen deze afzetting. Met de taalbarriere als serieus probleem.
Het tegenoverliggende hotel bracht mij Jimmy en Jimmy verkondigde dat zijn hotel 350Yuan was. Nog steeds veel te duur, maar hij had een oplossing. Mijn maximum zou zo’n 150Yaun zijn en daarvoor wist hij wel iets. Met hem meelopend kwamen we na een 10minuutjes lopen bij een 4 sterren resort uit. (Schrik) Wist hij zeker dat een kamer hier ‘maar’ 150Yuan (15 euro, alles is nu eenmaal wat duurder in China dan in de rest van Azie) zou zijn??
Ja dus! Isodore, een vreselijk hulpvaardige manager sprak nog beter Engels en liet mij de kamer zien. Het eerste wat mij te beeld kwam was een Jacuzzi! Dit was al niet eens meer om over na te denken, dit zou de kamer worden voor de komende nacht (en uiteindelijk de nacht erna, ook dat nog). Ik kan met een relxed nagevoel zeggen dat de Jacuzzi werkte ;)
Het resort had alles wat een mens zich maar kan wensen voor enkele dagen, massage gelegenheid, een restaurant en een zwembad, nog een keer ook dat nog! Heeeeeeeeeeeeeerlijk, kan ik je mededelen. Isodore nam me die avond mee naar een lokaal restaurant en samen met zijn vrouw en een vriend hebben we een avondmaal bestaande uit wel 8 verschillende borden (en geen kleine hoeveelheden) gevuld met van alles en nog wat baas gemaakt, of althans een poging daartoe gewaagd.
Xinglong was echter niet de plek met het strand, dus nadat isodore mij naar het busstaion had gebracht nam ik de bus naar Sanya (zuidelijkste plaatsje van Hainan), maar Sanya was ook weer een en al toerist. Niet alleen blank, maar evenveel Chinees en bloedheet overdag. Maar daar zou het strand voor dienen en dat heb ik geweten. Na een paar uur bakken voelde ik mijn huidje al wat strakker trekken en zag ik de rode plekken verschijnen. Ik was weer zo stom geweest mijn zonnebrand te vergeten, maar ik heb de schade beperkt weten te houden door een 20minuten lange koude douche en door mijn huid goed ingesmeerd te houden met een cremetje (die crème had ik een paar weken tevoren in Dali al gehaald, want de lucht was daar op 2000m hoogte vreselijk droog).

Peter, wederom een goed Engels sprekende Chinees en eigenaar van het youth hostel waar ik verbleef, nam mij mee naar een locale duikgids. Voor een kleine 23euro zou hij me meenemen naar de riffen van Sanya. Er waren meerdere duikgelenheden, maar dit was de beste volgens Peter. De andere zouden volgepakt zitten met Chinesen die voor 1 keer zouden gaan duiken, 1 keer in hun leven en daarna nooit meer. Dit keer was het alleen ik en de gids, hoewel het een moeilijke duik zou worden. De zee was alles behalve rustig en er stond een flinke wind die nogal wat golven veroorzaakte. We zouden niet diep gaan en ook niet errug ver uit de kust.
Alles aangepast en ik had verwacht dat Peter terug naar naar het hostel zou gaan, maar hij bleef netjes wachten, supervent! Tijdens de duik had ik last van de golven en omdat we niet diep gingen had ik ook problemen met de buoyancy, maar het was weer schitterend, ondanks de 2 meter zicht en ondanks dat er niet erg veel marine life te zien viel.

De laatste 2 bestemmingen zaten eraan te komen na Sanya en dus moest ik helaas vertrekken Eerst naar Haikou (het noordelijke plaatsje van Hainan) en vandaaruit de trein naar Guangzhou om daar een paar dagen te blijven en dan als laatste stop zou Hong Kong aan de beurt zijn.
Dat was de planning, voor zover had ik al vooruitgekeken, maar tot mijn grote schrik had ik het weer in Haikou (maar 3 uur rijden vanuit Sanya) verkeerd ingeschat. Sanya was heet, Haikou was KOUD!
En daar stond ik dan om 15.00uur in mijn korte broek met t-shirtje te rillen van de kou toen ik de bus uitkwam. Het zonnetje scheen niet en ik had al mensen met jassen aan zien lopen, maar dat laatste zie je hier wel vaker als het 30graden is, alleen dit keer was het dus een stukje kouder, een enorm stuk kouder. Bij het treinstation heb ik een sterke sigaret opgestoken voor ik de wc inliep om me even om te kleden tot iets wat meer toepasselijker was voor het weerbeeld. Chinese toiletten.. vraag me er maar niet naar als ik terug ben. Chinesen zijn smerige mensen, bah… Aardig, zeker weten (als ze engels spreken), maar vies, vies!

De slaaptrein was ok, al kon ik die man die lag te snurken wel wurgen! Alleen al doordoor heb ik bijna geen oog dichtgedaan die nacht, dus aangekomen in Guangzhou, vroeg in de morgen, kon ik wel wat extra slaap gebruiken en ging ik op weg richting een aanbevolen hostel. De volgende schrikreactie stond alweer klaar. 350Y voor een megasimpele kamer! Stelletje achterlijke idioten!
Er was een of andere internationale (op uitnodiging kon je naar binnen, anders niet) ruilbeurs aan de gang en dus waren de kamerprijzen de lucht ingeschoten. Meer kon ik niet hebben, dus ik besloot direct, diezelfde dag nog, de trein naar Hong Kong te nemen. Dag China, het was leuk, het was mooi, maar je hebt me teleurgesteld.

Overal waar ik keek op het treinstation zag ik mannen in strop met hun snobistische bontjasteven. Allemaal afkomstig vanaf de beurs en via Hong Kong vervolgen ze hun weg naar huis of elders.. En daar liep ik tussen, in mijn slaapkleding van de trein van de vorige nacht, baard van een week, t-shirt met zweetvlekken, smerige backpack en op slippertjes…. Dat kon lachen worden en dat werd het zeker..
Een boomlange vent uit Colombia zat naast mij en zijn vrouw zou in eerste instantie schuin tegenover hem zitten. Ik stelde voor van plaats te verwisselen en dat werd vol waardering aangenomen. Ik deed dat natuurlijk alleen maar om nog een keer legaal dat decolletee in te kijken natuurlijk, dat snappen jullie ook mag ik hopen.
Naast mij zat daarna een Hong Konger of Hong Kongnees of weetikveelwat die zichzelf heel grappig vond (maar het dus niet was). Het gesprek kwam al snel op mij en wat ik in HK ging doen. ‘Op weg naar huis na een 7maanden vakantie van reizen, reizen en nog een reizen’. De verhalen kwamen boven tafel en ik zorgde voor flink wat vermaak. Die boomlange Colombiaan sprak geregeld zijn bewondering uit, maar hij is gewoonweg een van de velen op deze aardkloot die het niet durft of die zijn luxe-leventje niet op wil geven. Ieder zijn keus. Mijn eind is nabij, maar ik weet zeker dat dit niet mijn laatste reis zal zijn!

Hello Hong Kong! Nog maar een paar dagen en ook wij gaan weer afscheid nemen, maar niet voordat ik nog voor de laatste keer ervan genoten heb!