Huay Xai - Nong Khiaw (deel 1)

Rustig aan, niet te snel. Alle tijd, het komt wel goed.
Het gaat effe snel, heel snel. Binnen een week al half Laos doorgereisd en weinig tijd gehad om te relaxen. Tot hier in Vientiane.. Een klein paradijsje op aarde.

Hoe het allemaal begon......

Alle speedboten naar Luang Prabang waren die ochtend al vertrokken, dus zaten we vast in Huay Xai, langs de Mekong, met aan de overkant het overgrote Thailand. Zo'n plaats is gewoonweg berekend op gestrandde reizigers dus er zijn voldoende Guesthouses en engels sprekende mensen.
De wegen zijn alles behalve geasfalteerd, wat resulteerd in een dikke zand- /stoflaag op de bladeren langs de weg. Het lijkt alsof het hier bruine sneeuw sneeuwt. Alles is bruin, alles is stoffig en alles is relaxed. Iedereen, niemand maakt zich druk en vooral niemand zal rennen. Dat hebben we gemerkt.... en hoe...
De speedboot tocht naar Luang Prabang zou zo'n 7 uur duren en in die tijd zie je mooiste plekken langs de Mekong-rivier en daar hadden ze helemaal gelijk in. Een slow-boot doet er 2 dagen over, maar die tijd was er even niet. Alleen de speedboot zelve is alles behalve comfortabel. Je moet tenslotte op een manier van A naar B zien te komen, maar 7 uur opgevouwen zitten is even een ander verhaal. Het varen zit nu eenmaal ook in mijn boed, ookal ben ik liever passagier dan kapitein, en dus zou ik die speedboot nemen ipv een bus, die er 'maar' 4 uur over gedaan zou hebben als ie niet met pech zou komen te staan (dat gebeurd hier nogal regelmatig).
Een dikke 4 cilinder 16klepper Toyatomotor drijft de boot aan en we mogen met zijn 7en plaatsnemen. Zwemvest aan, helm op, knieen ingetrokken en.... oordoppen in!
Een speedboot is in dit geval niet een speedboot zoals je thuis gewend bent.. maar een 1 meter brede boot waar vanachter een auto-motor vast gemaakt is aan de schroef (of andersom, dat kan ook nog) en zo lang dat er maximaal 12 mensen inkunnen (en dat is zonder bagage).
Wij met zijn 7en was incl de bagage en dan kwam daar ook nog de bestuurder bij.. onvoorstelbaar dat dat bootje nog niet zonk, maar dat zal wel met moeilijke wiskundige/natuurkundige wetten te maken hebben die ik ooit op school heb geleerd, maar inmiddels alweer sinds ruime tijd vergeten ben.
Motor starten en gaan... wat een ongelofelijke teringherrie! Ik was echt blij dat ik een paar oude en smerige oordoppen onderin mijn tas vond. Proppen en niet erbij nadenken. En niet alleen een vreselijke herrie, het gaat ook nog eens vrij snel. Met de stroom mee richting Luang Prbang zit je opgevouwen op een oppervlak van zo'n 40 bij 40 cm.. dat maakt dus, als ik correct ben.. 0.16 vierkante meter!
(1600 cm2 = 16 dm2 = 0.16m2.. ha, ik ben goed!).
Zestien kleine vierkante decimetertjes dus en geen ruimte om ook maar enig been te strekken of om andere vreemde toeren uit te halen. Je wacht maar tot het tijd is om te stoppen.
Dat was gelukkig al na een klein uurtje en op die plek werd het me meteen duidelijk dat Laos meer een drugsstaat is dan geheel Nederland. De weed wordt je van alle kanten aangeboden. In Luang Prabang bleek het zelfs nog erger te zijn. Daar kregen we gemiddeld 5 keer per uur een ongelooflijke hoeveelheid rookwaar aangeboden. Een hoeveelheid waar je stijl van achterover slaat als je de bijbehorende prijs zou weten.
Drugs is nog steeds illegaal in Laos en ik ben niet zo in de stemming om te onderzoeken of Vientiane Hilton dezelfde luxe biedt als Bangkok Hilton. Ik wacht wel lekker tot ik weer thuis ben en ga weer mijn eigen plantje starten (nog bedankt ma voor het dood laten gaan van de vorige ;)).

Warm gekleed voor tijdens de verkoelende rit op het water, maar eenmaal aan wal voor een korte break, stort het zweet zich in ene keer op je voorhoofd en vult alle andere holtes die je lichaam bezit. Het is bloedje, bloedje heet overdag. Zover zuidelijker zitten we niet in vergelijking met Chiang Rai/Mai en daar was het zowaar errug koel 's avonds en 's nachts.
Tijdens de middagbreak voor lunch stuitte ik op een groepje oude vandagen (grijze dakduiven) die een ge-organiseerde tour door Laos deden (of iets vergelijkbaars).
Allemaal gekleed in lange broeken, korte-mouw overhemden en van die typische wereldreiziger hoedjes op. Tegen de zon.. Dikke bergschoenen aan (en ik doe inmiddels alles op mijn slippertjes :S) en natuurlijk een gids. Althans dat vermoedde ik, want er was een vent bij (gemiddels iets jonger dan alle andere aanwezigen) die per se alles moest gaan voorkauwen. Niet letterlijk, maar met woorden. Laos dit, Laos zus en Laos zo.. 'dit kun je wel eten en dit niet'..'doe nog maar even niet, want je maag is nog niet berekend op vreemd voedsel' blablabla en nog eens BAH.
Hij was hier blijkbaar eerder geweest en ik had precies de pech dat hij en de gehele groep duiven in hetzelfde restaurantje gingen eten als waar ik zat. Oordoppen in en genieten van de fried rice (hoe kan het ook anders).
Bij het weggaan (na het betalen uiteraard) liep ik haast tegen de gids op en kon het niet laten om even te zeggen: Don't forget the guide..

Pruttel, pruttel en nog eens pruttel... Motor problemen... rook komt ergens tussendoor en starten gaat niet echt van harte.. en we zijn nog niet eens in Luang Prabang! Wat is dit??
We werden van alle kanten ingehaald en uitgelachen door passerende slow-boten en langzaam maar zeker werden we door de stroming meegenomen. Het lukte onze Laoman om de boot langs de kant te krijgen en de locals daar waren maar al te nieuwsgierig wat die boot met 'farang' (buitenlanders, uitspreken als falang) daar moest. Onze Laoman riep wat in het rondte en er kwam een man met een enorm mes op ons afgelopen. Er werd onder de passagiers al een en ander aan ooh's en aaah's uitgeworpen en ik kon het niet laten om even te roepen: Diner's arrived. Dat gaf echter geen oppepper onder de 2 aanwezige dames en die keken nadien nog ernstiger uit de ogen dan ze de complete reis al deden.
Nog 5 minuten... zolang zou het nog duren. Boot switchen en eenmaal aan land, met een fukfuk de laatste 6km van de reis naar Luang Prabang afleggen.

Opvallend tijdens de geweldige reis over de Mekong rivier is dat er voordurend mensen in en rond de rivier te vinden zijn. Wassen doet men hier in de rivier, maakt niet eens uit hoe groot het watertje is, als het stroomt wordt er gewassen. Gevist, gezwommen (voor fun, meestal kids, tot een bepaalde leeftijd zijn ze altijd naakt en het rivierwater is koud. Ik kan bijvoorbeeld al niet over die steentjes lopen op een normale manier.. die kids: rennend!) en wie mag weten wat er nog allemaal meer gebeurd in de rivier (misschien wil ik sommige dingen niets een weten, laat staan over nadenken..). Ondertussen heb ook ik mezelf overgeleverd aan de Loatiaanse (of wat het ook mag zijn) en heb al wat rivier douches gehad.. Een koude douche bij een koude ochtend is geen aangename behandeling, dus wordt vaak de ochtenddouche geskipped en is het een duik in een rivier die de broodnodige verkoeling en verfrissing moet verzorgen (je moet tenslotte iets).
Tegen 15.00 verzamelen de eerste mensen zich en dat gaat zo'n beetje door tot een uurtje of 18.00. Vrouwen in groepjes met wat kids en mannen vaker alleen. tandjes poetsen, haartjes inzepen, lijf inzepen en een duik om alle zeep en vuil weg te spoelen. Een schitterend tafereel, wat ik nog hoop vaak te mogen aanschouwen.

Luang Prabang is een relatief grote stad in Laos en blijkbaar zeer populair onder touristen. Nog meer dakduiven, nog meer farangs en vooral.. nog meer toeristendingen! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE! Ik wordt gek.. Chiang Mai was al zo vreselijk toeristisch en nu dit ook weer. Ik ben helaas bang dat Laos dezelfde ontwikkeling gaat doormaken als Thailand en daarom ben ik blij dat ik nog even hier mag zijn voor het land voorgoed is ondergedompeld in massa-toerisme a la Thailand en je nergens op deze aardkloot meer veilig bent voor de she-mails.
Het mocht dus ook even duren voor we eindelijk een plekkie gevonden hadden, want de meeste guesthouses waren allemaal volgeboekt.
We hadden voor de dag, na een heerlijke nacht slapen (speedboot-opgevouwen is redelijk vermoeiend {och arme...}) een fiets gehuurd. Hoewel mijn passie voor roze zich alles behalve verder ontwikkeld heeft, was mijn fiets roze. Pimp my bike!!

Op de fiets, fietsend tot we erbij neervallen en vooral.. tot we door onze voorraad drink water heen zijn. De waterval blijkt iet te ver te zijn en stoppen in de middel of nowhere in een klein kokaal dorpje. Ergens is een vrouwtje bezig met iets te koken en ze heeft het een en ander uitgestald staan op een tafeltje buiten. Incl water. We bestellen met handen en voeten beiden een fles en zetten ons even neer op een bankje. We zijn interessante wezens om te aanschouwen, want het lijkt alsof het halve dorp (de ander helft is op dit tijdstip van de dag werken waarschijnlijk of althans dat mag ik hopen). Her en der duikt het woord farang op en als ik dat herhaal met een vragende uitdrukking op mijn gezicht schieten ze in de lach en hebben ze door dat ik doorheb dat erover ons gepraat wordt. Ze zijn wel meteen stil...

Vanuit Luang Prabang zouden we nu wel een slow-boot nemen naar Nong-Khiaw en dit zou, volgens diverse travel agents ook zo'n 7 uur duren. Nu zou alles ietwat relaxer zijn en zouden we meer beweegruimte hebben. Ok.. geen bus of speedboot, maar de slow-boot dit keer. De 7uur die ervoor gerekend staat had ik in mezelf alwat verhoogd naar 9 uur, dus echt bizarder zou het niet worden, dacht ik.
Daar kwam ik op terug toen we na een dikke 1,5uur nog maar 500meter hadden afegelegd.. en toen begreep ik waarom het een slow-boot heette.
Twee boten zouden bij elkaar blijven, maar de ene had vanaf het begin al problemen en men deed niet erg hun best om de problemen in 1 keer te verhelpen en er werd het een en ander aan de motoren en schroeven gekoot. Schroef werd vervangen, 50 meter verderop werd ie er weer onderuit gehaald en werd met een hamer de bramen op het schroefblad weggeslagen. Allemaal vrij nutteloos als je het mij vraagt, maar misschien kan iemand mij uitleggen waarom je niet met een schroef zou kunnen varen die een klein beetje bramen vertoond vanwege het schuren over stenen...
Het schoot niet echt op dus en toen we eenmaal onderweg waren bleek het nog een keer extra niet op te schieten omdat we tegen de stroom in moesten. Ik heb alle tijd, dus veel zorgen maakte ik me niet, als we maar wel voor donker in Nong Khiaw zijn, dan is alles ok wat mij betreft.

De 2 boten bleven redelijk bij elkaar en telkens als er problemen zouden zijn met of een motor of een schroef werd er weer gestopt en werd ons duidelijk gemaakt dat het 10 minuten zou zijn. Maak daar maar gerust een half uur tot een uur van.
Toen we de andere boot kwijt waren hebben we zelfs een dik uur gewacht en toen waren we inmiddels de 8uur reistijd al voorbij. vanaf 15.00 tot 16.00 hebben we gewacht op de 2 terugkerende boten en eindelijk konden we weer verder.
Vanaf dit punt zou het nog 2 uur varen zijn... Maak daar maar bijna 4 uur van...
Rond 7en begon het ernstig donker te worden en laat me even duidelijk vertellen dat er langs de rivieren in Laos geen lantaarnpalen zijn aangebracht en dat de boten hier geen rood en groenlicht aanduiding hebben, maar allemaal zonder licht varen.
Je zag geen hand voor ogen en met de tijd daalde ook de temperatuur. Ik had een jasje, maar daarmee had ik mijn benen nog niet bedekt en die leken ijblokken onder mijn romp te vormen...

(wordt vervolgt)