Saigon - Hanoi

Het was alweer een hele tijd terug dat ik in de ochtend mijn eigen bed indook en het was extra wennen, want bij het opstaan om 1 uur was het bloedje heet in Saigon. Op de motor is zoiets goed te doen, maar anders... pfoe. Het warme weer was leuk geweest, maar het wordt toch tijd voor koudere (of koelere zo u wilt) plaatsen om heen te gaan en dus is de gang naar een reisbureau zo gemaakt.
Ervoor gekozende hebbende om ook naar Saigon te gaan gaf mij 3 mogelijkheden om in Hanoi te komen. De eerste is per bus, de 2e per trein en de 3e is per vliegtuig. Vijfentwintig uur in een bus of trein... nee, dat werd zeker niet! Dat zou dus 2 uurtjes vliegen worden en zelfs de prijs viel nog enigzins mee. Tegen de 100 Dollar zo'n beetje heb je al alles. Incl vervoer van en naar de vliegvelden/vliegtuigen (dat laaste zal later pas duidelijk worden).

Zoals gewoonlijk kan ik heel erg makkelijk dingen voor me uit schuiven en na nog een dagje met Cathald, had ik nog steeds geen ticket geboekt. Omdat ik wist hoeveel het ongeveer zou zijn, had ik de behoefte aan wat extra geld in de portefeuille en ook omdat mijn voorraad bijna op was na het avondje stappen. Een ATM vinden was niet het grootste probleem, dat was namelijk het feit dat die specifieke ATM niet werkte. Ook dat viel nog reuze mee, maar wat mij het meest raakte (zowel emotioneel als financieel) was dat mijn pas in de automaat zat en de automaat mij als straf stroomstoten begon te geven toen ik allerlei knopjes uit probeerde. Plus daarbij kwam ook nog eens dat het een zondag was en dus waren de banken dicht en werken de ATM-monteurs niet. En wat doe je dan? Dat vroeg ik mezelf dus ook af. Alles wat fout kon gaan, ging fout. Netjes zoals het hoort meldde ik mijn verlies en moest de volgende dag terugkomen. Dan zou er wel een monteur zijn geweest en zou ik mijn pas terug krijgen. Ik stelde nog voor om zelf het apparaat te slopen, maar dat werd afgewezen.
Daar sta je dan.. in een grote stad, met een klein beetje geld in je broekzak en geen pinpas. Het voordeel van dit alles was wel dat mijn pas iig niet gestolen zou worden, want ik zie zo'n klein Vietnamees mannetje nog geen ATM op zijn fiets meenemen. Al weet je natuurlijk nooit.
Ondertussen ben ik mijn broodnodige centjes maar gaan verspillen in een internetcafe om moeders even ongerust te maken (niet express natuurlijk) en ben ik uit gaan vinden waar ik kartonnen dozen kon krijgen om onder te slapen als mijn pas idd nooit meer terug zou komen. Mutti ongerust maken was geen probleem, die kartonnen dozen echter was een ander verhaal. Die blijken allemaal direct naar het postkantoor te gaan voor de verzending van pakketjes, dus ik zou toch maar mijn slaapzak moeten nemen, maar daar zou het weer te warm voor zijn 's nachts.
Allemaal wat voorbarig, maar beter voorbereid dan niet (al is dit zo het enige wat ik ooit heb voorbereid geloof ik, voorbereiding van de reis was nou niet echt zo super). gelukkig sliep ik gewoon in mijn eigen kamertje. Het was niet eens een hotel, want ik had gewoon een lege kamer voor mezelf. Wel met bed en toilet en kabeltv en airco enzo, maar dat was ook de enige kamer. Privehotelletje.. zeg maar.
Noodlesoup was de lunch voor die dag incl een glas water, noodlesoup was het diner voor die avond, incl een glas... water. Ik moest op een of andere manier toch van mijn buffel af zien te komen en red bull was te duur, bier ook en dus heb ik die dag geleefd op noodlesoup en water.
Na een snel ontbijt (3x raden wat...) terug naar die ene vreselijke ATM. Nog geen monteur geweest en ik moest om 4uur die middag nog maar eens terugkomen... Hmm dat wordt noodlesoup voor de lunch!! Whaha!
Om 4uur was er idd een monteur geweest, mijn slippers begonnen te irriteren van het lopen (of mijn tenen, is maar net hoe het bekijkt) en mijn geld was bijna op. Toen ik de pas innam kwam ik erachter dat ik niet de enige was die zijn pas in de gleuf had geduwd. Madame had een stuk of 4 passen en voor ik de mijne terug zou krijgen zou ik eerst mijn paspoort moeten laten zien. En toevallig op dat moment is dat net weer iets dat ik niet bij me had.
Mijn IDbewijs was niet goed genoeg (ook niet geldig hier, maar je weet tenslotte nooit), hoewel die foto meer up-to-date is dan de foto van mijn paspoort. Paspoort halen, pinpas terug, geld checken en pinnen en erachterkomen dat er niets aan de hand is verder.
'Zal ik mutti nog even in spanning laten of zal ik het haar vertellen?' Ik besloot het maar netjes op te biechten en ik kon de zucht van verlichting door mijn beeldscherm heen horen.

Nog een dagje ronddwalen in Ho Chi Min City en dan voor de dinsdag een vliegtuig regelen. Kosten: 93Dollar. Er zijn 5 vluchten per dag van alleen al Pacific Airways dus keus genoeg wat betreft vliegtijden. Niet te vroeg en niet te laat was mijn motto. Kwart voor 11 in de ochtend vond ikzelf een hele geschikte tijd en dat was dan net toevallig het 2e vliegtuig van die dag die die kant op ging.
Een beetje rekenen leert dat je iets van 1,5uur voor vertrek aanwezig moet zijn, het zou ongeveer 40 minuten rijden zijn met een taxi en dus werd mijn uiterste tijd (ik wil NOOIT te laat komen ergens, dus ik ben altijd vel te vroeg) rond 8en.
Om half 8 was ik helemaal klaar, met alles, inpakken, ontbijten en uitchecken.... en als ik ergens een hekel aan heb is het wachten (is ook nooit goed!). Tien voor acht dan toch maar een taxi gepakt en na een klein half uurtje waren we er al... Ruim 2 uur voor vertrek :S
Idd, dat is mooi op tijd, maar ik zat nog tot zeker kwart over 9 met mijn backpack in mijn maag. Die moest ik eerst inchecken, maar de incheckbalie was nog niet open.
Hoewel Vietnam net zo groot is als het gemiddelde van Italie en Japan bij elkaar (iets groter dan Italie en iets kleiner dan Japan) was het vliegveld van Saigon maar miniem. Het deed me denken aan....... Rotterdam Airport of beter gezegd, Madurodam. Al die kleine vliegtuigjes en nog kleinere mensjes.
Ik kreeg zelfs de keuze voor een stoel bij een raampje en die heb ik natuurlijk meteen genomen. Eenmaal in het vliegtuig kwamen de zenuwtjes weer en ik kon niet wachten tot we op zouden stijgen. Dan sluit ik altijd mijn ogen en doe net alsof ik in een hele snelle auto zit, je moet tenslotte iets om je dromen waar te maken. Ik had verwacht dat we door een slurf moesten lopen en zo het vliegtuig binnen konden gaan, maar als eerste mochten we allemaal een bus in... Wat? ja idd, een bus. Mijn eerste gedachte was dat dit wel een heel erg duur buskaartje zou zijn, maar de bus zette ons netjes voor het vliegtuig af. Om het geheel nog wat erger te maken, dat was ongeveer 200meter lopen. Als ik dat had geweten was ik nooit die smerige bus ingestapt, maar goed, dat is achteraf.
De vlucht was zo voorbij en door alle wolken heen heb ik weinig kunnen zien. Nog steeds liever dat dan 25uur bussen of treinen.
Pacific Airways heeft eigen vervoer van het Hanoi vliegveld naar de stad, dus dat geld spaarde ik weer mooi uit. In de bus zat dan tevens weer iemand die een tante had met een hotel, dus ik had ook nog gratis vervoer daarheen. De kamer was ok, de prijs ook, dus meteen maar inchecken en de stad verkennen.

Hanoi is een grote stad, een der velen en wederom eentje waarvan ik geniet. Het lopen door de overvolle straatjes, het zelfmoordachtige oversteken van de straat, alle irritante motorrijders die je zonodig moeten vragen waar je heen gaat en alle andere vriendelijke, rare en blanke kwasten. Met net zoveel motorrijders hier als er automobilsten zijn in geheel NL is er echter nooit echt sprake van verkeersopstoppingen. En de straat oversteken.. ja dat is een avontuur op zich. Af en toe vind je een kruispunt met stoplichten voor voetgangers, maar die gaan dan tegelijk met die voor het overige verkeer op groen. Het enige wat je kan doen is gewoon de straat oplopen, kijken in de richting waar de rijders vandaan komen, bussen en alle andere grote dingen met een grote boog proberen te vermijden en gewoon tussen de motorrijders doorlopen. Rustig en kalm, ze rijden zelf wel om jou heen en voorlopig is dat nog steeds goed gegaan. Voorlopig.....
Overal mensen op elk moment van de dag en soms zelfs wat meer dan dat alleen. Honden die letterlijk midden op straat hun schijt achterlaten en her en der af en toe eens een katachtig beestje. In de avonduren komen de muizen en ratten tevoorschijnen en moet je jezelf hoeden voor zakkenrollers. Overal nog lekker nostalgische winkeltjes waar je een bepaald iets kan kopen. Of alleen broeken of alleen shirts, of beiden. Of wat cd's en aanverwanten of de dagelijkse kleine dingetjes, zoals een flesje water. Intercafe's zat en gelukkig geen grote winkelketens. Nog echt de jaren 20 in NL (denk ik), met alleen andere mensen en andere kleding. Vooral die kleding doet et em, met als hoogtepunt de petjes. Iedereen draagt een petje, hoed of iets wat daarop zou moeten lijken. En dan heb je daar een zekere Francois die helemaal leip is van petjes, maar vooralsnog altijd die verslaving in de hand heeft weten te houden. Nu dus mooi niet meer. Elke straat kent zeker 1 a 2 winkels met alleen maar petjes, hoedjes en aanverwanten hoofddeksels. Vanaf ver hoor ik ze schreeuwen: koop me, draag me, red me!! En zoals verwacht is de verleiding niet te weerstaan, maar wat wil je als een petje hooguit 5 euro kost en de kwaliteit precies zo is als die in NL?
Misschien wel zo fake als de meeste Rolexhorloges die in NL gedragen worden, maar dat boeit niet. Misschien wel helemaal niet cool genoeg, maar dat boeit nog minder. Mijn verslaving heeft de overhand gekregen en ik ben in 3 dagen alweer 7 petjes rijker.... Heb ik er net 4 naar huis gestuurd, eentje gehouden, heb ik er een half uur na het versturen weer 2 aangekocht.. Het houdt ook nooit op..
Niet alleen ik ben een rare snuiter (soms, niet altijd), maar sommige Vietnamesen zijn eens zo erg of zelfs nog erger. Hier in het oude kwartier is een meertje waar vissen verboden is. Mensen met bamboestokjes en een simmetje (visdraad, red.) kun je overal vinden en ze vissen allemaal naar garnalen. Voor op de BBQ van die avond waarschijnlijk. Als de politie tevoorschijnt komt (waar die normaal uithangt weet niemand, want ik heb nog geen normale agent gezien) wordt men gewaarschuwd, verstopt men de wormen en hengels en 10minuten later is het net alsof er nooit iemand is langs geweest. Hoe makkelijk kan het zijn soms.
Of nog iets veel vreemders, langs dat meer is een 'soort van' parkje en aan de kant van een looppad staat daar ineens vent met zijn tampeloerus uit zijn broek op straat te zeiken. Niet eens normaal de bosjes in, nee op straat! Ik schiet keihard in de lach, de Vietnamesen voor me die het ook gezien hebben lachen met me mee. De vent verstopt zijn gevalletje en loopt weg.... Goodmorning Vietnam!
Oude vrouwtjes die in de avonduurtje airobiccen (of hoe je het ook schrijft), badminton is ook populair en nog veel mooier zijn de meiden die je van alles proberen aan te smeren. Van gekopieerde Lonely Planets (ik heb er een van China ja..) tot aan bamboetandestokers. Maar dat laatste was voor een goed doel, al ben ik vergeten welke precies. Elke dollar die ik zou betalen voor de bamboetandestokers (ik krijg dat woord nauwlijks mijn bakkes uit en hoort er een streepje tussen bamboe en tandestokers? of is het tandeNstokers tegenwoordig?) Uit navraag bleek dat een klein zielig pakketje met van die dingen een ongelooflijke 10Dollar zou moeten kosten. Je kan veel geld van me krijgen, ook voor goede doelen, soms, maar dit was even net iets over de grens.

Misschien wordt het wel tijd dat ik idd naar China ga en me verder niet meer met de Vietnamesen bemoei voorlopig. Maar ook de Chinezen weten hoe je iets moet verkloten. Mijn visum was in aanvraag en ik lag nog heerlijk te pitten toen ik ineens heel bruut wakker werd gebeld door de receptie van mijn hotelletje (ik heb ook nog telefoon ja.. zelfs eentje in de badkamer :D). de Chinese ambassade zou de maandag tot en met woensdag of donderdag dicht zijn, dus of ik effe 25Dollar extra wilde dokken om mijn visum op tijd te krijgen.
Eenmaal mijn paspoort terug miste ik 2 dingen. Eentje heel erg belangrijk. De hoes van mijn paspoort (sponsoring door Van Oord denk ik, maar ik wacht nog steeds op mijn geld) en mijn exit-papiertje. Die heb je nl nodig om het land uit te komen. Niets terug te vinden in de la van de receptie en tot overmaat van extra rampage was het een vrijdagavond.... geen ambassade die nog open is natuurlijk.
Voorlopig heb ik nog geen nieuwe en men zegt dat ik die ook niet echt nodig heb. Nu verteldt men wel meer tegenstrijdige verhalen, dus we zien wat ons te wachten staat. Overmorgen of de dag erna naar China, een aantal dagen voordat mijn visum van Vietnam verloopt, zodat ik bij eventueel oponthoudt geen overstay heb. Dit is reizen, dit is avontuur!

(Deze tekst heeft de volledige goedkeuring van mevr vd Berg, met dank daarvoor ;))