Hanoi - Dali

Na een internetsessie van dik 3 uur deden mijn rechterschouder en nek ontzettend zeer, verkeerde zithouding en blablabla.
Met de Maleise nachtmerrie in mijn achterhoofd, lag ik gestript tot aan mijn onderbroek op een bed met een, naar schatting, 20 jarige Vietnamese op mijn reet. Ze ging tekeer als een beest en ook dit keer moest ik eerlijk bekennen dat dit niet het ideaal beeld van een massage was zoals ik dat in mijn hoofd had. Bij het naar buiten lopen na een uur kwam ik er pas achter dat ik een thaise massage had gekregen. Niet DE plek om een voor een Thaise massage, maar mijn moed was tot op heden nog niet zover geklommen dat ik het eerder aandurfde.
Al moet ik eerlijk bekennen dat het stiekem toch wel een beetje lekker was. Al vond ik het minder fijn toen ze ineens mijn nek omdraaide. Ik dacht werkelijk waar dat ze me ging vermoorden, maar in plaats daarvan hoorde ik een enorm gekraak en de pijn in mijn nek was aan een kant volledig verdwenen. Was het toch nog ergens goed voor, die marteling.

Elke dag ging ik even langs bij Tuan en Huong, mijn Vietnamese vrienden die bij een toeristeninfo standje werken. Van houng had ik al eens 7 postkaarten kado gehad en ik wilde iets terug doen. Uit subtiel navraag bleek dat ze beiden niet van het poppetheater hielden en er al geweest waren, dus 2 kaartjes daarvoor zouden nutteloos zijn geweest. Ik had mezelf een petje kado gedaan (alweer ja) met een letter F erop. Houng verwijzing daarnaar gaf me een grandioos idee. Voor beiden een petje met beiden hun eerste letter erop. Ik had ze gezien in de shops, dus dat zou mijn missie zijn voor de volgende dag.
Een T was zo gevonden, maar een H bleek moeilijker. Die was er wel, alleen dan one-size-fits all. En dat wertkt niet met een paardestaart. Dus dat worden er dan maar 2 voor Houng.. de mazzelaar.
Zo gezegd, zo gevonden en beiden waren blij met hun kadootjes. Alleen de petjes werden al direct na ontvangst geruild, omdat de ene de andere mooier vond enzovoort enzovoort. De volgende dag bleken weer 2 petjes van eigenaar geruild te zijn... Hoe moet het verder met deze wereld?

Nog steeds had ik de cover van mijn paspoort niet terug en zat nog steeds met dat gele papiertje in mijn maag. niks te vinden bij de chinese ambassade en dus zou ik gewoon op de gok naar de grens gaan. Een paar dagen eerder dan mijn visum zou verlopen, want mochten er problemen optreden en ik zou daar blijven steken dan zou ik iig geen overstay boete krijgen.
Een travelagent die mij al eerder had geholpen met het proberen op te lossen van mijn probleem genoot mijn voorkeur, maar bij het hoeren van de prijs van hanoi naar kunming schrok ik toch wel een heel erg klein beetje. $44 Dollar zou dat worden, maar dat zou incl alle transport zijn. van Hanoi naar de grnesplaats, van de grnesplaats naar de uiteindelijke ecte grens en vandaar naar Kunming. Nou had ik geen idee hoever het zou zijn van de grensplaats naar de grens, maar ik kreeg het idee dat dat best een eindje zou zijn en dus had het allemaal wel kunnen kloppen.
Om half 8 op een donderdagavond zou ik opgehaald worden en mijn treinticket krijgen. Ik kreeg echter al een telefoontje van de receptie dat om kwart voor 8 iemand bij de receptie stond die me zou komen halen. Dik 45 minuten te vroeg en ik was nog bezig met inpakken.
Mijn volgende schrik was het feit dat ik met backpack en dagrugzak achter op een motor moest. Niet blij, maar vooruit, er was geen andere mogelijkheid en het zou niet zover zijn. Mijn rijder nam echter een route die mij totaal onbekend was en we deden dik 30minuten over een stukje waar ik normaal 5 minuten over loop. Niet de beste navigator in town dus., maar we kwamen uiteindelijk veilig aan...
Probleem 1 arriveerde toen ik ook nog de taxi had moeten betalen naar het treinstaion. Fout, dat zou in de prijs inbegrepen zitten en hij zou daarop de taxi betalen. Mooi, geregeld! Al was de taxirit een van de vele ritten die ik nooit zal vergeten. Mijn motorrijder reed achter ons en zou ons later de weg op het perron wijzen (ik zat met 2 duitsters in de taxi), maar bij een noodstop van de taxi klapte hij met redelijke vaart achterop.
Lachen dus.
Op de trein in het bovenste bed met onder me een Japanner, de andere 2 bedden werden bezet door lokals, dus ik voede me toch een beetje uniek binnen deze combinatie mensen, al was ik niet de enige backpacker.
Het was berekoud door de airco die voluit in mijn gezicht stond te blazen en zowat de hele nacht lag ik met mijn hoofd onder de dekens om maar een verkoudheid voor te zijn.
Dat laaste bleek redelijk gelukt en een klein beetje een snotterneus zou ik wel overheen komen.
Wonderbaarlijk genoeg had ik goed geslapen in de trein en ben in het algeem heel blij dat ik overal wel kan slapen. Wat dat betreft heb ik denk ik wel de slaapgenen van vaders overgenomen, want van moeders is nu eenmaal bekend dat die uren wakker kunnen liggen.

Een aanwijzing op mijn bonnetje voor de busrit van de grens naar kunming zou me moeten leidden naar een restaurant in de buurt van het treinstaion van Loa Cai. Ervanuitgaande dat ik opgepikt zou worden (soms is het idd zo makkelijk), maar dit bleek niet waar. Dan maar op zoek en gelukkig was het niet ver, maar daar kwam probleem nummero 2 boven water. De grens zou 2 km lopen zijn (en dat vertik ik met een 15kilo backpack en 5kilo dagrugzak) of ik kon een motorbike taxi nemen voor 5000dong. Nou zou dat niet mijn grootse zorg zijn, maar mij werd verteld dat alle transport inbegrepen zou zitten in de prijs.
Bij dat restaurant kreeg ik mijn chinese buskaartje en ben ik direct even met hanoi gaan bellen. ik kreeg een meneer aan de lijn die me vroeg maar even rond 9en terug te bellen. In de tussentijd dook ik het internetcafe aan de overkant van de straat in en ben wat gaan internetten. Ietwat na 9en snelde ik terug naar postkantoor en belde nogmaals... maar nul op rekest, hoewel ik ze toch een dik uur tevoren aan de lijn had gehad, dus dat maakte me niet veel vrolijker, integendeel zelfs.... Na diverse pogingen nog steeds geen gehoor en opnieuw dook ik even het intercafe in om te zien of er een website bestond van de travelagent waar ik mijn ticket vandaan had. Er bleken meerdere met dezelfde naam en ook nog in dezelfde straat, maar met een ander huisnummer, dus dat schoot niets op. Ik kwam terecht op een website met klachten over een agent met dezelfde naam en onderaan stond het juiste huisnumer in de juiste straat met een ander telefoonnummer dan ik had. Noteren en terug naar postkantoor. Nog geen kwartier had ik doorgebracht en de jonge dame van het internetcafe bracht al snel 10000dong in rekening! Dat betaalde ik voor het eerste uur ookal en zelfs in Hanoi kon ik daar 3uur voor netten.
En ik was al zo pissed als de neten... Nog meer van deze shit en ik zou definitief mijn geduld verliezen en uit het lint gaan.
Wederom niks, noppes, nade en niente. Niemand die me leek te begrijpen en ook de normale nummers die ik had gaven geen resultaat.
terug naar het restaurant waar mijn backpack opgelsagen lag legde ik de situatie uit en ze weigerde ook maar enige medewerking. Aangezien ik niets te horen kreeg van de travelagent schoof ik het door naar de dames, want de tijd begon te dringen dat ik weg moest naar de grens.
Dei 5000dong zou ik nog steeds niet betalen en uiteindelijk kreeg ik ze zover dat ze die 5000 van mijn ontbjit rekening afhaalde. Mooi, geregeld.

Probleem nummer 3 (eigenlijk het eerste probleem aller tijden) kwam pas echt tot zijn recht bij de Vietnamese grenscontrolepost.
Wederom legde ik de situatie uit en de jongen achter de bali vertelde me dat het me $10 zou kosten voor een nieuw geel papiertje. Dat viel reuze mee en dus; invullen maar. Ik wist niet precies meer de naam van de grens waar ik Vietnam ingekomen was (de stempel in mijn paspoort was te induidelijk voor ons om te ontcijferen) en dus maakte ik ervan dat ik Hanoi was binnengevlogen vanuit Laos. Je moet tenslotte iets.
Papiertjes ingevuld en door naar customs. daar kwam nog een extra probleem tevoorschijn. Aangeizn ikd e dag ervoor naar de kapper was geweest en madame er een teringzooitje van gemaakt had, had ik diezelfde avond het scheermes gepakt en mijn harses lekker kaalgeschoren. Mijn baard van 4 weken deed ook geen goeds en dus leek (nog steeds dus) mijn pasfoto in mijn paspoort voor geen meter meer op hoe ik er nu uitzie. na uitgebreid checken van de grenswacht was het dan toch ok, maar bij de dame die me vervolgens hilep kwam het gelepapiertjes probleem echt naar voren. De jongen die mij in eerste instantie aan nieuw geel blaadje hielp kwam tehulp en ook hij legde nog eens uit hoe ik dat was kwijtgeraakt. Er had een stempel van Lao Bao (oh ja dat was de plek waar ik vietnam inkwam!) op moeten staan, maar die had ik dus niet.
De langer het duurde en des te meer ik moeite kreeg met een lch te behouden des te nerveuzer ik werd en des te strenger leek de dame in kwestie te kijken.
Dan maar mijn hele hebben en houden door de rontgen en het verbaasde me dat ik niet lichemalijk gefouilleerd werd. Alnpg werd ik veilig verklaard en met een strnge bik (zoals leraressen dat zo mooi kunnen) werd ik weggestuurd met als mededeling dat ik de volgende keer beter op dat papierke moest letten, want dan zou ik wel hevig beboet worden.
Ik wilde nog een uitleg geven, maar mijn verstand vertelde me dat ik zo snel mogelijk daar weg moest gaan, want nu had ik die exit-stempel en ik wilde geen risico lopen dat mevrouw zich zou bedenken.

Met mijn hart in mijn keel liep ik richting Chinese customs en ook die moesten eerst 3x kijken voor ze zekerheid hadden dat ik het wel was (geen haar op mijn hoofd die er nog aan denkt om het weer te doen als ik ga reizen).
Vijf schamele minuten en ik was daar weg... Door het oog van de naald gekropen, dat is zeker.
Een ander ding dat een feit mag worden genoemd is dat mijn beginnersgeluk is afgelopen en ik nu echt serieuse dingen tegemoet mag zien. Dat beloofd nog wat voor China.. Ik was al niet in opperbeste stemming doordat de chinese ambassade mijn gele papiertje heeft kwijtgemaakt, dus dat nog wat beloven.....

Mijn volgende taak was het zoeken van het busstation vanwaar mijn bus naar Kunming zou vertrekken. OP een f andere manier trof ik iemand die beweerde dat het zijn bus zu zijn en dus volgde ik hem braaf. Het was idd een bus, maar aangezien ik geen chinese tekens kan lezen wist ik niet offie me in de maling zat te nemen of niet. Ik vertrouw nu inmiddels dus niemand meer en kijk overal met argensogen tegenaan.
Eerst wat eten (voor de komende 10uur in een bus), rijst, maar geen fried rice, want dat hadden ze niet. Dan maar wat varkenvlees met groenten en sticky rice. Sticky rice is wat makkelijk te eten met stokjes, want tot op heden heb ik altijd een lepel gebruikt voor de rijst.
Het varkensvlees was super en de groente was groene paprika.. heeeeeeeeerlijk!
Ik voelde de ogen in mijn rug prikken, maar ik verbaasde ook mezelf dat het eten van rijst met stokjes gemakkelijk was dan ik me ooit had kunnen voorstellen..

Tas de bus in gesodemieterd en ik had nog een kein half uurtje te wachten voor de bus zou vertrekken naar Kunming.
Een half-kale chinees kwam naar me toe en stelde zich voor als een manager van het desbetreffende busbedrijf. Of ik effe mee wilde komen, dat zei ie op zo'n toon dat het me al direct niet aanstond, maar ik volgde netjes en zou afwachtten wat me te gebeuren stond. Ik vroeg nog waarom, maar dat werd met 'No why, just follow me' weggewuifd.
Hij vertelde dat ie dit met iedere toerist deed en hij leidde me naar een kamertje wat zijn 'kantoor' had moeten voorstellen. Een bordje buiten de deur vertelde iets in chinese teken en met dikke blauwe stift was daar 'VIP room' opgeschreven (errug officieel was mijn gedachte daarbij, ik liet het bij gedachtes gelukkig, want meneer bleek niet de vrolijkste en vooral niet de makkelijkste). Hij verwees daar nog naar en dat had mij blijkbaar een vertrouwelijk gevoel moeten geven.
Of hij mij een vraag mocht stellen. Natuurlijk mocht ie dat, maar ipv een vraag stellen deelde hij me mee dat ik extra bagagegeld moest betalen, omdat zijn bedrijf normaal gesproken maar 3kg aan bagagegewicht toestaat voor elke passagier. Hij liet me een bonnenboekje zien en daar stonden idd wat krabbeltjes en onduidelijke woorden, maar het overtuigde mij niet echt. Er werd zelfs de optie opgeworpen om de politie erbij te halen die zijn verhaal dan zouden bevestigen, maar aangezien die hier al bijne even corrupt is als in NL liet ik dat maar even varen. Hij dreigde er mee dat ik grote problemen zou hebben als ik niet betaalde en mijn reactie was dat ik wilde weten wat het me zou gaan kosten. Zo'n 60Y (ongeveer 5,5euro). Nog steeds was ik alles behalve overtuigd en begon vragen te stellen. Ik kon duidelijk aan zijn gezicht zien dat ie dat niet echt leuk vond en ik vond uit dat ie normaal 30Y per extra kilo zou rekenen. Aangezien ik met mijn 20kilo totaal dik boven de 3 zit, besloot ik me maar niet verder in de problemen te werken en netjes de 60Y af te geven.
Hij verraade zich flink door niet te kunnen zeggen wat zijn bedrijf in het Engels zou heten en vooral toen ik hem vroeg waar zijn bedrijfsnaam stond (die hij op mijn verzoek op een papiertje had geschreven in het chinees) op de bus zelf kwamen de dreigementen weer tevoorschijn met het erbij halen van de politie.
Een beetje bluf af en toe met een dikke glimlach doet wonderen en mijn mededeling dat ik wel met de NLambassade contact op zou nemen en mijn vader de opdracht zou geven dit politiek gezien te onderzoeken gaf mij op dat moment meer macht dan hem en hij glimlachte wat schlemielig. Nu had ik hem en op dat moment reed de bus achteruit het parkeerterrein af en had ik toch nog een beetje een overwinningsgevoel.
het enige minluntje van de busreis was de te kleine beenruimte (raak je aan gewend hoor) en de vent voor me had constant zijn raampje open waardoor ik toen het kouder en donkerder werd de volle laag wind in mijn bek kreeg. En bedankt.

Nog geen half uur in de bus en we moesten ergens bij een soort wachtpost stoppen. Een man in groene kledij (wellicht de politie) kwam de bus binnen en iedereen leek naar een pas of geld te gaan zoeken. Mijn eerste gedachte was dat we een tolweg zouden oprijden of een brug ofzo en als passagier zelf moeten betalen, maar in plaats daarvan liep ie direct naar mij toe en schreeuwde me bijna toe dat ik mijn paspoort moest inleveren. Ik gaf mijn paspoort en hij liep er direct mee weg. Vol spanning wachtte we een dikke 5 minuten eer ie uit dat kleine hokkie tevoorschijn kwam en mij via het raam mijn paspoort terug aanreikte. No problems tot op heden. Alweer een diepe zucht van verlichting.... maar mijn gevoel bij Chinezen werd er niet beter op, integendeel zelfs.

De rest van de busreis was ok. Dikke vette stickers gaven aan dat er niet gerookt mocht worden, maar iedereen lapte dat aan zijn laars. Net toen ik er eentje na een stoploze rit van 4 uur op had gestoken stopte de bus voor een plaspauze.. wat een timing weer!

Nog een keer dik 4 uur en we waren eindelijk in Kunming. Het was donker, iets na 9uur 's avonds en ik had geen idee waarheen te moeten. Ik dumpte mijn backpack op de grond, nam plaats en ik had net de LP van China open toen iemand op me af kwam en vroeg of ik richting Dali ging. Dat zat idd in de planning, maar nog niet direct, maar ik zou toch terug moeten naar Kunming, dus kon ik op een later tijdstip wel een paar dagen daar verblijven.
Het buskaartje van 97Y en een klein bordje rijst met wederom varkensvlees ontdeed me van al het chinese geld dat ik had, maar ik zou richtin Dali gaan.
Het werd een slaapbus, alleen ik wist toen nog niet wat ik me daarbij moest voorstellen.
Aangekomen bij de openbare toiletten stond me een andere verrassing te wachten.
Tegen kosten kon je je plasje doen en het was wonderbaarlijk erg schoon.
Een vrij lang pad in het midden met aan de rechterkant allemaal kleine hokjes van 1 bij 1 meter. De wandjes waren 1,5 meter hoog en er zat geen deur in.. aan de linkerkant een lange muur waar men flink tegenaan kon zeiken.. De muur was zo lang dat ik in eerste instantie dacht dat het de klaagmuur zou zijn, maar daar ik geen mannen met baarden, keppeltjes of bommen op hun lichaam zag, was dat idee snel verdwenen. Welkom in Chinese openbare toiletten :D

De bus was lachen.. dat was puur humor. Dik 2,5 meter breed ofzo en een rij met 4 bedden. Een rijtje van 3 bedden aan de ene kant van het looppad en een enkele aan de andere kant. Verdeeld over boven en beneden bedden. Ik had een enkel bovenbed en dat bed was net 2 cm korter dan ikzelf was. Niks niet languit liggen dus. De ruimte van links naar rechts die ik had was al niet veel beter. Van mijn vuist tot aan mijn elleboog en dat was zelf nog minder dan mijn schouderbreedte (en zo breed ben ik niet). Op mijn zij was enigzins nog te doen en dus viel ik uiteindelijk lekker in slaap.
Mijn schoenen moest ik in een plastic zak doen en in een soort mandje bij mijn voeteneind zetten, maar die zakjes waren weer veel te klein, waardoor ik ze niet dicht kon knopen. Sokken in een schoen en dan maar gewoon het zakje eroverheen draperen. Ik had medelij met de man die met zijn hoofd bij mijn voetenend lag.
Ik werd wakker door een koude wind in mijn nek en dat was precies de plek waar 2 raampjes bij elkaar kwamen en daar zat dus een kier van heb ik jou daar. Hoe hoger ik mijn deken optrok, hoe bloter mijn voeten kwamen te liggen en ik moest zelfs maar mijn trui pakken om daarmee mijn nek te beschermen (het gaf echter geen volledige bescherming en dus heb ik nu een stijve nek...)

Veel te vroeg in de ochtend en dan eindelijk in Dali, stervenskoud en ik rilde als een idioot... Ik wist dat ik nog 18 extra km moest om naar de oude stad Dali te gaan (er is een nieuwe en oude stad). Alleen ik had 2 problemen. Niemand sprak er normaal engels en ik had geen rooie rotcent meer. Alleen wat dollars, maar bleek ik niet veel verder mee te komen.
Een hotel in de buurt gaf me hulp en wees me een ATM. Pas erin, pincode, hoeveelheid... processing.. en dat laatste duurde en duurde en duurde en duurde zo lang dat ik weer deja vu's kreeg van het ongevalletje in Saigon met mijn vastzittende pas in een ATM.
'This ATM is out of service' verscheen er op het beeld en gelukkig braakte die mijn pas uit..

Na een half uur had ik een andere gevonden die me gelukkig niet teleurstelde en een propper van een hostel in de oude stad bracht me met de bus daarheen....
Direct onder de dikke wollen dekens, alhoewel het al bijna 9uur was. Ik moest en zou nog wat extra slaap krijgen en die kreeg ik ook.....