Vientiane - Vang Vieng

Het is al lekker dik een week geleden sinds ik weer mezelf mag vermaken en ik moet zeggen: er is niets beters!
Is niet helemaal waar, maar toch wel een klein beetje, laten we zeggen.. voor 99% is het pure waanzinnige waarheid.

Alleen de aankomst was al zeer gasvrj in Vientiane. Als eerste zijn we, met 3 man, wezen kijken bij Dragon Lodge, maar dat was och iets te ver buiten het budget. 20Dollar voor een ietwat luxere kamer dan standaard. Dat zou em niet worden, maar er warn meer hotels in de buurt, dus we zouden eens een extra ronde gaan doen.
Hendrik en ik kwamen uit bij het naastgelegen Thawee guesthouse, de Koreaanse (ze wilde geen kamer delen met 2 Europeanen, gek he? ;)) is ergens anders haar heil gaan zoeken. Voor stukken minder in feite hetzelfde, das waar het om gaat natuurlijk. Nog voor we daar incheckte werden we uitgenodigd om met wat personeel van een ander nabij gelegen hotel diner te nuttigen (verorberen is mss een betere omschrijving, daar mijn maag al horten en stoten begon te geven en mij de opdracht daarmee gaf om hem te vullen). Hendrik sputterde nog even tegen, maar ik zei em eerlijk wat ik ervan vond.. Een gegeven paard nooit in de bek kijken! Gewoon aannemen die uitnodiging en verder niet zeuren. Zo gezegd, zo gegeten. Want zeg nou zelf (heel eerlijk!) iets wat gratis is kun je toch gewoonweg niet afslaan? Ik ben en blijf een Nederlander.. hoe lang ik ook in Azie zit.

Op een van de dagen, die we in Vientiene nog samen hebben doorgebracht, hebben we een motortje gehuurd. Zo'n 100CC dingetje (waar je in NL een motorrijbewijs voor zou moeten hebben, gniffel, gniffel, gniffel) en die zijn nog best rap, als je ermee om weet te gaan. Ik had, voor et eerst dit keer, eentje die geen automatische koppeling had en dat moest ik dus zelf doen. Nu ben ik wijs genoeg om van mezelf te weten dat dat een van mijn slechte punten is, maar het viel reuze mee. Zo niet was et eigenlijk bar-simpel! Heb ik daarvoor al die tijd een automaatje genomen?? Blijkbaar.
Als we wilden dan konden we zelfs (zonder motorrijbewijs) een 250CC off-the-road-bike mee krijgen. Weliswaar iets duurder, maar het is iets sneller en je kan er stomweg verder mee. Wij bleven dit keer alleen in de omgeving van de stad, maar ik heb er seriues over zitten nadenken om er eentje te huren voor een paar dagen en naar Vang Vieng te rijden.
Veel mensen die ik de afgelopen tijd heb gesproken waren allemaal dolenthousiast over Vang Vieng. Een klein (backpackers)plaatsje langs de rivier en de sfeer zou er zo relaxed zijn dat ik heb besloten om ook maar eens een kijkje te nemen.
Vooral om het tuben (in een binnenband van een traktor ofzo de rivier afdrijven), want dat is DE attractie van VV (Vang Vieng).
Hoewel het echt maar een kleine 150km is vanuit Vientiane naar VV duurt een reisje met de bus al snel een dikke 4 uur! Het gaat niet snel, is niet comfortabel (als ik in herhaling val dan hebben jullie pech) en vooral... het is goedkoop!
Alhoewel... Ik mag niet liegen. Vijf hele dollars voor een enkeltje das best veel.. en ik kwam uiteindelijk terecht in een toeristenbus. Een voordeel daarvan is wel dat de stoelen iets verder uit elkaar staan en je dus wat meer ruimte hebt voor je benen. Ik ben gelukkig niet de langste, maar toch zit ik soms zwaar opgevouwen tussen 2 leuningen in, de Human Sandwich.

Vang Vieng is een klein Phuket in Laos, alleen (godzijdank) hebben ze er geen (ik heb ze tenminste niet gezien) shemails. Een typisch dorpje dat helemaal naar zijn grootje gaat als er geen toerist meer komt. het leeft van de toeristen, anders is er geen toekomst daar. Aangekomen rond 14.00 ben ik eerst een plekje om te slapen gaan zoeken en vervolgens een douche genomen. Ondanks de airco is het toch zweten, zeker na 2 minuten met die bijna-20-kilo-backpack op mijn rug.
Douchje genomen en wat rond gaan huppelen. Boekshop gevonden, alleen ze hadden niet wat ik er gehoopt had te vinden. De LP van China, dan maar later ergens anders proberen, of gewoon zonder. Ach dat zien we vanzelf wel.
Omdat het wat te laat was om nog te gaan tuben, besloot ik maar het gemak ervan te nemen en mezelf te settelen in een van de vele TV-restaurantjes. Enkele zijn een uitzondering, maar de meeste hebben allemaal diverse tv's.
Op mijn stekkie hadden ze Friends opstaan en terwijl ik de ene na de andere aflevring bekeek, werd het eten en drinken besteld en verwerkt.
Dan komt er ook nog een koppeltje bij zitten wie ik al eerder ontmoet had op mijn 11,5 uur durende slow-boot trip van Luang Prabang naar nong Khiaw, Colm en Melissa. Wat is de wereld toch klein en voor je het weet is het alweer tegen 22.00uur en ben ik in de tussentijd nergens anders geweest.. Dus wat heb ik die dag gedaan? Friends gekeken.. en verder....schaam schaam...

Dan wordt het toch onderand eens tijd om echt iets te ondernemen en zo huurde ik, samen met Colm en Melissa een tube om de rivier mee af te dwalen.
We werden een kleine 3 km vanaf VV gedropt langs de rivier en vandaaruit is het gewoon met de stroom mee gaan. Oorspronkelijk duurt die rit in het droge seizoen zo'n 3 tot 4 uur (houd dat even in je achterhoofd).
Echter... en daar begint het al, langs het hele stuk bevinden zich diverse plekken waar je bier kan halen en soms ook wat te eten.
Er had zich inmiddels een groepje van zo'n 7 a 8 man gevormd en bij de eerste plek hadden we onze eerste bier al te pakken (na 50meter de rivier afdwalen en om 11 uur 's ochtends). take-away biertje dit keer, want het was nog iets te vreg om te stoppen. Dat deden we wel bij de 2e en daar werd de volgende grote fles Lao Beer (650ML) tevoorschijn getoverd.
De eerste van mij was nog niet op, dus heb ik maar een ronde overgeslagen (alle rondes die erop volgde trouwens ook, wilde niet bezopen in de tube zitten en mezelf later verwijten dat als ik niet gedronken zou hebben dat ik dan ook niet verdronken zou zijn, al moet ik die zin zelf een paar keer hrlezen eer ik zelf precies begrijp wat ik nou bedoel).
Zoals bekend ben ik niet zo'n hoogte-held. Eerder een diepte-mietje zou je kunnen zeggen, maar de slinger heb ik ook gedaan. Uitleg: De slinger is een stuk touw met hendel waarbij je vanaf zo'n 5 meter hoogte richting water springt en vervolgens wordt je door de slinger weer omhoog geslingerd (net zoets als de ringen op school). Elke keer als ik op dat platformpje stond (wat hout aan elkaar gespijkerd) klopte mijn hart in he ritme van een F1 motor. Ik kon de adrenaline voelen stromen en toch deed ik elke keer weer die stap van het platform af.
Elke keer was weer een overwinning en elke sprong probeerde ik mijn speciale bommetje uit. Moeilijk uit te leggen hoe die gaat, maar iedereen dacht dat ik plat me mijn buik op het water zou belanden (eerst een stukje 'vliegen' met armen en benen wijd) en dus hoorde je van alle kanten OOOOH geroepen. Vlak voor ik het water raak maak ik mezelf klein en net in het water strek ik me weer uit. Soms lukt he, soms ook niet.
Voor we bij de eerst stop weggingen was het al tegen 13.00uur.. dat werd opschieten, want we waren echt net een klein half uurtje onderweg ofzo.
Dat opschieten wilde niet echt lukken en de groep werd ook steeds groter. Ergens halverwege kwamen we 2 Marokkaanse Zweden tegen en die vertelde ons dat we ongeveer halverwege waren (vandaar ergens halverwege). Om 19.00 moesten we de tubes terugbrengen en het zag ernaar uit dat we het net wel of net nie zouden redden. Uiteindelijk zijn Colm, Melissa en ik de hele weg afgetubed (anders kun je overal het water uit en een fukfuk terug naar het dorp nemen) en op het laatst werden we gered door wat Loas-kinderen. De sleepte ons het laatste stuk de rivier door (wonderbaarlijk zoals die gastjes over de stenen rennen!) en zo kwamen nog net op tijd. Hmmm... het had ons die keer maar 8 uur gekost om het hele traject af te leggen....

'S avonds onder de douche kwam ik erachter dat ik toch mooi flink verbrand was en zeker mijn hoofdje deed ontzettend pijn als ik er hard op drukte. Ik deed voorzichtig en toen ging het wel. Zachtjes inwrijven met anti-zonnebrand en dan komt het allemaal wel goed (mijn haar zat er ook onder, maar je moet tenslotte iets om te overleven, ja toch?). Niet alleen mijn hoofdje was onderwerp van gevoeligheid, ook mijn nek en armen bleken de volgende dag wat pijnlijke plekken te vertonen. Spierpijn.. gaan we weer! dacht ik bij mezelf en ja hoor, kon mijn armen amper optillen en mijn hoofd leek elk uur van mijn romp af te vallen. Dat wordt een dag rusten.. en wat doe je op een dag rusten? Juist ja.. op je luie reet liggen de hele dag en Friends kijken!
Dat was dus idd ook het enigste wat ik de volgende dag gedaan heb... (geen schaam schaam, want ik had het nodig, de rust)

Dan wordt het toch wel weer een keer tijd om te doen alsof je druk bezig bent en grotten heb ik inmiddels al wel genoeg gezien. Dan zit er maar 1 ding op.. Tuben!
Weer met zo'n beetje hetzelfde groepje en weer telkens stoppen.. het duurde dit keer maar tot 18.00uur voor we gingen stoppen. De keer ervoor was het tegen 19.00uur toch al wat donkerder geworden en het werd steeds kouder en kouder. Dit keer maar weinig sprongen van de slinger (of waar dan ook) want nog steeds was de kracht in mijn armen dusdanig afgenomen dat ik mezelf nauwelijks kon bijsturen in de tube..
Ik heb het nog geprobeerd, maar tot 2 keer toe (de 2e en 3e keer) gleed ik van de hendel af en belandde iets te vroeg in het water. Dat was Melanie 2 dagen eerder ook overkomen en die had een blauw plek ter grootte van 2 watermeloenen op haar dijbeen (en dit is niet overdreven!) Mijn blauwe plekken zijn iets kleiner gelukkig.

Het was inmiddels al 18 Februari geworden en ik was nog steeds in VV.. het was iets te relaxed, iets te goed.. een iets teveel paradijs op aarde.
'S avond als afscheid dronken geworden en de volgende dag om 12.00uur de bus genomen, terug naar Vientiane, want vanuit VV gaat er weer geen bus in verdere zuidelijke richting. De plek waar ik nog naartoe wil, Si Pan Don.. 4000 Islands.. in de middle of the Mekong..
Ben onderweg, dus nog even geduld!