Bangkok 2

Vraag jij je weleens af waarom het zo is dat sommige mensen het beter hebben in de wereld dan anderen? Ik wel, althans, dacht, want sinds ik hier zit is mijn visie dusdanig veranderd dat ik nu zoiets heb van, het zal allemaal wel en ik kan er toch niets aan doen.
Er blijken zoveel mensen op deze aardbol te leven op een manier zoals ik (en jij waarschijnlijk ook) niet dood gevonden zou willen worden. Als ze maar gelukkig zijn. Ik inmiddels een stuk meer dan voorheen.
Blabla.. er zou nog zoveel over deze gedachte geschreven kunnen worden dat ik geen tijd heb voor een fatsoenlijke hap. De spijsvertering gaat tenslotte wel gewoon door zonder zich ergens druk om te maken. Genoeg moraalridder-gedoe, we zitten tenslotte in de 21e eeuw (toch?) en het leven gaat door.

De bus in Bangkok is geweldig in de breedste zin van et woord. Je betaalt een x-bedrag en je kan gaan en staan waar je wilt. Geen gedoe met strippenkaarten (vooral geen te dure strippenkaarten, scheelt enorm veel ergenis en zorgt voor bijna altijd volle bussen). Af en toe controle en niemand die een grote bek opzet tegen de conducteur/conductrice. Ik was toch al niet van plan om de goeie (zeer zeldzame) Thaien af te zetten en zeker niet voor 5Baht (omgerekend zo'n 10eurocent). Fukfuk's probeer ik nog steeds zoveel mogelijk te vermijden en taxi's hebben hier ook een meter, dat is trouwens stukken voordeliger dan wanneer je een badrag vooraf afspreekt, later meer daarover.
In het chaotische verkeer moet je hier vooral niet bang zijn en gewoon je negeer-knop omzetten. Zoveel anders.. zoveel gevaarlijker, maar de gemiddelde auto hier ziet er beter uit dan de auto's in Italie (vakantie Gardameer) met al hun deuken en butsen. Om maar weer eens een kleine vergelijking te maken. Jongeren staan hier wel hun plaats af aan ouderen en iedereen betaalt netjes.

Ik prefereer nog steeds de bus, dus ik neem de bus naar het duty Free centrum, veel te vroeg in de morgen om een winkel te zoeken waar ze Samsung mp3spelers verkopen (verborgen reclame, i know, maar ik krijg ervoor betaald, alleen weet Samsung dat nog niet). De mijne heeft et, na verdomme 2 maanden, begeven en ik moet en zal (standvastig als ik ben) of even nieuwe krijgen of deze gerepareerd zien.
Aangezien me dat zelf niet gelukt is de dag ervoor zit er niets anders op dan maar hulp te zoeken. Mannen.. typisch mannen. Eerst zelf willen doen en als et echt niet anders kan.....

En of het me niet gelukt is. Dik 6 uur internetten, steeds weer op zoek moeten naar een andere pc, omdat degene die vrij was mijn speler niet herkende en fouten aangaf omtrent de driver -er staat in de gebruiksaanwijzing dat het wel werkt met Winslows ME, maar alleen met Service pack 4, en dat hebben de meesten hier niet, weer zo'n typisch mannending.. daar komen ze pas later achter, omdat ze pas later, veeeeeeel later, de gebruiksaanwijzing lezen..-.
4 verschillende pc's geprobeerd, het einde leek zoek en ik raakte zowaar bijna in PANIEK. Met hoofdletters inderdaad, want de laatste keer dat ik in een bijna paniek ben geraakt was: even terug denken, helaas niet zolang geleden.... (paspoort, cambodja, grens, snappez vous?)
Het eind nabij, de oplossing zoek en niet meer wetende wat nou goed is. Naar huis sturen en later repareren of maar gewoon hier proberen. Hier proberen uiteindelijk.. Maar voor even, heel even, was ik effe flink sjago geworden.

Bus 15, was compleet nieuw voor mij, naar Siam Square. Daar waren shopping centra's dus allicht zou ik er in slagen om een dealer te vinden.
Het was nog behoorlijk rustig toen ik daar aankwam op een doordeweekse dag rond 10.30uur. Niet zo gek dus eigenlijk, maar ik moet nou eenmaal overal over nadenken.
Rondje na rondje, 4 etages totaal en niks.. compleet niks, geen enkele winkel die ook maar iets verkoopt wat in de buurt komt. De vrouw aan de infobali begreep me niet of ze verstond me niet, dus daar had ik niets aan (en ik wil het altijd eerst zelf proberen voordat ik hulp vraag, onthouden?), dus ging ik zelf maar op zoek ipv het aan iemand anders te vragen. Misschien hebben die borden van de Thaise overheid me wel TE wantrouwend gemaakt: DO NOT TRUST STRANGERS.. in dat geval kan ik nog altijd de Thaise overheid de schuld geven ipv mijn eigen mannelijkheid.


Er waren nog minstens 3 etages te gaan en de tijd begon al zeker te dringen. Als ik iets wil, wil ik het het liefst direct, dus het stoorde me enorm dat het me zo vreselijk veel moeite kostte.
Etage 5, bingo. Een winkel waar ze weliswaar mijn model niet, maar ze konden me wel de informatie verschaffen die ik nodig had om de customer service van Samsung te vinden, in Bangkok.
Tegenover de Bangkok bank, Silom Road. Vertel dat een fukfuk rijder en hij weet waar ik het over heb, maar hij weet ook dat ik blank ben en (waarschijnlijk) genoeg geld in mijn portemonnee heb. Not.. ik zoek wel een betere, vooral goedkopere manier om in Silom Road te komen.
20Baht, met een metro-soort-van spul en dat maar een paar minuten lopen. Het was inmiddels al in de middag (niet ver, ietsjes maar) en dus moest ik nog zwaar opschieten, maar dat kwam me heel erg duur te staan, die 'haast'.
Mooie meid achter de bali, dus dat zou geen probleem moeten zijn om die zover te krijgen dat ze mijn spelert zo snel mogelijk gaan reparen, beste lach op en go!
Speler afgegeven, en ik mocht even op een wachtbankje plaatsnemen. Maar 5 minuten later kwam ze terug, met speler, maar niet gerepareerd?!?!?! (reparatie-afdeling was om de hoek, lekkerlijk om de hoek, want van voor de bali kon ik ze zien als de deur open ging).
Of ik mijn garantiebewijs bij me had.... Nee dus. Wel de rekening vanuit Maleisie (zo slim ben ik dan nog wel, om de rekening mee te nemen), maar ik moest eerlijk bekennen dat ik het garantiebwijs niet had. Niet bij me, althans niet daar op dat ogenblik, en ik begon me steeds en steeds meer zorgen te maken. Zou ik die al per ongeluk weggegooid hebben, of naar huis gestuurd? Alles was op dat mogelijk en mijn wereldje stortte eventjes 10cm onder me vandaan in.

Weer een compleet uur met de bus terug naar mijn Guest House (voor alle duidelijkheid het is maar 10km ofzo..). Het was me niet gelukt haar een gratis reparatie aan te smeren. Nou ja, mezelf dan eigenlijk.
Bus terug genomen, mijn spullen letterlijk ondersteboven gekeerd om dat ene kleine, klote papiertje te zoeken en gelukkig ook te vinden.
Wat een ongelooflijke opluchting.
Het was inmiddels weer een uur later eer ik bij het bushalte terecht was gekomen, dus alles bij elkaar zou ik zo rond 16.00uur weer bij het service center zijn. Oh shit.. de volgende is in opkomst: Zijn ze nog wel open om 16.00uur??? Ik had gekeken op de deur, maar wist het niet helemaal zeker. helamaal niet zelfs en meer dan duimen kopn ik niet. Ik kon uiteindelijk een dure taxi of fukfuk pakken, maar ik ben nog steeds geen dief van mijn eigen portemonnee. Dikke zweetdruppels verlieten mijn lijf en na dat zeer lange uur, was de 2e opluchting van onbeschrijflijke grootte toen ik zag dat ze zelfs tot 18.00uur open zouden zijn.
Geen wachtrij en ik kon direct doorlopen.
Papieren getekend, speler ingeleverd en ik kon em, mijn verbazing was ook groot, rond 17.00uur weer ophalen. MCDonalds had ik wel verdiend, dus mijn 45minuten heb ik aan een McChicken besteed.
Het uur van de waarheid was daar en zowaar hij deed het. Maar, en deze maar is groot, alles geformateerd.. Al mijn werk, en mijn vaders (hij was degene die voor muziek zorgde door het op internet te zetten en ik downloade dat weer en uploade het naar mijn speler), voor niets geweest. Niets meer op mijn speler, geen foto's meer, geen muziek. 2 standaard zeiknummers.. that was it.
Voor de 2e keer binnen een dag stortte mijn wereld in.
(Later zou de eigenaar van een restaurant zijn 100gig harde schijf met muziek beschikbaar stellen, waarvan ik dik 1gb aan muziek heb afgeplukt en op mijn speler heb gezet.. ik ben gered.. driewerf HOEZEE :D)

Ik had die avond afgesproken met Marise en Enrique om rond 18.30uur in Sabah te zijn (restaurantje, zie boven), dus ik had niet zo veel tijd meer... beter gezegd, geen tijd meer te verliezen.
Nog steeds geen fukfuk, zeker niet voor 300Baht (teveel verkeer volgens hem), ook geen taxi. Dan maar het andere alternatief, na de bus: De motortaxi!
Dat is freaky, dat is scared.. man WICKED
Echt helemaal te leip voor woorden. Doordewekse dag, 17.00uur.. je begrijpt wat dat betekend in een stad als Bangkok? Traffic-jams all over the place! Maar mijn chauffeur loodste ons overal tussendoor, met waanzinnige snelheid door rood, met nog grote snelheid (dat leek het) langs auto's, bussen en fukfuk's en ik had mijn benen zo stevig tegen hem aangeklemd dattie me bij het stoplicht vroeg iets vriendelijker tegen em te zijn. Ik kon zijn ironie er wel van inzien, maar tegelijktijd wilde ik niet mijn been verliezen omdat deze idioot ergens tegenaan zou rijden. Of dat mijn been ergens achter zou blijven hangen.
Maar hij deed wat een auto of fukfuk em niet na had kunnen doen. Mij na precies 20minuten voor mijn guest house afzetten. Die 100Baht had ie zeker verdiend.

Met Marise (Frans-Canada) en Enrique (Brazilie) zouden we naar Patpong gaan die avond. Patpong is beroemd om zijn meisjes en poezen-shows.
Helaas was de sfeer zo geweldig in Sabah dat we daar maar bleven hangen met Spider (eigenlijke naam Steve, maar vanwege zijn inmiddels weggeknipte dreadlocks noemde ze hem altijd Spider) en nog 3 chicks uit Amerika. Filmpje gekeken, bier gedronken en vooral ook veel gezongen.
Ik had wat voor me uit zitten rappen en de eigenaresse had dat gehoord. Een van de Amerikaanse had al wat gezongen en toen wilde ze Loose Yourself (via de gitaar) van Eminem horen. Ik zou die taak uitgevoerd moeten hebben, maar ik kende de tekst niet. Ik ken alleen Nederlandse nummers, maar dat was prima... Ik nam de Mic en gaf me daar een show weg!
Je kon duidelijk zien dat ik niet gewend was met een microfoon in mijn hand te rappen, maar ze waren te enthousiast (of dronken, wegstrepen wat niet van toepassing is) en niet 1 keer hebben ze gemerkt dat ik diverse keren mijn tekst kwijt was.
Het was lachen, gieren, brullen, zuipen! En het was toch zeker rond 6uur de volgende morgen dat ik erin ging... Lange tijd geleden sinds ik zo laat terug was....
Dan zouden we wel de volgende dag gaan. De zaterdag is tenslotte een uitgangsdag, dus waarom niet.

Patpong.. ik zal het kort houden, want niet alle details zijn voor iedereen die leest geschikt. Die vertel ik wel als ik thuis ben. (en nee ik heb geen foto's gemaakt ;))
Vreselijk, in 1 woord vreselijk. Hilarisch is ook wel een goede, maar dan een negatieve vorm. Ik voelde me al helemaal niet op mijn gemak in die omgeving want overal waar je keek zag je allemaal vieze oude mannetjes met jonge Thaise meisjes (of vrouwen, maar ik denk het eerste). En echt oud! Het had verdomme mijn opa kunne weze! Ik ben alles behalve een sex-toerist, maar toch is het wel iets wat je eenmaal in je leven gezien moet hebben en aangezien ik toch in Bangkok ben.... Die redenering is eigenlijk helemaal fout.. ok, ik ben/was wel nieuwsgierig, maar het intereseerde me niet echt veel als ik het allemaal zou missen.
We besluiten eerst in een normale tent te gaan zitten en daar een biertje te drinken. Marise is effe naar de plee en het duurt weliswaar even voor het komt, maar het komt. Enrique en ik hebben ineens de aandacht van een thaise dame die wil weten waar we vandaan komen. Ik uit Ijsland en Enrique uit Duitsland. Begint ze duits te lullen en ik knik snel naar Enrique dat ie maar gewoon ja moet schudden en ik verleg haar aandacht met de vraag waar zij vandaan komt.
Onze redder in nood, Marise, maakt van de situatie gebruik om nog een extra biertje voor ons te bestellen en nog even weg te blijven. Bedankt meis.
Wanneer ze die 3 extra bestelde, maar wel betaalde bierflessen niet krijgt, breekt de pleuris uit. Bijna dan. Ze wil bier of geld terug. Maar er is een zware miscommunicatie tussen haar, Enrique en mij en het personeel van die tent. De manager komt erbij en ik verlaat de discussie. Marise weet het zover te krijgen dat ze haar geld terug krijgt en we vertrekken daarop. Dan wordt duidelijk dat noch ik, noch Enrique en noch Marise voor de 1e set betaald had.... om een ingewikkeld verhaal kort te maken. Marise kreeg haar geld terug, dus wij hadden simpelweg een gratis biertje daar. De 2e hebben we nooit gekregen, dus het was zo gratis als maar zijn kan.

Na alle indrukken van de poezenshows te hebben overslapen, ben ik mijn heil maar eens gaan zoeken op een markt. En niet zomaar eentje. 20.000 paden met bijna alles wat je je maar bedenken kan. Geen mp3spelers, maar vooral souveniers, kleding en..... DIEREN! Kippen en ander gevogelte. Vissen: koikarpers en ander tropische soorten die ik toch liever los zie zwemmen in hun natuurlijke omgeving dan een waterzak. Honden/puppies en af en toe een kat/poes (die had ik de avond van te voren al genoeg gezien, dus gelukkig waren er nu niet zoveel). Konijnen en muizen in kooitjes. Zelfs, ongelooflijk maar waar, eekhoorns, slangen, gifkikkers en weet ik veel wat nog meer voor inheemse, onbekende diersoorten en ik had, ineens, zonder een seconde erover te na te denken, mijn complete sypmpahtie voor de Thaise bevolking verloren. Zo ga je niet met dieren om!
(Dat zal dan nog wel schrikken zijn als ik in China of Vietnam ben, maar laat maar komen, we zien wel)

Bangkok even verlaten, heb genoeg stof om over na te denken dacht ik zo.... Kanchanaburi voor een paar dagen.iIk wilde in eerste instantie de bus nemen, maar koos toch voor de trein. Een vipbus is zo verdomde koud met die airco aan. Een trein, met houten bankjes voor 3 uur, is er niet comfortabeler op, maar het is weer eens wat anders en vooral, het is goedkoper.
Ik zou de trein nemen van 7.30, maar versliep me wonderbaarlijk genoeg. Nooit is me dat overkomen hier, maar had mijn wekker ook op 7.30 staan, dus ik werd pas wakker toen de trein zou vertrekken. Dan maar de late versie van 13.45.
UItgecheckt, gegeten. Ruim een uur vantevoren een taxi aangehouden en daar begon het al. Hij reed me al bijna voor mijn sokken en toen snapte hij ook niet eens dat ik naar Thon Buri-treinstation wilde.
Heen en weer bellen en ik kreeg de telefoon in mijn handen geduwd. Ik, in mijn beste engels, dat ik niet naar Hua Lompong wil, maar naar Thon Buri. Meneer begreep het. De chauffeur achteraf dus niet. Ik zag vol verbazzing aan hoe hij zwaar de berkeerde kant opreed en het was voor mij duidelijk. Hij neemt gewoon een lange, verkeerde route en laat mij zo meer betalen.
Handig is anders, maar doe dat dan bij iemand die niet weet waar je heen gaat.
Ik wist dat, door de bus, inmiddels wel.
een klein half uurtje, zette hij mij af bij iets wat op een treinstation leek, maar midden in chinatown lag en niet zoals de kaart, langs de rivier.
Men begreep mijn sirtuatie en een politieman bood, voor die vreselijke taxi-chauffeur, zijn excuses aan.
Ik kon er aan de ene kant wel om lachen, maar ik moet er even tussenuit en wil niet nog weer een dag langer blijven.
Snel dan maar een fukfuk.
De fukfuk-rijders en taxi-chauffeurs scheuren erop los. Toeteren wanneer het hun uitkomt en lijken alleen haast te hebben wanneer de meter aanstaat.
Deze fukfuk-rijder sloeg echter alles. Ik heb zelfs het idee dat we op een gegeven moment maar op 2 wilen reden ipv 3 (een fukfuk is een driewieler ja, 1 voor, 2 achter). Hij had waarschijnlijk de intentie het record te breken voor zoveel mogelijk toeteren voor het einde van de rit, want nu nog steeds hoor ik die vreselijke toeter in mijn hoofd suizen. Enkele minuten, 2 om precies te zijn, ariveerde we bij het juiste station. Mijn dag was gered, vraag niet hoe, maar mijn dag EN plan waren gered....