Koh Tao 2

Eerst nog even terug naar Phuket. Patong eigenlijk, want daar speelt het meeste zich af. Patong ligt op et eiland Phuket (dat wist ik ook niet, tot ik het op d kaart zag, een paar weken terug) en is, zeg maar, het hoofdstrand, van het eiland. Hier bevinden zich de meeste shemails, meeste discotheken enzovoort, enzovoort.
Op weg met de bus, chillen met mijn muziek aan, beetje Rammstein, beetje O.P., beetje vanalleswat. Tegenover mij zit een franse familie, moeder, dochter, vader en zoon. Naast mij zit een Thaai die niet helemaal 100% is. Een partij rotte tanden in zijn bek, kleding die zelfs de kerstman niet als 2e hands door zou willen verkopen en niks geen schoeisel aan zijn voeten.
Hij was nieuwsghierig en plukt, zonder pardon, een van oordopjes uit mijn oor om mee te luisteren.
Op dat moment stond Rammstein op, welke precies weet ik niet meer. Hij een oordop in en ik er eentje in. Samen naar muziek luisteren, samen chillen in de bus op weg naar Patong.
Aldoende zat ie mee te swingen, probeerde mee te zingen en gaf ie mij een een duim omhoog, zijn teken dat het goed was.
De franse familie keek mij met rare ogen aan, ze konden die daarom ook niet van het tafereel afhouden. Ik zag ze denken, ik zag ze kijken en ik zag ze.... afschuw hebben.
Dit is niet wat ze van hun zuur verdiende vakantie verwacht hadden blijkbaar, maar het heeft ze ongetwijfeld stof tot napraten gegeven.
In Patong ben ik nog even op zoek gegaan naar wat muziek cd'tjes om mijn mp3speler mee te vullen. Dat bleek ietwat moeilijker dan verwacht, want ik dacht in eerste instantie dat er overal wel standjes met cd's zouden staan. Nope, fout, verkeerd gedacht.
Her en der stonden wel borden met de aankondiging van de verkoop van dvd's, vcd's en muziek cd's. Bij nader navragen moest ik de verkoper, als het een verkoper genoemd mag worden, volgen naar een verstopte kamer. De ingang bevond zich achter wat rekken kleding en daar in die veel te kleine, claustrofobie-opwekkende, ruimte stonden rekken vol met cd's, dvd's en vcd's.
Kiezen maar. Na dik 10 minuten had ik mijn keuze gemaakt. Een stuk of 4 cd's, want dvd's heb ik thuis al genoeg. Bleken die krengen alsnog dik 100Baht per stuk te zijn (In Kuala Lumper had je er omgerekend 3 voor 100 Baht). Ik vertelde de vriendelijke vriend dat ik er echt niet meer dan 50 voor ging geven en, zoals ze allemaal direct roepen; "Oooh, can not". Dat is een zin die ze standaard in hun vocabulair hebben zitten en is het eerste wat ze leren, samen met die vreselijke bek die ze erbij trekken... Can not. Nou kan wel, geloof me.
"Dan heb jij dikke vette pech meneertje, want ik mag dan een toerist zijn, een blanke nog wel, net als zovelen, maar ik laat me niet naaien door een Thai, zeker niet door jou. Ammetenevertenooitniet". Althans dat ging er door mijn hoofd. Wel vriendelijk blijven (al is dat bij die idioten soms zo vreselijk moeilijk).
En weg was ik weer. Hij boos, hij had tenslotte tien minuten zijn business alleen gelaten om mij de cd's door te laten zoeken en daarna moest ze alle 4 ook nog bij de juiste weg zetten weer.
Door naar de volgende, kijken of dat nog zo'n leeghoofd is. En idd. Ik vroeg de volgende eerst naar de prijs en die was niet veranderd in de afgelopen 10 minuten, wat ik ook niet echt verwacht had. Ik mompelde dat ik dat niet ging betalen en ging rustig, op et gemakske, mijn keuze maken tussen de honderden cd's. Om deze nog meer op te naaien had ik minstens 15 cd's te pakken. Nooit van mijn levensdagen wil ik er zoveel hebben, maar het was alleen maar even om hem deze keer op zijn nummer te zetten. Af en toe ben ik best een klootzak, dat geef ik toe, maar af en toe gerechtigheid mag ook wel een keertje.
Ik kon de prijs nog wel omlaag krijgen tot 80Baht per stuk, maar daar bleef het dan bij. Jammer, maar helaas, Voor hem dan.

Bij een 5e kreeg ik em wel zover om er 60 voor te dokken. 4cd's, heb ik weer wat nieuws op mijn spelert. Maar dan nog. Wie beweert er dat Thailand goedkoper is dan Maleisie?? Ik niet iig.

Om kwart voor 1 met een minibus naar SuratThani om vanuit daar de nachtboot te nemen naar Koh Tao. Vanwege het enorme slechte weer op zee voer er geen boot uit die nacht en was ik, noodgedwongen, gedwongen om in SuratThani te blijven. Een doodlopend gat.
Ik begon me langzamerhand af te vragen waarom ik eigenlijk naar Koh Tao wilde, als het weer er zo slecht zou zijn, had dat dus eigenlijk geen enkele nut. Toch maar proberen, ookal is et voor een nacht, maar de volgende boot vertrekt pas rond 9.00 de volgende morgen.
En zo verstrijkt de tijd, op zoek naar wat vertier (geen betaalde sex dit keer) stuit ik op een groep Thaien. Mannen in iets wat op een uniform lijkt. Niet geheel officieel, maar het lijkt erop. De een heeft zijn jasje uit en onder dat jasje dragen ze dus normaliter maagdelijk witte overhemden.
Alle 5 ware ze, om 20.30uur!!!, al behoorlijk aan de zatte kant. Hoe zatter iemand is, hoe meer geld hij of zij wil uitgeven en dus kreeg ik het ene na het andere biertje gratis en voor nop.
Maar na komen komt gaan. En zo stuit ik op een andere groep, drinkende Thaien. Het was een godvergete donderdagavond en elke Thai leek al bezopen die avond.
Er kwam vanaf hun kant hevige muziek ergens vandaan en ik ging op onderzoek uit. Een auto, een of andere oude Toyota of iets dergelijks (foto's volgen) was compleet verbouwd en volgestouwd met Kicker-audio. Een geluidje dat dat ding produceerde.... niet normaal meer, mijn mp3speler is er niets bij.
Ik hoef het niet eens uit te leggen, want de foto's (die nog gaan volgen) zeggen wat mij betreft genoeg.
Er werd zelfs op de auto gedanst, maar dat scheen de eigenaar niet echt te deren. Alleen wel zonder schoenen a.u.b. Ondertussen werd er een mix van rooie spa met rum gedronken en van elke individu moest ik een slokje nemen. Een klein simpel, nietszeggend slokje uit haar of zijn beker. Dat spul is gewoonweg, wel bevattend, niet te zuipen!
Ik drink normaal alleen bier of Wodka-Sprite en dat ging ik, na deze af en toe kotsneigingenslokjes, gewoon zo houden.
Trouwens het bier van de vorige feestgangers had me al wel een eindje naar de dronken toestand toegeholpen, dus echt veel had ik niet nodig om het echt te voelen.
De buffel en kater bleven achterwege de volgende morgen, waar ik, Mezelf of god, onzettend dankbaar voor was. De boottocht was echter een ietwat ander verhaal. In eerste instantie zou ik een directe boot hebben, maar deze ochtend moest ik eerst naar Samui, daarna Phang-gna en op Phang-gna overstappen op een boot naar Koh Tao. Dat heeft me zeker 8 uur van mijn leven gekost.
Dat is de afstand tussen Strijen en Nyborg (Denemarken, red.) als je rustig aan doet (het kan namelijk ook in een uurtje of 6).
De laatste rit/tocht was et mooiste. Hevige golfslag tegen de boot, half regen van al het opspattende water, een koud windje en een bange Anja. Ik zat buiten te genieten van de bewegingen van het scheepje en het deerde me niet zo heel erg veel dat dat ding bijna op kapseizen stond (niet echt natuurlijk, maar het moet spannend blijven, al weet ik, na recente gebeurtenissen, dat een schip maar een seconde nodig heeft om idd te gaan rollen).
Mo (Anja's vriend) zat ook buiten, hij lijkt op de zanger van Godsmack. Dubbele piercing onder zijn onderlip, ringetje door het tussenschot van zijn neus en her en der tattoos. Zij zat naast em en in haar ogen zag je de bijna pure doodsangst.
Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden, want het was op et eerste gezcht best grappig, maar hoe langer het leek te duren, hoe banger ze werd (later leerde ik dat de aanslag op de WTC-torens van 9/11 heeft overleefd en voor vanalles en nog veel meer bang is; vissen, eenden, Mo kwijtraken en nog veel en veeeeel meer {op haar verzoek plaats ik geen foto van haar}). Het huilen stond haar nader dan et lachen en er stond al bijna meer water in haar ogen dan in NL in 1953. Ze was er bijna van overtuigd dat we zouden omslaan en met zijn allen zouden verdrinken. Daar ik geen reddingvlotten had gespot, maar enkel wat reddingsboeien, moest ik daar idd mee instemmen. We zouden met zijn allen verdrinken, maar dat zou beter zijn dan alleen, zo bedacht ik me maar bij mezelf. Niet alles hoeft openbaar gemaakt te worden, zeker niet als daardoor de hele wereld ineens kan instorten voor bepaalde iemanden.
Hij deed overigens weinig, het leek hem ook niet veel te deren dat zowel het schip en Anja in paniek uit dreigde te breken. Het schip ietwat figuurlijker dan Anja zelve, dat was echt letterlijk.
Het is echter een vreselijk toffe meid, wanneer ze niet bang is, en met zijn 3en (of 4en, incl Marc/k) hebben we al wat lol gehad.

Altijd weer is er een tijd van aankomen en atijd is er dan de tijd dat je op zoek moet naar een plaats om te slapen. Ik stap bij 3 willekeurige mensen in een soort van taxi en we rijden ergens heen. De 2 gasten horen bij elkaar en worden gedropt bij de Lotusbar. Ik en Anat (kortweg gewoon Anna) blijven daar ook achter en gaan dan maar samen op zoeknaar iets goeiekopers. Sommige resorts hebben eigen duikteams en als je je al inschrijft voor een of meerdere duiken kun je korting krijgen op je kamer/hut/bungalow/whatever. Ik wilde nog nergens aan vast zitten dus we bleven maar wat verder zoeken.
Ik heb al eens eerder een kamer gedeeld met een meid, maar nog nooit eentje uit Israel. Dit was wel interessant, want vraag mij iets over het jodendom en ik kan alleen vertellen dat Hitler een hekel aan ze had.
Inmiddels ben ik een schat aan informatie rijker en dat brengt ook wat meer begrip naar boven, althans dat denk ik erbij. Zo hadden we iets om over te lullen, want verder waren er niet echt overkomende overkomsten tussen haar en mij. Tijdens het eten was het stiller dan het ooit tijdens een nacht thuis zal zijn. Na 3 nachten was er alweer vandoor en dat kwam me best lekker uit.
De nacht ervoor was zij al richting bed en ik bleef nog ergens een biertje drinken met Fabio. Fabio had ik al ontmoet op de liveaboard in Similan en hij was niet alleen op zoek naar een baan, maar een meid zou er ook wel in gaan die nacht. Het geluk was hem niet gegund en ook hij was al snel verdwenen. Op zoek naar de 7Eleven (24uur open) liep ik 3x langs een zusterpost en daar zat een zielige engelsman met zijn poot in het verband. Gevochten en middenhandsbeentje gebroken. Mooi, eigen schuld, hand in et verband.
Na de 3e keer ging ik naast em zitten, bood em sigaret aan, die hij afsloeg, en nog voor ik ook maar een woord kon zeggen kwamen er 4 meiden aan. Eentje bleek wel geinteresseerd in mij en dat liet ze blijken ook. Ze bood me een biertje aan en we kletsten wat. Waar over weet ik niet helemaal meer, want het boeide me geen ene reet, dat weet ik dan nog wel. Ze bood me niet alleen bier aan, maar tevens om 'voor me te zorgen', het kon me weliswaar nog steeds geen reet schelen, maar ik was wel benieuwd waar ze allemaal op uit was.. Of we naar mijn plek konden gaan. Ik vertelde haar dat daar al een vrouw lag te slapen en met wijdopengesperde ogen vroeg ze me of ik al een vriendin had. Met nog verder opengesperde ogen verelde ik haar dat dat niet zo was en dat ze dus dikke vette pech had.
Nog een biertje werd er voor mijn donder neergezet en ook dat biertje ging er, niet helemaal helaas, vol overtuiging in. Bezopen was ik nog lang niet en ik had de hele situatie onder controle, maar dat dacht zij ook. Terwijl ik mijn bier verorberde, was zij ervandoor gegaan, iets regelen blijkbaar.
Ze kwam terug, sleurde me mee naar haar 'motor' en ik vroeg beleefd als mogelijk waar we heen gingen. Naar haar plek en zij zou voor mij gaan zorgen. Voor geen goud wat mij betreft, maar om dat haar te vertellen daar was het nog iets te vroeg voor. Nog niets was gebeurd en dat wilde ik zo houden, maar ik wilde haar toch even laten merken dat er mij niet te sollen valt. Het was een Thaise en die zijn altijd op geld uit en idd, die aap kwam snel genoeg uit de mouw. Ze wilde 1000Baht voor haar 'verzorgingsdiensten'. Ik vertelde haar ik haar geen ene rooie rotcent zou betalen, maar dat verstond ze niet. Toen ik datzelfde in ietsgelijks in Engels zei verstond ze het ineens wel en werd ze ietwat pissig. Ze wilde geld en ik wilde nog steeds niet betalen. 'Maar je wil me toch wel?' kwam er uit haar verleidende bekkie. Ik schoot me een partij in de lach en met alle extra energie die ik in me had maakte ik haar duidelijk dat ze met mij nooit een achtelijk avontuurtje zou hebben, dat ze mij alleen in haar dromen zou krijgen en dat ik zelfs dan geen enkele Baht zou betalen. Dat beviel haar niet, maar ik liet haar mij terug brengen naar waar ik mijn bier had staan. Die stond er nog en ik bestelde een nieuwe (Thaien zijn niet te vertrouwen, dus ik goot de nog openstaande fles leeg op de grond, daar ging ik dan weer later instaan, maar dat is verder weinig boeiend). Omdat ik haar dus ter plekke flink had afgewezen kreeg ik ineens een gepeperde rekening voor mijn neus van 3 bier. Ik betaalde er eentje, nam die in mijn hand en vertrok. Hier ging ik geen woorden aan vuil maken en ze kwam me, daar kun je op rekenen, achterna. Nogmaals mocht ik haar, op straat, duideljk maken dat ze van mij geen cent zou krijgen. Een niet besteld biertje ga ik namelijk nog steeds niet betalen.
Ze bleek niet te zwichten voor dat argument en dus ik veranderde mijn taktiek. Ik liep naar de eerste beste gozer toe, vroeg hem of hij sex wilde hebben met haar voor 100 Baht (de resterende bier-rekening) en hij keek mij aan met ogen die vroegen wat er aan de hand was. Dat zei hij ook later en legde hem, vrij luid ook, uit dat dit een prostituee was die op zoek was naar een klant, maar dat zelf niet helemaal voor elkaar had gekregen die avond.
Dat was de druppel en ze was ervandoor. Ik heb haar verder niet meer gezien, niet die avond, want ik lag al snel daarna in mijn bed en ook niet meer de dagen erna. Opgeruimd staat mooi.

Waarom was ik ookweer op Koh Tao? Dat vroeg ik mij geregeld af, want er was slecht onderwater zicht dus duiken was niet echt aan de orde. Ik ben hier geen feestbeest, want het is allemaal al duur genoeg en verder is er gee ruk te doen behalve te luieren op et strand of om mijn boek uit te lezen (Stfpen King, Skeleton Crew, boeknummer, opzoeken hoeveel). Toch wilde ik tenmiste 1 duik doen, zo was tenminste mijn logboek vol en kon ik in mijn 2e en nieuwe logboek gaan beginnen. Zo kon ik tevens mjin duikhorloge voor de 4e keer proberen en zo kon ik zelf bepalen of duiken rond Koh Tao zo mooi was.

In mijn zoektocht naar een geschikte duikpartij stuitte ik op iets geheel anders. Iets extremers, iets grensverleggender. Ik was eerlijk gezegd wel weer toe aan een grensoverschrijding, maar wist niet precies hoe ik dat in moest vullen, tot dat moment.
De volgende dag moest ik rond half 10 in de ochtend paraat zijn om te starten met de cursus. Samen met (Oscar of Carlos, een spanjaard iig, dus we noemen hem in dit gevaal maar even Oscarlos) Oscarlos dus. De instructrice was Argentijnse en Oscarlos kreeg eerst in zijn eigen taal uitleg of hoe en wat, materiaal, disciplines en nog wat gemekker. Daarna was ik aan de beurt en ik vroeg haar of ik het ook in mijn eigen taal uitgelegd zou krijgen, want Maxima had Nederlands geleerd binnen de tijd dat ze een kindje gemaakt had (Of Alex heeft gewoon lui zaad, dat kan ook). Nope dus, maar dat had ik al kunnen denken. In et Engels ook goed en zo gezegd, zo gedaan. In de middag de wateroefeningen. Zee op, lijntje uit en spullen aan. Masker, fins, wetsuit en loodgordel (om het drijfvermogen van de wetsuit teniet te doen). That's it. En nu, duiken maar!
Zij deed voor, wij deden na. Zij deed nog een keer voor, wij deden het nu iets beter na. En zo oefenen en oefenen voor de stratduik. De duckdive. Ademhalingstechniek toepassen, adem inhouden, 1 kick naar voren en je bovenlichaam voor 90graden naar beneden buigen, 1 of 2 benen de lucht in en op zijn kop naar beneden zwemmen. Wel de lijn volgen, kin op de borst, hand bij de neus voor et drukverschil te verminderen en de andere arm, met snorkel in de hand, naar beneden gericht en zo gestroomlijnd mogelijk blijven.
Al die tijd je adem inhouden al duurt het maar luttele second voor je 5 meter diep bent.
Dat was in et begin al diep zat en kostte al de nodige moeite. Maar na meer oefenen konden (en mochten) we ook dieper. Oscarlos had problemen met het duikverschil en ik haalde 1 keer het uiteinde van de lijn. Welgeteld 15 meter diep.
Toen was ik te vermoeid en kun je je adem niet eens inhouden voor 20 seconde. Diezelfde avond lag ik rond half 10 al uitgeleld op bed. Ik kon niet meer. Ik had het gevoel alsof er iemand met vol gewicht voor een dik uur lang op mijn borstkas had staan springen. Alsof iemand met een zaag mijn borstkas open heeft gezaagd en weer dichtgeniet heeft, alsof iemand.... (verzin zelf maar iets dit keer)
Tijdens dag 2 van mijn Freediving cursus (ookal Breath Holding of Apnea genoemd) was ik alleen. Oscarlos voelde zich niet zo lekker en had het hazepad genomen. In de ochtend kreeg ik theoretische praktijk voor mijn kiezen, ademhalingtechnieken wel te verstaan. Diverse technieken die je middenrif moeten doen verstevigen en uitrekken en je longcapaciteit moeten vergroten. Zoiets, wat dan weer handig is voor al je dieper en langer wil freediven (ZONDER zuurstoftank dus).
In de middag had ik mijn privesessie en na wat warming (of breathing) up was het spettertijd. Nog wat duikoefeningen en langzaamaan iets dieper en weer iets dieper. De lijn van de 2e dag was langer dan de 15meter van de 1e dag. Hoeveel langer wist ik nog niet. 20 meter zou ze me later vertellen.
Nog steeds een beetje moe van de vorige dag en beduusd van alle extra technieken van die ochtend ging ik stukje bij beetje dieper. 15meter was voor mijn gevoel toch echt het diepste wat ik die dag in mijn mars zou hebben. De techniek uitvoeren ging perfect, maar de paniekreactie inhouden om vooral niet te ademen werd sterker dan de afweer ervan. Het drukverschil wegwerken ging steeds moeilijker, want je gaat ongelooflijk snel naar beneden. Na een korte noodgedwongen pauze (scheepje moest gaan verleggen) van een 15 minuten gingen we dan maar wat rescue oefenen. Ik was geheel op adem gekomen en kon er weer even tegenaan. Monica was ervan overuigd dat ik het einde van de lijn kon halen. Ik wist het niet en toch, toch ging ik het die laatste keer proberen.
oefeningen, ontspannen in het water, vooral ontspannen. Maar de zenuwen breken ook door. Vragen schieten door je hoofd. Wat als ik het niet haal? Wat als ik onderweg de druk niet gelijk krijg? Wat als ik in ademnood kom te zitten? Monica was in de buurt, dus mocht ik een black-out krijgen dan zou ik iig niet verdrinken, want zij ging mee naar beneden en bleef op 10 meter hangen. Ze kon vanaf daar zien wat ik deed en vanaf daar ging ze met me mee naar boven.
Ik haalde voor een laatste keer adem, pakte mijn snorkel in linkerhand, gaf een kick met mijn flippers. Boog voorover, 90 graden, handen naar beneden. Gooide beide benen de lucht in en zonk naar beneden. Op et moment dat mijn beide flippers het water in waren kicke ik voor mijn leven. Geconcentreerd op de lijn zag ik de eerst 5 meter markering. Het leek een eeuwigheid te duren voor ik de 2e van 10 meter had bereikt, maar die volgde gelukkig alsnog. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd. Mijn hart bonkte zichzelf van slag en ik kreeg moeite met slikken en equalizen (druk verschil wegwerken) tegelijk. De natuurlijke inspanningen van de longen die naar adem willen happen kwamen op en bij het bereiken van de 3e markereng, 15 meter kon ik nog eventjes door, maar niet ver meer. Altans zo leek het. Het duurde echter een eeuwigheid. Tientallen minuten, uren leken verstreken, maar het waren er maar enkele tientallen seconden.
Ik had tussen de 2 cursusdagen droog geoefend op adem inhouden en was tot een verbluffende 2 minuut en 45sec gekomen, dus ik wist dat ik het zou kunnen, maar alles tegelijk werd me teveel. Ik kan het niet, schoot als gedachte door mijn hoofd en ik leek elke gram zuurstof in mijn longen allang 3x verbruikt te hebben. Ik maakte de ommekeer en zag, hooguit 1 tot maximaal 2 meter onder me het einde van de lijn. Dat zou betekenen dat ik niet verder ben gekomen dan 18, misschien zelfs 19 meter. Ik pakte de lijn, trok mezelf in een slinger omhoog en startte mijn terugkeer naar zeeniveau. Snel, zo snel als ik kon, zo snel als ook maar mogelijk was wilde ik een normale hap adem ipv de protesten van mijn longen. Ze wilde zuurstof, ze wilde happen, maar dat kon gewoonweg niet. Het mocht niet, nu niet, nog niet. Nog even geduld.
Adem uit, en de recovery breathing.... Nu stonden mijn tranen in de aandrang om te komen, want dit was mijn laatste mogelijkheid om de 20 meter te halen. Dit was de laatste cursusdag en ik heb nu de kracht niet meer om nog een poging te ondernemen.
Eenmaal bijgekomen vertelde ik Monica dat ik op 1 a 2 meter na het einde gemist had en dus ook de 20 niet had gehaald. Ze vertelde me stiekem tussen neus en lippen door dat de lijn 22 meter was en geen 20 zoals ze eerder zei. Ze wist dat ik het kon, ze bleef erin geloven en ik deed het. Ik wilde haar om de hals vliegen, zoenen en weet ik veel wat nog meer, maar kon me inhouden. Ik had de kracht stomweg niet.
De advancecursus is me te duur, ik oefen nu droog en doe netjes alle ademhalingstechnieken zoals zij het me geleerd heeft. Dat er resultaat is zal blijken, al is de 3 minuten grens met 14 seconden al reeds eenmaal overschreden. Ooit, ooit zal ik mijn adem in kunnen houden voor meer dan 5 minuten, net als alle andere kwallen. Ooit, maar wanneer?