Kanchanaburi

Nog geen minuut in de trein, rijdend en wel en het is alweer raak. De eerste proppers komen op de backpackers afstormen alsof we wanhopig op zoek zijn naar een slaapplaats. Voorlopig duurt het nog 3 uur voor we in kanchanaburi zijn, dus we hoeven ons de komende 3 uur nog geen zorgen te maken over een plek om te pitten.
Ik niet in elk geval, want waarom zal ik me nu ergens zorgen over maken terwijl het later ook kan?

De houten bankjes in de trein waren alles behalve comfortable en het was een hele opluchting toen ik bij een guesthouse aankwam en zag dat ze daar ook houten bankjes hadden. Hoef ik in dit geval niet aan luxe te wennen voor ik terug naar basic ga.
Kamer is wel ok, muggen zat, dus ik hoef me snachts alles behalve te vervelen.
Maar ook ik heb eraan moeten geloven. Een georganiseerde dagtrip. Van een waterval naar een oude spoorweg (van tijdens WOII), olifantje rijden, bamboo-raften en vervolgens naar.. daar kom ik later wel op terug.

'S avonds valt er in de kleinere plaatsen vrij weinig te beleven. Kanchanaburi is bezig een toeristenoord te worden, als dat het al niet is, dus er is plek zat om te eten, drinken en kletsen. Aangezien het heel rustig was met toeristen zit je al snel ergens alleen. Daar had ik vrij weinig zin in, dus ik ging mijn dagelijkse wandeling maken. Iets wat ik heel erg onregelmatig doe trouwens, om mijn kuitspieren een beetje getraind te houden. Lopend in het niets, lopend naar het iets eigenlijk, want zonder kaart had ik geen enkel benul waar ik uit zou komen en verdwalen komt mijn vocabulair niet voor. Verdwalen gebeurd maar zelden en als je niet op de hoofdwegen blijft, dan verdwaal je geheid. Zo niet deze keer, alles ging goed. Lekker rustig, op et gemakkie, zonder haast.
Het hondenprobleem is landelijk erkend in Thailand, maar vanwege Buddhistisch geloof geen dieren onnodig te doden dwalen er steeds meer rond in de straten van alledaagse plaatsjes. Zo ook Kanchanaburi. Balffende honden bijten niet, zeggen ze en dat neem ik dan maar even aan voor waar. maar is het ook waar als je grommend en blaffend op je af komen lopen?
Ik schrok mezelf helemaal de sodemieter toen een dalmatier-achtig (waarom bleef dat beest niet gewoon in zijn film??) gevaarte blaffende vanachter een ijzeren hek tevoorschijn kwam. Ik had het beest vanuit mijn ooghoek al waargenomen en wilde het gewoon laten blaffen, veilig en wel uit mijn buurt vanachter het hek. Er bleek een spijl uit het hek verdwenen te zijn (toeval, opzet of samenzwering??)waardoor dat zwart-gestipte stinkbeest kon 'ontsnappen'. Ik keek het dier strak in de ogen aan (blijkt achteraf dat je dat bij een hond juist NIET moet doen, bij katten wel, maar weet ik veel) en liep er met een zo groot mogelijke boog omheen, waardoor ik zelfs nog bijna werd aangereden door een Thai op een brommer.
Toen ik er eenmaal voorbij was, bekomen van de schrik, realiseerde ik mij dat ik ook weer een keertje, lopend, terug moest.
Toevallig of niet (van een samenzwering kun je niet spreken, omdat ik maar alleen was)had ik een weg ontdekt die uit kwam op mijn route terug en kon zo die lelijke zwerver te vermijden.. pffff.. weer een hele last van de schoudertjes af.

Aangezien ik mijn zwembroek al aangetrokken had, als enige, en aangezien we als eerste naar een waterval gingen (de zoveelste :S) heb ik diezelfde ochtend niet gedouched. Het is vele malen heerlijker een natuurdouche te nemen, al was ik, verbazend genoeg, de enige die van de mogelijkheid gebruik heeft gemaakt (ze hebben wat gemist hoor). Die krachtige waterstraal die veroorzaakt wordt door de vele meters die het water in de lucht aflegd is ontspannend. Ik had maximaal 30 minuten de tijd, maar heb et weten te rekken tot 45.. al waren ze daar niet allemaal even blij mee.
Natte kleren de tas in (dat gaat meuren!), effe omkleden en volgende attractie. Een pas uit een berg gehakt met de hand en dynamite door honderden oorlogsgevangen uit de oorlog. Een heel lang historisch verhaal wat ik, omdat ikzelf de helft alweer vergeten ben, niet ga herhalen. Hellfire Pass heette het en maakt deel uit van de spoorlijn Bangkok - Birma (tegenwoordig Myanmar, al vraag ik me af sinds wanneer, want ik heb nog geleerd dat het Birma was) die de Japanners wilde hebben om de bereikbaarheid van een van de 2 te vergroten, ofzoiets.
Genoeg historisch geleuter, hier schieten we weinig mee op, gebeurd is gebeurd en vooral datgene wat komen gaat is spannend.

Sinds ik een klein jongetje was had ik niets met olifanten. Grote logge beesten die je opzoekt in de dierentuin, that's it. Zo niet hier en ik moet toegeven, je krijgt na een ritje op zo'n beest toch een soort band met ze.. al is die niet zo sterk als klitteband trouwens.
Al voelde ik me maar wat een dierenbeul. Stoeltje op zijn rug gehesen en dat beest in de brandende hitte 2 toeristen een ritje op zijn rug geven.. waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen????
Voelde ik me wel lekker of krijg ik het ineens in mijn hoofd om voor de dierenrechten op te komen? Ik ben nog steeds van plan om vreemd vlees te eten, waar ook beschikbaar, dus niet echt zou je zeggen. Vegetarier ben ik niet en zal ik ook niet zo snel worden (1 mogelijkheid is er wel.. een VIP; Vegetarian in Prison, al weet ik niet wat ik in het gevang te zoeken heb.
Mijn mening werd al snel teniet gedaan doordat ik het gevoel kreeg dat die dieren met respect behandeld worden, ookal worden ze gebruikt voor toeristen als ik die een ritje op hun rug willen maken. Tijdens de 'wandeling' werd er regelmatig gestopt in de schaduw, als het beest honger had werd er gestopt om hem of haar even wat bamboe te laten plukken (met geweld!!) en een klein kabbelend riviertje werd opgezocht zodat mevrouw of meneer pootje kon baden, al is poot in dit geval meer op zijn plaats.
De 45 minuten waren dan ook snel om (mijn kont begon al zeer te doen, dus het was ook wel genoeg geweest) en het had van mij niet langer hoeven duren. bamboo-raften.. wat valt daar over te vertellen? Een vlot gemaakt van dikke bamboestammem.. meer niet en een Thai die voorop staat met een lange stok om ons voort te duwen.. Net als de gondels in Venetie, zoiets, maar dan anders....

De anderen zouden hierna een stukje met een trein ergens heengaan en ik, ik werd op mijn speciale verzoek naar een nog specialere plek gebracht.
Eerst eens wat info over hoe de Lonely Planet tegenover deze plek aankijkt,
zo staat het in de bijbel (Engels):

---------------------------
Tiger Temple (Wat Seua)

This is one of those places that sounds great when first described: A Buddhist temple in the middel of the jungle whwere wild tigers roam about free and easy, frolicking with the saffron-robed Buddhist monks. It began when a monk accepted two tigers cubs that had supposedly survived an attempt to have them stuffed and mounted. Then another tiger cub arrived, then three others (it's not uncommon in Thailand for people to give abandoned pets or orphaned wild animals to Buddhist monasteries). The word got out and the media ate it up, and soon tourists were flocking to see the exotic mix of tigers and monks. Not suprisingly things have eventually began to sour. At last count the temple had 8 tigers and at least one tourist has been seriously mouled. The monks have been ordered not to allow visitors to pet the animals and to keep the tigers caged (Visitors pay 100B to get in and must sign a waiver releasing the monks of liability if anyone is scratched, bitten or worse). At the time of writing the show was still going on and some tour-operators in Kanchanaburi were activily promoting visits to the temple. More responsible operators confided to us that they didn't think playing with tigers was such a good idea. We agree. if the so called Tiger Temple is still in operation when u read this, we don't recommend you visit.
-----------------------------

Even een paar misverstanden uit de weg ruimen. Tiger Temple is een 'resort' voor wilde dieren die niet meer terug kunnen naar de natuur. De jonge tijgerwelpen die er geboren worden, worden niet aan het publiek blootgesteld en worden getraind om wel weer uitgezet te worden.
Niet alleen tijgers worden er gehuisvest, maar ook diverse andere dieren, waaronder herten, zwijnen en zelf buffels.
Entree is tegenwoordig 300B (nog steeds een schijntje) en het wordt zeer gewaardeerd als je een donatie doet, om hun hun werk voort te kunnen zetten, want ze zijn een goedbedoelende instelling die, in mijn ogen, goede controle op de tijgers heeft. Neemt echter niet weg dat er altijd wat gebeuren kan. Ook heb ik geen enkele tour-operator gezien die vrijuit adverteerde met deze tempel. Ik heb het van andere backpackers gehoord. Dit stond niet in mijn eigen Lonely Planet, maar wel in de uitgebreide Thailand versie.

Het hek stond gewoon open en ik had van mijn mini-bus chauffeur een klein handgetekend kaartjhe gekregen met daarop een route beschrijving hoe ik bij de Tiger-Canyon kon komen. Het hek stond open en zodra ik, alleen, beide voeten op tempelgrond had gezet, sloot iemand achter mij het hek en was ik alleen overgeleverd aan datgene wat me te wachten stond.
Ik had geen benul hoe ver het was, en wat te verwachten. Niemand te zien.. in de verte wat buffels (niet te verwarren met katers), her en der struikgewas en sinds lange tijd (ongeveer 20 uur) voelde ik weer een serieuze angst opkomen. Als dit de tijger tempel is en de dieren lopen hier inderdaad vrij rond dan zou het wellicht wel zo kunnen zijn dat ik er straks, in the middle of nowhere met aan mijn rechterzijde een muur van 3 meter hoog, oog in oog sta met een heel erg grote variant van Joppie (onze eigen tijger thuis). Deze gedachte maakte me nog banger dan ik daadwerkelijk was en de adrenaline stroomde met zeker dubbele snelheid door mijn aderen.
Ergens in die hoge muur zou een hek of opening zijn waar ik door naar binnen zou moeten. Het bleek een hek te zijn, wat wagenwijd open stond. De eerste dieren kwamen me al tegemoet, gelukkig nog geen tijgers.
Een wit bord met rode letters gaf duidelijkheid over waar de Tiger-Canyon zich bevond. Ik volgde de route en kwam de eerste levende wezens tegen in de vorm van een mens. Gelukkig.. nog niets aan de hand. Naar beneden lopend de canyon in kon ik nog niets zien van wat daar gaande zou moeten zijn.
Daar aangekomen is de verbazing groter dan je ooit voor zou kunnen stellen. Zeker 9 tijgers in totaal, geen enkel hok, alleen een rood lintje en in theorie kunnen ze zo de route volgen die ik gelopen heb de vrije natuur in.
Ze liggen er rustig bij. Kalm, aangenaam, zoals een kat erbij kan liggen. Op het gemak, zeg maar, alleen zo voelde ik me niet helemaal. Er waren een stuk of wat toeristen die het allemaal al wel hadden gezien en zich op het gemak voelde, maar mijn zenuwen stonden gespannen. Er waren zelfs mensen die, onder begeleiding van de (waarschijnlijk) verzorgers met de tijgers op de foto gingen. Eentje nam je camera, de andere je hand. Ik moest er ook aan geloven, want eenmaal zover gekomen was de drang om er eentje aan te raken ook wel enorm groot geworden. Ik heb het hele spelletje eerst goed gadegeslagen voor ikzelf de stap waagde.
Ik doneerde 100baht extra in een gereedstaande pot en liet mij begeleiden. Ik rilde zowat mijn eigen velletje uit, maar toch en moest ik dit doen. Die rilling was een natuurlijke reactie, wat mij weer de goedwillige gedachte gaf dat ik nog steeds een mens ben.. eentje met een gezonde angst dus.
Knielend naast wat later de eerste bleek te zijn. Ik zat wat stijfjes voor me uit te kijken.. in de camera natuurlijk, maar het was moeilijk om mijn ogen niet op dat fantastische wezen gefocused te houden. Er werd gebaard dat ik het beest zelfs mocht aaien, mijn hart sloeg even 3x extra op hol en ik plaatste, met alle voorzichtigheid geboden, mijn hand op zijn of haar rug al kon ik mijn hand met geen mogelijkheid stil houden.... Die geweldig zachte vacht.. die enorme grote rug...(de rillingen lopen weer over mijn lijf) Verzorger 2 nam de foto's en verzorger 1 nam mij na verloop van seconden (uren leken het) en mij naar een volgende lijdde... andere positie.. andere tijger.. andere karaktereigenschappen, andere scherpe klauwen en een andere mega grote muil...Na een 2e kwam een 3e en na die derde zelfs nog een 4e. Zelfs met tijgers achter me, maar, eerlijk bekennen, dat zag ik zelf later pas terug op de foto, dat was namelijk iets waar ik op dat ogenblik totaal geen oog voor had (Tijgers vallen voornamelijk van achteren aan, Discovery channel is nog wel eens heel erg informatief).
Terug achter het rode lintje, niet dikker dan een schoenveter, bekeek ik die beestachtige schepsels van moeder Natuur nog eens goed en scrolde door mijn foto's. Vol ongeloof wat ik zojuist had presteerd liep ik weer terug naar boven. Toch voor alle zekerheid af en toe even checken of ik niet gevolgd werd, je weet tenslotte maar nooit...
Er bleken een stukje verder nog een paar tijgers in kooien te zitten, die niet aan mensen gewend zijn en wel degelijk als gevaarlijk worden beschouwd. Een luipaard aanwezig en 4 tijgerwelpen in een kooi. Twee mannetjes herten namen het tegen elkaar op en dit liet de welpen ontwaken en vol nieuwsgierighgeid het tafereel toeziend. Ook ik was zwaar afgeleid door dit titanengevecht en de geweien kletterend tegen elkaar en nog meer stof deed de omgeving vervagen.
Mijn tijd zat erop.. ik moest terug zijn op de afgesproken plaats, op de afgsproken tijd. Tien minuten over 4 in de middag. Dit alles heeft een 45 minuten geduurd en zal ik, nu zeggende, nooit in mijn gehele leven meer vergeten! IK HEB EEN TIJGER GEAAID!! WHOE!