Chiang Mai - Laos

Nog maar net bekomen van de sprong en ik was er alweer helemaal klaar voor. De actie die ik mezelf voor die dag beloofd had. We eindigde een spelletje pantball met een stelletje Jappen of Koreanen. Hendrik en ik zatn allebei in een apart team, kon nog leuk worden. Samen wat rondhangen en misschien reizen en nu elkaar als doelwit hebben. Het is mij alleen niet gelukt, hem desondanks wel: een ferm schot, middenin mijn gezicht. Dat gele verfachtige spul smaakt voor geen meter! Dat kan ik je wel vertellen.
Bij zo'n spelletje war-zone paintball komen al die jeugdherinneringen weer naar boven, hoe we vroeger oorlogje speelde in de bosjes van het bejaardetehuis enzovoort enzovoort. En nu, dik 20jaar later doe ik weer precies hetzelfde, wat is er in hemelsnaam in de tussentijd allemaal gebeurd?

Ik voelde iets in mijn benen na de 1,5 uur op mijn hurken zitten/lopen/rennen en wachten. Een beetje spierpijn? Vast wel, hoort erbij, maar dat het zo enorm zou zijn had ik nooit verwacht. Voor drie opeenvolgende dagen heb ik erbij gelopen als een idioot. Amper de mogelijkheid hebben om een trap af te lopen of om normale passen te nemen. Mensen keken me na, vroeger wat er gebeurd was of anders stond die vraag wel op hun voorhoofd geschreven.
Ik heb zelf het idee dat het door de bungy-jump is gekomen, terwijl je benen worden vastgehouden slingerd je lijf nog een stukje verder naar beneden. 'I used to be a little bit smaller, but now i am taller...' Zoiets. Dus Mau, geen kleine-grote broers pesten meer, vanaf nu zijn we weer even lang, zo niet ben jij korter.
Ach, weer een extra rede om het nooit meer te doen.

We hadden beide een scooter gehuurd voor die dag en zijn zomaar de 'natuur' ingereden. De mooiste plekken die je ziet en vooral de plekken die je mist, omdat je zo vreselijk op de weg moet letten. En op elkaar. Ergens in the middle of nowhere komen we in een klein plaatselijk, zeer plaatselijk, dorpje terecht. Wat wij daar te zoeken hadden weet ik niet en dat is wat de mensen daar idem dachten. Wij op onze brommertjes steeds dieper het dorp in, heuveltje op en heuveltje af, bochtje om en straatje in. Verdwaald? niet echt, maar ik had al geen flauw idee waar we waren. Ik had niet het gevoel erg gastvrij ontvangen te worden, dus we maakte dat wegkwamen. Ach ja, je kan het ook zo bekijken, wat als er ineens een vreemdelng bij ons door de straat loopt?
Uiteindelijk was het einde zoek en wisten we niet waar we waren. We reden een eind in de rondte en kwamen, tot onze opluchting bij een politiepost terecht. Bleken we mooi een kleine 45km van Chiang mai af te zitten.. Hmmm lekker is dat..
Nog een klein uurtje tegaan en het wordt donker en ik rijdt liever niet in het donker op een motortje in het chaotische vekeer van Chiang Mai. Sneller dan gemiddeld kun je niet en als het kouder en kouder wordt dan wil je ook niet sneller. Met mijn t-shirtje en korte broek op een motor (officieel gezien), 80Km/u door de bergen en koud! Koud!
Ik vroor bijna onder mezelf vandaan en eindelijk bij terugkomst in CM was het eeste wat ik wenste een zo warm mogelijke douche, alleen jammer dat de plek waar ik verbleef die niet had. Dan maar een koude, as usual.

Zowel Hendrik als ik had het wel gezien in CM en Laos begon steeds meer en meer te vragen om onze komst. Dag Thailand, tot (n)ooit. Voor we daar zouden zijn, zouden we dan eerst nog een dagje Chiang Rai beetpakken en daar heb ik niet eens zoveel spijt van. Een lekker relaxed, klein, beloopbaar dorp en vooral: Snachts vreseljk koel! (koud is het bij jullie, hier niet :D) Onze kamer was super ok met warme douche en de lichtgroene teint op de muren. Weinig te klagend us dusver. Hendrik blijkt iemand die echt overal over wil onderhandelen en ik zou zweren dat als ie naar de hoeren zou gaan dat ie het zelfs daar probeert. Overdag wat relaxen en een tourtje boeken voor de vlgende dag. Dan zouden we direct afgezet worden in een grensplaatsje wat ons verdr helpt bij de grensovergang naar Laos.

het was min of meer een snelle beslissing van ons om direct weg te gaan uit CM en een volgende bus te pakken naar CR (Chiang Rai). We hadden nog maar 1,5 uur te gaan voor de volgende en laaste bus daarheen zou vertrekken. We waren op tijd bij het busstaion, maar de bussen zaten al vol: geen plekje voor ons. daar sta je dan, op het busstation, met al je spullen en je kan geen bus pakken naar de bestemming waar je heen wil. dan maar op een andere manier. Omdat we met zijn tweeen zijn en allebei vrij groot en stevig leek het ns wel een geslaagd idee om te gaan liften. Nou ja, meer een poging daartoe te wagen. Ik met mijn kale harses, korte broek en mouwloos shirt gaf niet echt een bijdrage aan ons eventueel toekomende succes, maar dat mocht de pret niet drukken. We hadden een Thaise zover gekregen om Chiang Rai op zijn Thais op een A4-tje te kalken en dat konden we gebruiken om onze bestemming aan te geven.
Een taxi-chauffeur was zo aardig om ons na onze eerste 5 minuten poging op de totaal verkeerde plek naar een betere plek te brengen.
Daar aangekomen bleek er nog een soort van busstation te zijn en werd ons verteld dat de laatste bus om 19.00uur zou gaan. dat veranderde dez aak en we werden terug gestuurd naar onze besteming van afko st, het andere busstation. Dat was ik niet echt van plan en probeerde in mijn slechtste Engels duidelijk te maken dat we daar al geinformeerd hadden naar alle bussen naar Chiang Rai en dat daar gezegd werd dat de laatste bus om 17.30 zou zijn en dattie vol zou zitten.
Een telefoontje en het bleek geregeld.. (never trust strangers...) Bus vol.. dan maar lekker ons papiertje tevoorschijn toveren en hopen op een beetje succes. In sessies van 10minuten stonden we omstebeurt half op straat om maar zo duidelijk mogelijk onze bestemming aan te geven. Er werd vriendelijk gelachen en vooral nee-geschud.. Hmmm gaat niet werken, of ik ben gewoon te ongeduldig. Aangezien het al flink donker werd, werden onze kansen er ook niet beter op. Zou jij 2 blanke reizigers meenemen, waarvan eentje semi-kaal, in het holst van de avond als het net donker is? Dat dacht ik ook en zo dachten de Thaien er precies net zo over.
De lol die we hadden was er niet minder om en we leken een paar keer succes te hebben, maar dit keerde al snel tegen ons. Wij zijn niet zulke goede lifters en moeten nog een hoop leren.
tegen 7en was het voor ons tijd om ons zooitje te pakken en terug naar CM te gaan, geen succes vandaag. Een van de gasten van het busstation riep iets om in zijn walkie-talkie en we bleken mooi een plaatsje te krijgen in de airco-bus van 19.00uur. In de ruimte voor de wc en achter de stoelen, op de grond.
De trein naar Kanchanaburi was ook niet meer dan 3 uur op een houten bankje zitten en dus zou ik die 3uur naar CR ook wel overleven. Het enige verschil met die 2 reizen was dat de trein naar Kanchanaburi maar 20Baht was en deze op de grond zit busreis naar CR een ongeloofwaardige 160Baht. Stelletje afzetters...
Er bleek echter nog 1 plek vrij te zijn en die werd de eerste 1,5uur door Hendrik in beslag genomen. Ik had een kussen en dekens gevonden en dus kon ik mezelf wel warm houden daar achterin. De TV kon ik niet zien, maar met mijn oordoppen in mijn oor geplugd en ogen gesloten zou ik wel kans maken op een ereplaats naast mezelf.
Na 1,5 uur was het mijn beurt om de stoel te bezetten en het arme meisje naast me was haar ticket kwijt dat moest bewijzen dat ze betaald had. Deze goedheilig-jongen zocht even mee en bracht verlichting. Weer een goede daad verricht door haar ticket te vinden. Ik sloot wederom mijn ogen en verwachte wel een dank je zoen, maar toen werd ik wakker en waren we eindelijk op de plaats van bestemming. Tien uur 's avonds en de stervenskou.. Wat wil je met een korte broek, mouwloos t-shirt en slippers in 15 graden? Eigen schuld hoor..
De warme douche was dus meer dan welkom en zo begon ons avontuur in CR..

Douche, warme kleren aan en dan maar wat rondlopen op zoek naar iets te eten. We kwamen ergens terecht in een donker en vooral leeg steegje waar diverse gogo-bars zaten en wij zochten de beste uit, de Patphong bar.. Nadat ik mijn fried-rice gehalte weer omhoog gebracht had had ik het ook wel weer gezien en was het bedtijd, tot de volgende ochtend 10uur.. (Heerlijk, uitslapen en zonder buffel wakker worden, moet ik vaker doen :S.

Daje rondgelopen, niets gedaan en vooral nog meer nies gedaan. Wat ge-internet enzo, maar das verder van weinig boeiend belang.
Als avondeten hadden we voor 79Baht een soort gourmet-stelletje en konden we zoveel eten als we wilden. Dat lieten we ons geen 2e keer zeggen natuurlijk en uiteindeijk duurde het een dikke anderhalf uur voor we rondgebuikt de tafel verlieten.
De avond tevoren hoorden we al her en der luide muziek en begrepen dat het zou gaan om een soort van festival. Wij zoeken en zoeken en zoeken en proberen te vinden mbv een fukfuk-rijder, maar nope. Geen succes.
Wel werden we ergens anders gedropt en we konden weinig anders doen dan daar maar een kijkje nemen. Een of andere wazige tent waar meer chinees-achtigen rondliepen dan Thaien. Ze waren mss wel Thais, maar dan Thaien met een chinees uiterlijk. (Hoe zouden ze die noemen? Ik zat zelf te denken aan Chinaien of Thainees ofzo....)We hadden zelfs beide nog even flink kans op een 'robbertje bridge', maar omdat de tegenpartij van hetzelfde geslacht was, was dat nie zo'n prachtig idee als het leek en dus moesten we ze teleurstellen... Zo teleurgesteld bleken ze ook niet, want ze hadden elkaar alweer snel gevonden.
Veel te laat mijn bed in, met veel teveel alcohol achter de kiezen en een afspraak om 9 uur, omdat we opgehaald zouden worden en een klein tourtje die dag gingen doen.
Die tour was nog het ergste niet, het slapen in de auto (alle-niet-gekregen-slaap-van-de-vorige-nacht-inhaal-poging) ging niet zoals het eigenlijk zou moeten.
Suf en lamlendig lofte ik maar een beetje achter de guide en Hendrik aan en heb me verder prima vermaakt. Weinig spannends eigenlijk, van een Longneck-hill tribe, naar een monkeycave (ik kon de trap naar de grot niet in vanwege de spierpijn in mijn benen..) waar geen apen waren, naar de grens met Myanmar, het noordelijkste puntje van Thailand en door naar de gouden triangel. DE plek voor Opium en alles wat daarmee te maken heeft. Nou ja de Opium zelf is makkelijker te krijgen in Laos dan Thailand, maar ik ging het toch maar even niet proberen.

We werden op ons eigen verzoek aan de grens met Laos gedropt en zouden vanaf dat plaatsje de volgende dag doorreizen naar de officiele grensovergang. Van Chiang Sean naar Chiang Kong. Lijkt makkelijker dan gezegd, maar is moeilijker gedaan. de problemen begonnen de avond in Chiang Sean al toen we hoorden dat er GEEN bussen ofzo naar Chiang Kong gaan.. Wel een soort van Tuktuk, maar alleen als er voldoende animo voor is. Op tijd erbij zijn en maar hopen. Vooral wachten eigenlijk, want we waren er rond 8en en we vertrokken me volle taxi/tuktuk naar Chiang Kong. Hoe het mogelijk is vraag ik me nog steeds af, maar het duurde maar liefst 2 uur om dat kleine rotstukkie op de kaart af te leggen. Maar we waren er dan eindelijk, aan de officiele grensovergang met Laos, ik hoorde ze al roepen aan de overkant.. snel snel snel!

Welgeteld 20 Baht neergeteld voor de 1 minuut durende oversteek naar de overkant, maar het was et waard..
Laos is nu al schitterend (ze rijden er gewoon normaal rechts :D)....!!!!