Koh Tao - Bangkok

Zo telde de dagen zich alsmaar verder en verder af naar een nieuw jaar. Het was niet mijn eerste nieuwjaar verweg van huis (Portugal is in vergelijking met Azie niet echt ver, maar toch.. het idee alleen al..), maar zoiets geeft altijd wel een speciaal tintje aan het hele gebeuren. Zeker nu. Al 4 maanden van huis, verweg van familie en vrienden. Speciaal op die dagen begon ik wel dingen te missen en een klein beetje, let op een klein beetje, heimwee te krijgen naar de dingen die thuis zouden gebeuren. Al ben ik nooit echt een nieuwjaar vierder geweest, dit jaar was niet anders. Het vuurwerk op Koh Tao was al sinds kerst aan de gang, dus het speciale vuurwerk-tijdens-de-echte-jaarwisseling is al gauw verdwenen.

Ik heb met wat lokale vrienden een pintje gedronken om 12 uur en ben mijn belofte tegenover Joeken nagekomen.
Tegen kwart voor een een was de pret er een beetje vanaf door een kein opstootje, dus ik nam mijn boek ter hand en begon te lezen. Ik moest nog op zijn minst tot 6 uur in de morgen wachten, dan pas zou het in NL/Belgie nieuwjaar zijn.
Beloofd is beloofd. Biertje gehaald in de plaatstelijke 7Eleven en op mijn terrasje buiten gaan zitten, lamp aan, muggenspul op en lezen maar (Helter Skelter over de Manson rechtszaak). Was het niet zo geweest dat ik mijn boek daarvoor (Blood Crimes) binnen 24uur had uitgelezen (350 pagina's ofzo en ook in et Engels), ook met deze had ik weer een tempo van heb ik jou daar.
Uiteindelijk heeft het me 48 uur gekost, niet in totaal, maar binnen 48 uur had ik het uit.
De meer uren er verstreken in het holst van de nacht de meer idiote dronken mensen mijn rust kwamen verstoren met zinloze opmerkingen als 'Happy New Year!' en alles daaraan gerelateerd.
Mijn nieuwjaar zou officieel nog een paar uur verwijderd zijn, want ik mag dan wel in Azie zitten, ik verloochen alles behalve mijn afkomst.
De ene na de andere zatlap kwam voorbij en mensen kijken is toch een van de dingen die ik hier zeker heel veel doe. Mensen observeren. Zo had ik laatst een kerel gespot die iets vreemds had in zijn gezicht. Niks zoals een vreemde moedervlek of een hazelip ofzo, maar een blik die niet helemaal klopte.
Geheel onverwachts kreeg ie me door en vroeg, in het Nederlands, of ik iets van em aanhad.
Hij had alles behalve verwacht dat ik em in het Nederlands zou beantwoorden en vertelde hem dat ik mijn Observatie vaardigheden aan het oefenen was.
Hij riep nog iets onverstaanbaars, maar ik was niet helemaal onder zijn aandacht meer, zodat het meer leek op het gebrabbel van een kind van 5 maanden.

De meer pagina's ik achter de rug had, de meer uren ik al bezig was, de meer mijn ogen begonnen tegen te werken. Alsof ik stoned was, dronken of stronken. Ik zag bijna dubbel, liever gezegd, ik zag dubbel. In de tussentijd heb ik dik 250 tot 300 pagina's gelezen (van de 650 totaal) en om 5.59 uur stipt, 11.59 uur jullie tijd, zat ik klaar met een inmiddels warm geworden biertje in een hand en mijn boek in de andere. Nog een minuut, maar nog snel even deze pagina uitlezen om straks vol goede moed aan een nieuwe te beginnen.
6.01 uur, 1 minuut en 24 secondes later dan gepland. Ik hef mijn blikje Tiger, denk die ene machtige seconde aan alles wat ik nu mis en drink in een teug eentiende van mijn blikje leeg. Mieter de rest over de railing in het zand en duik linearecta mijn bed in.

Na een leuke tijd wordt het tijd voor een nog betere. Maar daarvoor moet ik wel eerst een dikke 1,5 uur met een boot en vervolgens 8uur met een bus om uiteindelijk in het mekka der Thailand uit te komen. Bangkok, City of Angels (Liars had ook een goede optie geweest).
Het is bij me opgekomen om voor die dag te beginnen met een lange broek aan. Dat zou nog weleens van pas kunnen komen in het geval de rijdende vrieskist niet stopt onderweg naar Bangko, wat later ook zo zijn.
Niet eenmaal in mijn leven, maar dit keer voor de 2e maal heb ik een uitermate belangrijke en levensreddende beslissing genomen want je ballen vroren onder je vandaan als je niet ze niet goed warm zou houden.
Dik 13 uur later dan vertrokken van Koh Tao komen we aan in Bangkok en het eerste wat je opvalt zijn de tuktuk's die massaal op het versbevroren vlees af komen racen om ze massaal te vragen waar ze heen gaan.
Geen idee waar ik beland was, ik had een kaart kunnen bemachtigen al in Maleisie dus die had ik al bij de hand, maar dan nog wist ik niet waar ik was. Ik vroeg het, of deed een poging daartoe, aan zo'n fukfuk-rijder, maar die wees me een complete andere richting op dan ik daadwerkelijk was. De buschauffeur was zo aardig om me te vertellen waar ik was en mijn interesse was gewekt....
Ik heb de benenwagen genomen en liep maar de rest achterna, kijken waar die heengaan en dan, gezien het tijdstip, rond 23.00uur, een slaapplek voor die nacht zoeken.
Ik zit ver van de drukste straat vandaan, lekker rustig, met uitzicht op een klein nog rustiger steegje. Khao San Road is slap aftreksel van Chinatown in KL en toch net even iets anders. Andere kledig en ander soort souveniers, maar het idee blijft geheel gelijk. Afdingen, afdingen en meer afdingen, als je tenminste iets wil kopen. Er zijn er genoeg die dagelijks de standjes doorzoeken naar dat koopje wat ze op weg helpt naar een betere wereld.
Alles is hetzelfde, alleen de prijs verschilt nogal. De een wil 150B, de ander zeker 200. En als je te laag gaat zitten, naar hun zin, dan roepen allemaal in koor: OH...CAN NOT!

Hoe groot de wereld ook is, eigenlijk issie maar heel erg klein. In een paar dagen tijd ben ik al 4 man tegengekomen die ik, dik 5 weken terug ofzo, in Maleisie op Langkawi voor et eerst ontmoet heb. En van hun weet ik dat er nog meer rondliepen van die fantastische tijd, maar die ben ik nog niet tegen het lijf gelopen.
James was er toen ook bij en nu, onderweg naar Cambodja, weer. Ik moest mijn visum run doen, want de 5e Januari zou de stempel verlopen. Nu is een boete op zich niet zo erg, maar ik besteed het geld liever aan nuttigere dingen, aangezien het bier hier goedkoper is, is het uiteraard ook een nuttigere geld-uitgeef-bron (later meer).
James zou in Cambodja blijven en ik zou met de bus weer terug gaan naar Bangkok. Eigenlijk wel een complete dag naar de klote, maar wel een ervaring, een visum en 3 stempels in mijn paspoort rijker. :D
Uitstempelen vanuit Thailand was geen probleem. Toen de plek zoeken waar we de stempel voor Cambodja zouden krijgen, ik en Yael (USA) zoeken, maar bleek niet echt handig aangegeven te zijn. We kwamen bij een bureautje terecht waaraan 2 Cambodjaanse agenten zaten. Ze zagen eruit als agenten, dus ik mag aannemen dat ze dat ook waren. Iig zagen ze er heel officieel uit en iedereen die langskwam idem. Eentje nam onze paspoort en gebood ons te gaan zitten, maar datbleek zo eenvoudig niet. Houdt jij je paspoort maar in de gaten als je geen ogen in je rug hebt. Beiden hielden de ogen strak gericht op de persoon die wat gegevens op een immigratiepapiertje aan het invullen was. Even 2 handtekeningen zetten, 300Baht per persoon dokken voor een stempel en vervolgens ging meneer er met beide paspoorten vandoor. Over 5 minuten zou ie terug zijn. Hij pakte zijn brommertje en snelde ervandoor. Toen klopte niet alleen Yael's hart, maar ook het mijne even 2x zo snel. Officieel zijn we in Niemandsland, omdat we nog geen IN-stempel voor Cambodja hadden, maar al wel een UIT-exemplaar van Thailand.
De 5 minuten verstreken, de 10 was in aantocht en noch taal noch teken van onze paspoorten. Ik probeerde mijn hoofd koel te houden door te zeggen dat we in elk geval bij elkaar waren en steun aan elkaar zouden hebben in geval van echte nood en dat het maar stukjes papier waren. Maar in mijn achterhoofd wist ik niet wat ik moest doen als zou blijken dat onze paspoorten inderdaad verloren zouden zijn gaan. Zij niet, ik niet. En daar zit je dan, aan de grens, op de grens, Thailand - Cambodja. Alleen vreemde mensen om je heen en een horloge met wijzers die vooruit kruipen. Intussentijd konden we niets anders doen dan wachten. Dan maar wat afleiding zokeen door ergens over te praten. Dezelfde onderwerpen als altijd dan maar: Wat doe jij?, wat doe ik?, wat doen we allebei?
De meer we niets doen, de meer we roken. Als het nog lang duurt dan wachten we nog even en het het duurt een vreselijke tijd eer de meneer terug is. Met 2 paspoorten, afgestempeld en wel, in zijn borstzakje.
Een IN- en UIT-stempel van Cambodja en dat geeft ons de gelegenheid deze onheilspellende plek zo snel mogelijk te verlaten en weer een 28-dagen stempel voor Thailand zien te bemachtigen. Ze waren niet helemaal bij de les die dag, want de rij was niet eens zo heel erg lang, maar de heren achter de bali hadden alles behalve haast.
Zo ook de vrouw/meid/mejuffrouw voor ons. Een chinese, mijn leeftijd, op reis met backpack en op het moment dat ze omkeek, staarde die ene paarse pupil me recht in mijn ogen. Hoe bizar!
Een pupil (of was het de iris die gekleurd is?) was normaal, de ander was groter en paarser. Fel paars, alsof ermee geknoeid is, alsof ze slachtoffer is van genetische manupilatie. Of.. en die nuchtere mogelijkheid bood Yael me ..het is een lens en ze faket het.
Evil, was het eerste woord wat in me opkwam en wat het eerste mijn mond verliet. Ik wilde absoluut niet onbeschoft overkomen, maar zo zag het eruit gewoon.. beestachtig, Evil..
In gedachten verzonken zag ik mezelf al in een Matrix-achtig decor het gevecht aangaan met dit wezen en uiteindelijk verliezen, dus ik heb maar niet het risico genomen om te vragen of ik er een foto van mocht nemen.

Terug in Bangkok, weet niet eens meer welke tijd, want continue zag ik dat ene oog voor me.. steeds weer, over en over. Tijdens de 4 uur durende busreis heb ik geen oog dichtgedaan.. Ik was vermoeid toen ik terug in mijn veilige kamer was. Ben op bed gaan liggen en met alles aan (geen tv dit keer) in slaap gevallen.......


-----------------------------
Toevoeging 12-1-2006


Bangkok is smerig, vies en net als elke grote stad op deze aardkloot is het een bende. Maar een leuke, bijna georganiseerde benden, want de mensen weten wat ze moeten doen om diezelfde bende in de ban van de stad houden. Bangkok, een grote metropool, viezer dan KL, maar dan ook zeker 4x zo groot als KL. Af en toe, maar dan ook echt af en toe waan ik mezelf een wereldreizigers die van stad naar stad trekt en niets anders wil doen dan de rariteiten ontdekken die elke stad in zich verborgen houdt.
Bangkok is geen haar beter dan wie, wat of waar dan ook, maar het is fantastisch. Het is een lust voor et oog om op een terrasje te gaan zitten en mesen te kijken, de diversiteit is groot, de anonimiteit nog groter.
Op elke straathoek mensen met bezems die de straten vegen, op elke straathoek stalletjes voedsel, op elke straathoek honden, op elke straathoek .....(opzoeken wat)
Het is hier zelfs zo smerig dat mensen mondkapjes dragen. Ik kan het zelf ook goed merken, omdat ik na een dag bangkok zo zwart als roet ben. Alle uitlaatgassen blijven aan het opdrogende zweet plakken, je kleding ziet er na een paar dagen uit alsof het nog nooit gewassen is. Elke keer als ik iemand met zo'n mondkapje zie lopen denk ik dat het een dokter is. Kan et niet helpen, het is gewoon een raar gezicht, maar ze trekken zich niets aan van wat ik ervan vind en ik heb daar vrede mee.
Lumpini-park is, middenin de stad, een oase van rust, ruimte, groen, natuur en mensen. Middenin deze enorme stad ligt een park en in het uiterste centrum van datzelfde park hoor en zie je niets van het langrazende, milieuverontreinigende verkeer.
Niets, noppes, nada, niente, nakkes!

In een park dichterbij mijn bed is een groep twintigers/jongeren bezig met breakdancen. Al ruim 2 en een half jaar oefenen ze bijna elke dag en dat zie je. Vol ongeloof zie ik het aan en ik ga elke avond eventjes kijken. Om daarna met zijn allen naar Khoa San Road te gaan en te drinken. Niet zuipen, maar drinken. Ze zijn niet in de financiele toestand om elke avond een bar in te gaan, dus het blijft voornamelijk bij op straat hangen (genoeg te zien overigens, dus vervelen hoeft niet) en spermarkt bier drinken. Goedkoop zeg maar. Inleg 20baht en iedereen betaalt mee en iedereen drinkt mee. Een fles wordt open gemaakt en gaat van hand naar hand en mond naar mond. Je raakt aan smerigere dingen gewend, dus ik kijk er al niet meer van op. je neemt een slok en passt em door.. zo gaat dat en zo is het.
Ze hadden me uitgenodigd om naar een Breakdance Battle te komen. Een van de jongens had op zijn school/uni een battle georganiseerd en de jongens zouden er ook zijn. Het was bijna professioneel, ware het niet dat het publiek voornamelijk hun schooluniform aanhad en de paar blanken die ertussen liepen vielen niet eens zo heel erg op tussen al die witte overhemden. De DJ was aanwezig, mic's, gladde vloer, chicks en vooral de sfeer. De sfeer die er hing was enorm, iedereen had er zin in en van 1 tot 6uur kon je continue genieten van alle moves en standjes.
Dit was wel zo vreselijk gaaf dat ik het niet snel zal vergeten.
Duff, Un, Cing en de hele fuckin' rest ...........