Vientiane - Si Pan Don

Jezus/Jeetje (doorhalen wat niet in jouw stijl van praten past) wat gaat de tijd vreselijk hard als je het naar je zin hebt. Nog minder dan 2 maanden tegaan. Misschien blijf ik nog wel een paar maanden extra, of misschien ook niet. Mwaaa.. ik kom lekker terug eind April, lijkt me een strakker plan, daarna zien we wel verder, voorlopig ben ik nog niet eens klaar met deze trip, dus we gaan er nog even tegenaan, en hoe!

De terugtrip met de lokale bus van Vang Vieng naar Vientiane was een van de vele bustrips die ik nooit zal vergeten. De veel te krappe zitplaatsen, alle toeristen in dezelfde bus en bleodje, maar dan ook echt bloedje heet.
Colm, Melissa en ik waren ruim op tijd bij de bus en alleen op die manier ben je verzekerd van een zitplaats, anders is het gewoon dikke vette pech. Naast mij zat een Limburger die al diverse trips gemaakt had, dus de verhalen doodden de tijd en hij was ook nog eens half scheel (1 oog, of is dat helemaal scheel??) dus dat was dan ook weer een beetje extra afleidend. Aardige knakker, absoluut, maar niet voor mij om mee rond te reizen, hij was mij iets te vaak beroofd van zijn waardevolle spullen, dattie bij voorbaat al een potentieel slachtoffer is om niet-zo-aardige-en-lieve-locals naar zich toe te halen zonder dat dat de bedoeling is.
Naast mensen in de bussen in Laos, nemen de locals ook hun halve hebben en houwe mee. Van zakken rijst tot aan kratten met ondefineerbare materialen of spullen. Maar ook kippen zijn geen uitzondering. Dit keer was er een vrouwtje met haar kippen, eenden EN 2 emmers gevuld met padden/kickers. Het kan niet gekker, tot de kippen, die ze voor mijn neus hadden neergezet, beginnen te schijten op elkaar en dan vervolgens ook nog eens wild in het rond gaan fladderen en proberen te ontkomen uit hun teiltje. Dat laatste lukte ze niet, want hun poten waren bijeengebonden, dus ze konden letterlijk geen kant op. De stront vloog in de rondte, voor zover ik weet, want het leek na die wilde actie dat alles verdwenen was, maar (sorry voor jullie :D) ik ben niet geraakt. Ik heb de dans ontsprongen en was nog geheel ‘schoon’ aan het einde van die 4 uur durende rit. Voor zover je van schoon kan spreken in een stoffig land als Laos.

Wetende dat ik door moest en niet teveel geld uit wilde geven door wederom in een veel te duur hotel te blijven in Vientiane, kwam ik ergens terecht met een dormitery. Een van de weinigen, maar wel $1,5. das stukken voordeliger en zo houdt ik nog geld over voor andere leuke dingen (zoals wat moet ik nog bedenken). Het bed was nog niet eens zo slecht en in eerste instantie had ik het idee de enige (of is het enigste?) te zijn. Die illusie, zo niet hallucinatie, werd die avond onwaarheid en samen met mij waren er nog 2 Engelse grieten in dezelfde dorm.
Voor slapen gaan nog wat gebabbeld, maar ik merkte ook inmiddels dat het bed vol bleek te zitten met allemaal beestjes. Dat deed me herinneren aan de 11 uur durende busrit die ik in de eerste week had, van Dumai naar Bukittinggi. Door al die vervelende rotbeestjes, en het waren er teveel om in 1 keer uit te roeien, kon ik dus gewoon weer niet pitten. Viel pas ergens rond 3 of 4 uur in slaap en mijn wekker ging toch echt weer om een uurtje of 8. Shit haopoens, that’s life, gewon doorgaan. Pitten kan ook in de bus en ik had weer een goeie rit voor de boeg, dus zo’n probleem zou het niet zijn. De rit van Vientiane naar tussenstop Thakhek was te hobbelig (wild wil ik niet zeggen met een gemiddelde maximum van 50km/u, er was een adelaar op de voorkant gepaintbrushed al had een schildpad meer op zijn plaats geweest) om mijn ogen normal te kunnen sluiten, dus dat slapen moest ik nog even uitstellen. Dat heb ik geweten. Aangekomen in Thakhek snapte de fukfuk rijder niet helemaal waar ik heen wilde en hij bracht me naar een hotel aan de rand van de Mekong rivier. Das best ver van het centrum vandaan en er waren nog enkele dingen die ik die avond gedaan wilde hebben (is me ontschoten wat precies). Helaas had ik daar toch de tijd niet voor, want na mijn tas uitgepakt te hebben om te zien hoeveel beestje met mij mee waren gereisd, heb ik een lekkere warme prak fried rice op en na de warme douche ben ik rond een uurtje of 18.30 in slaap gevallen. Gelukkig had ik geen moeite met verder slapen toen ik tegen 23uur wakker werd. De volgende ochtend zou namelijk de volgende busrit alweer op het programma staan en dat zou Pakse worden. Nog eens 9uur in een bus, je went eraan, geloof me.vroeg of laat wen je er gewoon aan.

Ik had mezelf beloofd om in Pakse een dagje rust te nemen, want het reizen ga je voelen na een maandje (Laos is echt reizen en vermoeiend, Maleisie en Thailand zijn in vergelijking met Laos maar peanuts!). Wat ik die dag zou gaan doen was nog volstrekt onduidelijk en zoals gewoonlijk zou ik dat ter plekke wel bekijken. Er bleken een aantal geweldige watervallen te zijn (neem dat geweldige met een tonnetje of 3 zout) volgens de Laoman van mijn hostel en bij hem kon ik ook direct een motor huren. In eerste instantie had ik daar niet zo’n zin in, maar kijkend en lezend in mijn bijbel bleek er vrij weinig anders te doen in Pakse en niks doen was de missie voor Si Pan Don (eindbestemming) dus ook dat zou het niet worden. Mijn kuiten stribbelen al weken tegen (te warm waarschijnlijk) en ik wil natuurlijk niet de zolen van mijn slippers verslijten als het niet nodig is ;).
Dat werd een motor huren en zomaar een eind in het weg rijden. Toch maar besloten om een waterval op te zoeken en te zien wat er dan zo geweldig aan is. Mijn idee was, toen ik er eenmaal aangekomen was, dat het niet diegene was waar over gepraat werd in het hostel en de foto’s die mij zijn laten zien waren compleet anders. Het was een oase van rust, dat kan ik je wel vertellen. De rit erheen was al een kleine nachtmerrie, maar je kan niets anders verwachten van ongeasfalteerde wegen hier in Laos, die zijn gewoonweg bar slecht.
Het riviertje (laag water door droge periode) stroomde voortdurende met toch wel flinke snelheid en kracht en eindigde in een krachtige straal water die zo’n dikke 10 meter omlaag viel. Letterlijk. Een klein stukje van de waterstraal was van de achterkant bedekt met rots en daaronder waren beiden compleet gescheiden. Het gekletter klonk als muziek in de oren (niet als Rob de Nij iig) en ik zetelde mij neer op een rots en genoot…
Daar, bovenaan bij de start van de waterval was wel een kleine waterpool, maar te klein om lekker I te zwemmen. Pootje baden ging nog wel, maar daar bleef het wel bij. Ik kon de vallei inkijken en zag daar diverse mensen lopen, al had ik geen flauw benul hoe ik daar had moeten komen op dat moment.
Twee locals voegde zich voor enkele momenten bij me en, zoals gewoonlijk, sprak geen van bieden normaal Engels, yes en no, dat ging nog wel, maar verstaan wat ik zei en daarop antwoorden was van een iets te hoog niveau. Over 5 jaar nog maar eens proberen dacht ik, al had ik daar even de tijd niet voor.
Uiteindelijk, na 5 minuten zoeken, had ik de weg zef gevonden. Al was het niet helemaal zoals ik gehoopt had (soms ben ook ik iets te naief ja). Het was een afdaling van de berg, tussen bomen en struiken door. Gewoon een al belopen pad volgen, maar enorm stijl en glibberig door de losse bladeren en alle andere rotzooi.
Maar eenmaal beneden keek ik omhoog, volgde met mijn ogen de weg terug en kwam tot de conclusie dat ik ook best mijn eigen held kan zijn. Of ik was gewoonweg stom bezig, dat kan ook nog. Een afdaling op mijn slippertjes, meer was het niet, minder al helemaal niet. Ik had al enorme respect voor Ill toen we de jungle-trek deden in Bukkitinggi (dat deed hij allemaal op zijn slippertjes), maar nu ook voor mezelf, al doe ik het niet zo snel nog een keer.
Het gevolg was echter stukken beter. Volop uitzicht op die gigantische straal water die met een rotgang op het onder zich bevindende water terecht kwam. Het gekletter, al dat geweld…. In één woord: absoluut niet te omschrijven in 1 woord, daar heb ik minstens een halve pagina voor nodg, of 2.
Na een aantal minuten ben ik mijn weg naar boven weer aangevangen en dat was tevens de tijd dat ik weer mijn weg vervolgde. Zien waar we uitkomen, zien hoever ik dit keer uit de richting terecht kom. Dat bleek een heel eind. Aan het einde van de dag heb ik kkm standen met elkaar vergeleken en die 170km was niet mis. Kun je je voorstellen, die afstand rijden en dan bijna continue met een snelheid van tussen de 40 en 60km/u gemiddeld. Snel ging het allerminst, maar hoe sneller je rijdt, hoe meer je mist. Het zonnetje scheen volop, dus van mist geen last gelukkig.
Af en toe een wolkje deed mij dan ook weer wat verder afkoelen en zo was het een geslaagde dag, maar van komen, komt gaan (of kinderen, maar das een ander hoofdstuk in een ander boek).
Dag Pakse, het was gezellig, op naar mijn bestemming voor de echte rust en niks doen plannen.

Don Det, ik heb in feite de keuze uit 4000 eilanden, maar er zijn er maar een paar bewoond en alleen in Don Det is een echte travellers-scene. Alles dichtbij, ales makkelijk en niks geen goedoe. Dat zou het worden, dat zou het zijn en dat was het ook. De vraag is alleen: hoe lang blijft het nog zo? Dat was echter geen punt van discussie voor mij, dus maakte ik me daar ook niet moe aan. Het enige wat mij boeide was was de hangmat voor mijn bungalow, mijn boek dat ik sinds Bangkok heb en maar 30 pagina’s tot dusver heb gelezen (ik moest me schamen) en een heerlijk verkoelend briesje.
Alleen al de eerste dag heb ik zoveel gelezen dat mijn boek bijna uit was, dat is wat wij progressie noemen, zo gaat ie goed. Maar, de hamvraag van die paar dagen, is er ergens een plek waar ik mijn boek kan inruilen, anders heb ik namelijk wel een probleem.
Problemen zijn de wereld ingeroepen om verholpen te worden en dus was dat ook weer iets waar ik me voorlopig nog niet moe over hoefde te dneken. Bleh.. kun je je voortstellen, ik en denken? Op dit moment gaat alles lekker vanzelf en komt alles zoals et komt. Plannen kun je wel vergeten, want de bus gaat toch kapot en rijdt toch niet op tijd. Dus waarvoor moelijk denken als denken toch niet normaal lukt?

Ik ga jullie niet nogmaals vertellen dat ook ik voedsel nodig heb, maar toch is het zo. Zo ook op Don Det, ook daar ja, ondanks dat ik geen energie verbruik. Verder lezend in mijn boekje kwam ik op zo’n punt waar ik iets niet helemaal begreep. Het verschil tussen cousin, nephew en niece (idd, dat wist ik niet, weet jij het?). Tony (36), een Engelse kerel heeft me uit de brand geholpen en sindsdien hebben we samen het hele eiland onveilig gemaakt. Al zittende en pratende doofde het daglicht en kwam er ineens een blondine naast me zitten. Claudia uit oostenrijk. Tony had haar zien zitten en nodigde haar uit bij ons te komen. De meer zielen de meer vreugd. Claudia bleek nog een paar meiden te kennen die iets verder aan een tafel waren komen zitten en voor die avond spraken we met zijn 6en af om ergens anders wat te gaan drinken. Komt niet vaak voor.. 2 jongens met 4 meiden. Don Det is een paradijsje :D. Het bier en de LaoLao gingen redelijk snel en het spelletje shithead had iedereen snel genoeg door voor een vlot verloop van de strijd.
Die alcohol-consumptie werd me op een gegeven moment iets teveel en ik heb de joint aan Tony doorgepassed. Nog effe chillen en genieten in mijn hangmat en de volgende dag zou weer volop werken worden.
Weer een waterval, maar nu met een groepje, dus dat is anders. De waterval zelf bleek uit meerdere lagen en delen te bestaan, maar we wilde zwemmen, afkoelen. De rit op de fiets was al afschuwelijk en ik had last van een weigerende ketting. Mijn handen waren zo zwart als mijn voeten en ik wist dat ik zo de hele dag niet kon rondlopen.
De kleine inham in de rotsen die verstopt zat achter een berg bloedverziekend heet zand was wederom een oase. We waren niet de enigen, maar ruimte genoeg om vruijuit te zwemmen. Al kon je niet ver, want verderop zagen we de rivier met gruwlijke kracht passeren en er zou een dodelijke onderstroming zijn. Dichtbij blijven en gewoon alles in de gaten houden. Twee ontzettende stoeren gasten vonden zichzelf wel capabel om die gevaarlijke oversteek te maken en zwommen richting kolkende rivier. Als ze verdronken zouden dat de zoveelste zijn en ach, het waren maar Engelsen, daarvan zijn er genoeg op deze wereld.

Mijn handen waren schoon en tot halverwege de terugweg hield mijn ketting zichzelf op de plek waar hij dient te blijven, op het tandwiel in plaats van ernaast. Tony was Mansel, ik Schumacher (je had ons moeten zien, 2 kleine kinderen op gehuurde fietsen :D) en ik probeerde hem telkens in te halen en de leiding te nemen. Hij sneed me een paar keer gruwelijk de pas af als ik half naast em zat en besloot op een zeker moment de berm te verkiezen boven het zandpad. Dat was de manouvre die mij deed de leiding over te nemen, maar in de hobbeligheid verloor ik mijn slipper en mijn aandrijving.. Ik moest het afleggen tegen een betrouwbaardere en ervarener coureur. Mijn zet komt nog….

(Si Pan Don wordt vervolgd)