Nha Trang - Saigon

De bus naar Nha Trang was een nachtbus, volgestouwd en dampend van alle ademende wezens die zich een plekje hadden verschaft. Incl 3 kleine meisjes. Helemaal met de bus van Hanoi naar Saigon. Zonder vader of moeder. Helemaal alleen. De oudste was hooguit tien en de 2 jongste schat ik op zo'n 3 en 5. 25uur in bussen, slapen op de grond in het gangpad en alleen een buschauffeur die zich een beetje om hen bekommert.

Ik sliep voor ik het wist en elke 2 uur werd ik even wakker, draaide me oncomfortabel om in mijn stoel, sluitte mijn oogjes weer en gelukkig gaat de tijd zo een stuk sneller.
Tegen 7en werden we ergens gedropt en in het naastgelegen hotel gingen diverse andere reizigers kijken of er een kamer voor hun bijzat. Claudia en ik besloten om nog maar een halteverder te gaan, maar ook dat hotel bleek het niet te zijn. Iksprong bij een motorrijder achterop en die zou me een hotel laten zien naar onze wensen en grenzen. Dicht, gesloten, niemand aanwezig. Op mijn commando reden we terug naar het strand en daar gebaarde ik hem ergens anders te gaan zokeen naar een beter hotel. Dichterbij strand, goedkoper en met prive badkamer (wensen van de vrouw). Gevonden, terug om Claudia op te halen en nog een paar uur pitten.
Handdoekje pakken na de douche en op richting strand voor een welverdiende 2e dagdroom.

Onderweg kom ik Si tegen, praten wat en hij blijkt een easy-rider, omgedoopt door mij tot Sisi-rider. Hij zou mij de volgende 5 dagen door de Central Highlands rijden en ik zit dan achterop de motor. Incl backpack en hele teringzooi. Acht uur in de morgen zou hij me komen halen en Ik was er ruimop tijd bij. Claudia zou diezelfde ochtend de bus naar Saigon nemen en ik zou ook Saigon als eindbestemming hebben, maar ik deed het ietwat rustiger aan.
Helm op, ontbijtje pakken en Hit the road Si!


'As I sit here and slowly close my eyes. I take another deep breath and feel the wind pass trough my body' - Godsmack

Achterop de motor heb je alle tijd te kijken, te denken en te formuleren. Alle gedachten die je je maar kan voorstellen schieten een voor een voorbij en alles lijkt een verwarrende knoop te vormen. De rust, de wind, de natuur. Heeeeeeeeeeeeerlijk! Maar al snel realiseerde ik me dat ik weer alleen zou zijn. Voorlopig althans, niet voor lang!
Na een dik uur stopte Si ergens in the middel of nowhere en vertelde me dat ik daar een foto van het o zo mooie landschap kon maken. Ik heb inmiddels wel geleerd dat er niets saaiers is dan landschappen en op een plaatje is het toch nooit net zo mooi als in het echt. Ik schoot het plaatje, verijderde deze weer snel en zo konden we weer snel verder. Bij een of ander vissersdoprje stopte Si weer en ik mocht alleen een kijkje nemen, alleen. dat eerste beviel me wel, aangezien ik steeds meer mensen begin te fotograferen, maar dat laatste beviel me totaal niet. Alleen. Hij zou bij de motor en tassen blijven. Ik had gelukkig al mijn geld en belangrijke spullen op mijn lijf, dus als ie ervandoor zou gaan dan zou ie niets anders hebben dan een backpack met wat kleren en andere rotzooi. Het kon ook niet uitblijven en ik schoot wat plaatjes, maar in mijn achterhoofd bleef het ronddwalen of ie er nog zou zijn. Claudia had me al gevraagd of ik haar een mailtje wilde sturen als ik in Saigon zou aankomen, want zij vertrouwde het voor geen meter. Mijn vrouwelijke intuitie is nu eenmaal niet zo ver ontwikkeld om dat van afstand te kunnen beoordelen. Hij stond er nog. Mijn hartslag daalde aanzienlijk, maar nog steeds zat het me niet lekker. ik had me voorgenomen dit niet nog een keer te doen, maar als het puntje bij paaltje komt dan houd ik strak mijn waffel dicht. Er kwam dus nog zo'n moment. Bij een bakstenen-fabriek (wat je fabriek wilt noemen althans). Hoewel ie dichterblij zou blijven omdat het terrein niet zo groot was, zou hij wederom bij de motor blijven. Al snel was ik terug en kon alweer de conclusie trekken dat mijn gids nog steeds daar was, waar ik em als laatste had gezien. De koffieplantage was weinig bijzonders, daar ik nog steeds koffie drink en ze net klaar waren met het plukken van de bonen, want de bomen waren leeg. OP een enkeling na, maar die bonen waren nog zo groen als gras. Het schijnt zo te zijn dat koffiebonen van origine rood zijn en pas zwart als je ze laat drogen. Weer wat geleerd (nu ik nog).
Eindelijk aangeklomen bij de laatste rustplek en tevens de slaapplaats voor die nacht. De watervallen. Het was niet groots, het was niets bijzonders, maar de gehele rust die ik daar kreeg was onweerstaanbaar. Even een snel een duik in het vieze water, een douche in de damesplee (de douche in de herenversie werkte niet) en neus dicht want er lag ergens een maandverband te rotten ofzo. Via mijn Sisi-rider had ik een hangmat te pakken gekregen en ben daarin gaan liggen terwijl ik naar dat prachtige geluid van kletterend water luisterde. Een oase van rust aangezien ik daar bijna helemaal alleen was. Si mijn gids en nog 2 van het 'park' zelf. De 3 honden die er rondliepen tel ik dan niet mee. Heb een goed begin gemaakt in mijn nieuwe boek, de 3 Musketiers en ben met traantjes in de ogen in slaap gevallen. Het was even moeilijk. Even de herinnering aan thuis en alles. Eventjes heimwee, maar heel eventjes gelukkig.

Vroeg in de morgen, net licht en ik was er al betijds bij. Tegen 6en deed ik nog even wat ik de avond ervoor gelaten had, de herinnering is niet altijd voor eeuwig, dus we leggen het geheel op een memorystick vast. Ik bleek mooi op tijd, want tegen achten, toen ik weer uitgebreid lag te lezen in mijn hangmat en lag te luisteren naar het geweld aan water, kwam er een complete tourincar aan met allemaal Vietnameesjes die mijn rust even heeeeeeeel wreed kwamen verstoren. Si vertelde me dat het een soort van vrouendagen waren. De 3 opeenvolgende dagen zouden de dagen van de vrouw zijn en alle mannen kopen dan bloemen voor hun lief enzovoort enzovoort. Wij kennen in NL ook ziets, Moederdag, maar gelukkig is dat alleen voor moeders en duurt het maar 1 dag. Je zou ze maar iets teveel gaan verwennen, die vrouwen ;)
Het plaatje was niet veel anders bij de volgende watervallen waar we gingen en kijken en ik keek al uit naar de volgende slaapplek. Een dorp met minderheden. Zo omschreef Si het, maar daar aangekomen werd ik toch even week in de benen. Het zogenaamde minderheidsdorpje ligt op nog geen 2 km van een welvarende stad, her en der staan normale huizen tussen en het ergste van alles was nog de VIP-bus vol Scandinavische touristen! Ik ben godverdomme in een toeristenatractie beland.. Si vond het niet zo leuk dat hem dit teleurstellend uitje meedeelde, maar hij moest het maar slikken. Ik betaal em niet voor niets 30Dollar per dag, dan wil ik ook een beetje waar voor mijn geld. We hadden afgesproken dat hij 2 nachten voor mij zou betalen en ik zou de andere 2 voor mijn eigen rekening nemen. Nu snap ik waarom. De eerste 2 nachten waren in hele grote bungalows, waarvan in 1 een tent was opgezet voor mij en waar ik nog op mijn eigen slaapmat moest slapen ook. De 2e was precies zo, alleen dan de tent missend en slapend onder een muskietennet. beiden waren hooguit $2,- per nacht. De nachten die zouden volgen, waren er zoals velen die ik al gehad heb, gewoon in een hotel, voor meer dan $2,-...
Aangekomen bij dat 'minderhedendorp' ben ik direct in de eerste de beste lege hangmat gaan liggen met mijn boek als afleiding. Ik vroeg Hin, laten we zeggen de serveerster, of het geen probleem was en ze momepelde iets van: No Moplum. Na dit een aantal keer herhaald te hebben begreep ik nog steeds niet wat ze bedoelde en mijn gekke bekken getrek hielp ook van geen kant. Een uur laten toen Si terug was kwam de waarheid naar boven. Haar Engels is niet zo goed en ze bedoelde te zeggen No Problem, het kwam alleen een beetje raar die Vietnamese bek uit. Vanaf toen was het dus no Moplum. Ik heb het al een paar keer gebruikt en iedere keer kijken mensen mij net zo raar aan als ik Hin aankeek toen zij dit voor het eerst zei. Wat is het leven toch een groot feest!
Tegen 4en was het tijd om er met de camera op uit te trekken en ik liep de weg af richting stad. het zou een lange wandeling worden, maar tijd zat. Halverwege werd ik een huis ingesleurd (figuurlijk) en een groep tieners/twintigers zat daar te drinken. Een soort zelfgestookte rijstwijn of beter gezegd een hele slechte whiskey. Nu lust ik beiden niet, maar dit goedje was beter te verteren dan de LaoLao shit in Loas (mss kwam dat door het tijdtip van 7.00 smorgens). De ene na de andere beker werd me aangeboden en bij 4stuks moest ik toch even passen. ik had nog niets gegeten en hoewel het goedje niet eens zo sterk is, ik voelde de alcohol al door mijn aderen lopen. Ik had nog steeds mijn cam,era in de hand en eentje was er zo slim om mij te proberen te voeren. Nu heb ik 25 jaar zelf handen en daar mankeert nog steeds niets aan. Hij had al teveel op en goot het halve bekertje leeg over mijn camera. Niet express, maar waarschijnlijk ook niet helemaal per ongeluk. Niets aan de hand, camera werkte nog, maar de blik die ik hem toewierp zou heb zeker 3x fataal geworden zijn als blikken echt konden doden. Camera droog, gedag zeggen en doorlopen. Ik voelde de alcohol al aardig vloeien en dacht zelfs al aan teruglopen, maar op zoek naar interessante mensen gaf ik de moed niet zo snel op en liep gewoon steeds verder van mijn beginpunt af. Tot ik een of andere weirdo tegenkwam. Gekleed in een boxersbroekje en wat verband over zijn ene hand kon ie nauwelijks op 2 poten blijven staan, maar ik maakte toch maar dat ene fotootje. Hij was echter niet meer weg te slaan (nog steeds figuurlijk) al wilde hij best een robbertje vechten. Daar zag ik niet geheel toekomst in en hoewel ik toch maar terug ging lopen, hij bleef me volgen. Nog steeds zo kalm als een vis keek ik wel telkens eventjes achterom, maar hij was een volhouder. Terug bij het huis met die kids liet ik de foto van die vent zien en er begon er meteen eentje te lachen en wees naar buiten. Ik kreeg een korte begeleiding richting mijn weg terug en de vent werd weggevoerd door een oud dametje... Zucht, waarom ik? De nacht was geen haar beter. Eerst was ik klaarwakker omdat ik simpelweg geen slaap had en om half 4 uur werd ik gewekt door een stel blaffende honden vlak voor de deur van die enorme bungalow. Si lag nog heerlijk te ronken, maar ik waagde me maar richting wc, al duurde het dik een uur voor ik die beslissing genomen had. Ik lag te rillen als een idioot en eenmaal buiten aangekomen snapte ik waarom. Het vroor bijna en ik moest met mijn beide handen mijn beide ballen beschermen, want de bijna vrieskou trok helemaal door mijn al zo koude spijkerbroek heen. Zeiken ging dus niet, ik vermoed dat de leiding bevroren was intussen. Die vreselijk irritante klotehonden gingen nog steeds tekeer als beesten en zelfs mijn stenenregen kon ze niet stoppen. Ik had nog de moeite genomen een grote stok te zoeken, maar bij afwezigheid van eentje moest ik die optie laten varen. Het was zowaar niet mijn dag...
Dalat was de volgende stop en dat was al stukken beter. Ik had meteen een motor tot mijn beschikking en ipv achterop een houten reet te creeren, kon ik dat nu mezelf aandoen terwijl ikzelf bepaalde waar ik heen ging. Dalat ligt op 1450meter hoogte en dat ene triutje wat ik al weken geleden in Laos terug gekocht had, kwam verdomde goed van pas. Heerlijk zo'n koeler klimaatje.. want ik wist toen al dat het dik 30graden zou zijn in Saigon. Mezelf laten verwennen bij de kapper, wat gegeten en weer wat gegeten. Ik kwam als eerste uit bij een veel te sjieke, maar toch goedkope tent. Er werd zelfs een slabbetje op mijn schoot gelegd en bij het zien van het menu kreeg ik toch mijn twijfels over wat ik ging kiezen. Ik had de normale keuze van fried rice, maar een biefstukje of lekker varkenshaasje zou er ook wel ingaan. Wat te denken van hert, mieren-eter, egel of konijn? Veiligheid voor alles en het werd een doorbakken biefstuk. Voor zover je het een biefstuk met friet kan noemen. Na 5 happen was mijn bord leeg en mijn maag was er niet veel anders aan toe. Hmmm.. nog een keer zo'n bord bestellen zou weinig zin hebben, want met minstens 4 van zulke porties kregen ze me nog niet volgestouwd. betalen en op zoek naar wat anders. Pizza.. Daarvan zit ik over algemeen goed vol, dus een goede optie. jammer, maar helaas. Een pizza met een doorsnede van 10cm doet niet echt veel met je maag, meer met je portemonnee trouwens. Ik gaf de moed op en ben de luide muziek gaan volgen. In een barretje bestelde ik wat bier en deze glazen boterhammen deden wat er van hun verwacht werd. De nacht was zalig.

Nog 2 dagen en een nacht tegaan. Op naar Mui Ne! Hoe langer je op zo'n motorfiets zit, des te zeerder je achterste gaat doen na een paar minuten. Gelukkig stopte we bij de/het 'chicken village'. Zogenoemd vanwege een enorm standbeeld van een kip... Schiet mij maar lek.. Typisch weer zo'n toeristending, waar men allerhande souveniertjes kan kopen en de dames weigerde zelfs met me praten als ik niets zou kopen. Haha.. dat moet je vooral tegen mij zeggen en ze hebben het geen van allen volgehouden :D Ik sommeerde Si hier onmiddelijk weg te gaan en aan mijn sjago-kop kon ie wel zien dat ik het meende. Hij deed precies datgene wat ik gevraagd had: Optuigen om te vertrekken uit dit Hellegat. Mui Ne was de laatste plaats vlak aan strand, dus dit zou mijn laatste kans op een duik in zee zijn. Die kans heb ik met beide handen aangenomen en de duik was voltreffelijk. Met een motortje van 100CC ging ik weer zelf op pad en de fotootjes bleven komen. Aan de haven lagen zeker 500 vissersbootjes. Allemaal te wachten om erop te gaan de komende nacht. En idd, toen de avond viel, maakte de eerste zich al op voor een reis naar open zee. De dieselmotoren ronkte onder het maanlicht en de donkerte lag te wachten op hun komst. Ik ben een man van het makkelijke en nam dus gewoon het menu van mijn eigen resort ter hande om wat te eten voor de avond. Toen echter na dik een half uur nog niemand mijn besteliing was komen opschrijven ging ikzelf maar een poging wagen om ze duidelijk te amken dat ik honger zou gaan krijgen binnen afzienbare tijd. Mijn opmerking over de theepauze begrepen ze niet helemaal, liever gezegd helemaal niet.

Dag 5 en tevens de allerlaatste. De weg naar Saigon is saai, maar met de live-registratie van Queen tijdens Wembley in 1986 op de achtergrond is zo'n reis toch een stuk aangenamer. Saigon de grote stad. Saigon de enorme stad en precies in die grote stad kom ik iemand tegen die ik 4 maanden terug op Pulau Pangkor in Maleisie voor het eerst heb leren kennen. Cathald (Iers, dus uitspraak is beetje anders) en ook Brian moet eraan geloven. De avond met Cathald was lang.. zeeeer lang. Ik dook pas om 7uur de volgende ochtend mijn bed in en de buffel... ach ja, je raakt eraan gewend ;)