Ayuthaya - Chiang Mai

Ayuthaya was nog even een kleine tussenstop voordat ik dan weer terug zou gaan Bangkok. Voor hooguit 2 dagen zou ik daar blijven en had in eerste instantie al geen flauw idee waar ik heen ging. Had wel het een en ander in de LP gelezen, maar inmiddels is dat het laatste boek wat ik serieus neem. Altijd handig, maar toch ook absoluut niet, het is voornamelijk... hoe zullen we het zeggen, extra balast, maar ik gooi em toch niet weg, wie weet is het nog eens handig, ooit.

Ik werd al alles behalve gastvrij ontvangen bij P.U. Inn. Puin, kun je dus wel zeggen, al was het niet zozeer de omgeving, maar de mensen. Kamertje op de begane grond, 2 meter van de receptie, niets mis mee, behalve dat het natuurlijk altijd te duur is, maar dat zijn dingen waar je zo langzamer aan went.
Bij een in de buurt gelegen restaurant een fried rice with pork besteld en een cola. Door de eigenaress, Kwan, werd ik al direct gemaand tot self-service aangezien ze, naar eigen zeggen, te lui was om ook nog eens een cola voor me te halen.
Ik zei dat ik mezelf wel een cola zou halen, maar dat zou er wel 50% service kosten van de prijs afgaan. mevrouw ging akkoord en zo had ik voor 10eurocent een flesje cola.
Het enige wat zo'n beetje te zien is, en in de avonduren is het best heel spectaculair, zijn de tempels uit de tijd dat Ayuthaya de hoofdstad van Siam (Thailand) was. Oude ruines van tempels omgeven door nog half omhoogstaande muren.
Soms nog redelijk intact, soms absoluut niet. Overdag een fiets gehuurd en een beetje rondgefietst, niets meer en niets minder. 'S avonds met Erin, Amerikaanse, rondgehangen rond Kwan's place en verder weinig. Erin is van oorsprong ook een backpacker en is een beetje blijven hangen daar. Anderhalve maand geleden aangekomen en sindsdien alleen voor enkele dagen weggegaan. Lekker saai als je het mij vraagt, maar ze moet lekker doen en laten wat ze zelf wil.

Terug in Bangkok, een uur later dan oorspronkelijk gepland, want de trein had een klein uurtje vertraging. Bij de NS is het niets anders, dus nu weet ik ineens weer waarom ik in NL noooit de trein neem ;).
Terug in Bangkok want ik hou van de grote stad, de diversiteit en alles. En ik moet nog even terug naar Sabah, want bij mij vorige vertrek ben ik vergeten een rekening te betalen. Ik wil iemand best afzetten, geen probleem, maar het moet wel eerlijk gebeuren en de moeite waard zijn. Die rekening van 100Baht (2 euro) betaal ik dus gewoon netjes.
Aangekomen op het treinstation direct een ticket halen voor de nachttrein naar Chiang Mai, al bleek die van zondag al vol te zitten, dan maar een dag later... Maandagavond, 21.30, 2e klas, fan-coupe, bovenste bed. Dikke duitser onder me. Hmmm.. ik had mijn tas al zwaar ingepakt en ik was glad vergeten om oordoppen eruit te halen zodat ik tenminste enigzins verzekerd zou zijn van een beetje nachtrust.
Slapen in een auto of een trein is niet zozeer een probleem, maar snurkers houden me wel wakker.
Tas half uitgepakt en uitgestald, alle ogen op mij gericht, en eindelijk nog een vers paar oordoppen kunnen vinden. Ha, mijn nacht is niet meer te verstoren!

Welgeteld na een nog dikke 15uur was het dan zo ver. Eindelijk Chiang Mai, Laos is in zicht. Het was redelijk koud in de trein die ochtend, dus ik moest mezelf mentaal alvast een beetje voorbereiden op iets waarvan ik nog niet zeker wist of het wel komen zou.
Voor alle zekerheid had ik al een langebroek aangetrokken, mocht het te koud zijn in de trein of waar dan ook. In CM (Chiang Mai, red.) was het redelijk warm om 13.00's middags, dus dat was gelukkig een enorme meevaller. Alhoewel ik me de klere zweette. Op het station een jongen uit Duitsland leren kennen, Hendrik (hoe komen ze daarbij?!?!) en samen naar een plek gegaan genaamd Banana GuestHouse. dat stond volgens hem als goed aangeschreven in de bijbel, dus nou ja, laat ik maar volgen. Ik moet toch ook een plek hebben om mijn spullen normaal kwijt te kunnen, dus waarom niet.
Omdat ik van nature (daarvoor geef ik mijn beide de schuld ja) te lui ben voor sommige dingen, ben ik vrij makkelijk. Zo ook in dit geval. De dormkamer had 4 stapelbedden en daarvan leken er al minimaal 3 bezet.
daarvan leken er 2 bezet te worden door dames (let op: leken!) omdat er een touwtje van de ene kant van het bed hing met allerlei klein wasgoed. Daartussen dacht ik damesondergoed te herkennen en sowieso, das heel zeker, een paar panties. Juist ja, die dingen die moeders dragen (psst mam, ik zal het niet verder vertellen hoor).
Achteraf bleek het allemaal in het bezit te zijn van een, naar schatting, 50 jarige Jap. Op zich nog niets mis mee, want je kan wel vreemde dingen verwachten van mensen. Er zijn in Thailand zat jongens die zich als vrouw verkleden en die gaan zelfs zo ver dat ze zich een cupmaat laten aanmeten.
Maar met deze Jap was wel iets heel erg vreems. Anti-bedplas matjes en een grote teil, waarin een baby zonder moeite 4x in zou verdrinken. En ik moest weer zonodig daaronder gaan liggen :S

Eten hoort er ook hier weer bij en in de avonduren zijn we op zoek gegaan naar een soort van etensmarkt. Zou vlakbij de nachtmarkt zijn en idd, dat was ook zo (driewerf hoezee voor de LP). Waarom het zoveel vis is dat hier aangeboden wordt begrijp je als mens gewoonweg niet, aangezien we minstens 600km van de dichtbijzijnste zee vandaan zijn. Vers is het dus al niet, maar het ligt wel open en bloot in het ijs te wachten op mensen die wel denken dat het vers is en zich tegoed willen doen aan zo'n stuk (on-vers) vis.
God zij met ze. Hoe we er kwamen weet ik niet meer precies, maar we kwamen er. In de problemen. Het menu leek (wederom let op: leek!) ons veelbelovend en we besloten dan ook maar wat te bestellen daar.
Hendrik had crispy Pork met groente en ik wilde in eerste instantie voor de diep-gefrituurde garnalen gaan, maar aangezien ik er geen normale portie fried rice bij kon krijgen, heb ik die laten schrappen. Dacht ik, zo leek het.
men had mij niet verstaan, dus kreeg ik naast mijn opnieuw bestelde fried-rice ook nog de garnalen. Die stuurde ik linea-recta terug en vertelde de niet meer zo vriendelijk kijkende meneer dat ik hem had gezegd deze van zijn lijst te schrappen. Hij had geknikt en dat is voor mij het teken dat hij het had gesnapt, ja toch?
Toen kreeg Hendrik zijn eten al is het woord eten misschien iets te hoog gegerepen, afgekeurd hondevoer was misschien een betere optie geweest. Mijn rijst was vrij ok (wat kan er tenslotte misgaan bij fried-rice?) maar wat hij kreeg leek echt nergens op. Hij ook klagen en toen hadden we het gedaan.
Het gezicht van onze bediener stond op onweer en we moesten maar wat maken dat we daar weg zouden komen, wat me dan ook maar snel gedaan hebben.
Ik heb alsnog mijn diep-gefrituurde (niet verse :)) garnalen op. Duur avondje eten dus, maar ok, het zij zo.
Die avond kwamen we ergens bij een barretje terecht waar we dan maar eens een biertje gingen drinken. Een bier werd 2 bier, 2 werden er 3 enzovoort enzovoort. De volgende dag was dus helemaal naar de klote aangezien ik rond een uurtje of 1 opstond met iets wat op een buffel leek maar niet helaam was. Het was een beetje verzakt. Geen hoofdpijn (daar kan Freddy nog wat van leren) maar wel een vreselijk gevoel in de maagstreek en bijbehorende ...... (ik zal je het leed besparen, maar bedenk iets en je zal ongetwijfeld in de buurt zitten).
Een dag met weinig activiteit, maar dat heb je overal weleens. Vooral veel plannen maken voor wat we allemaal nog moesten en zouden gaan doen en ze dan vervolgens niet uitvoeren, heeeeeerlijk!

Scooter huren en wederom, meer plannen maken dan uitvoeren. Voor we onze bestemming gevonden hadden was het inmiddels alweer dik na 10en en dus zou het bijna opschieten geblazen worden. Ik wilde dus, voor het eerst in mijn leven een bungy-jump maken en dat zou daar kunnen. Ok, effe 1800 Baht neertellen, maar dan heb je ook iets. Je moet tenslotte alles in je leven eenmaal gedaan hebben. gelukkig had ik Hendrik bij, anders had ik niet eens mogen springen, want er moest een getuige zijn die kon verklaren dat ik in de voorgaande 4 uur niets alcoholisch gedronken had en ook niet in onder invloed van enige drugs of medicijnen zou zijn. Er werd ook gewaarschuwd voor springers die zouden lijden aan psychische stoornissen (ik nog niet op dat moment, maar dat zou veranderen nadat de sprong gemaakt was), maar ik rekende mezelf tot de categorie van mensen die compleet bij zinnen was (wat bezielde me op dat moment?!?!).
Een groep Jappen, Koreanen of wat dan ook was me voor en 7 mensen zouden eerst springen voor het mijn beurt zou zijn. Dat wordt wachten en, zo is het natuurlijk altijd, hoe langer je wacht, des te zenuwachtiger je wordt. Althans ik wel.
Een hartslag van dik over de 200km/u, een invasie van zweetdruppels die over mijn voorhoofd richting de ogen liepen en een tweede invasie van zweetdruppels over mijn rug. Het kon niet gekker, ik heb besloten om de sprong te wagen, de sprong in het diepe, bijna letterlijk, het kan niet gekker.
Eenmaal gewogen bleek ik een kleine 4 kilo lichter te zijn dan sinds ik weg ben, niet slecht dacht ik zo en dat gaf me even een moment van rust. Die rust werd al snel verstoord door een Thai die mijn voeten ging inbinden met een matje en daarna zouden mijn benen bijeengebonden worden door een band. Daar zit je dan. Al zo zenuwachtig als de neten en je kan nergens heen.
Al lijkt het misschien een beetje overdreven, ik kon mezelf wel voor mijn harses meppen. Wat had ik gedaan en vooral waarom?
Om mijn grenzen te verleggen, absoluut, maar nooit meer op deze manier. Ik schijt al 70 kleuren bagger als ik een laddertje op moet van 4 meter hoog, dus hoe zou het zijn vanaf 50meter?? (ja ik heb echt vrees voor hoogtes, al laat ik het niet altijd merken)
Zittend op mijn reet was het allemaal nog enigzins relaxed, kijkend omhoog, zien hoe andere mensen springen en tot de conclusie komen dat het niet zo heel erg hoog is.

Eindelijk mag ik. Mee in het bakkie, mee omhoog. Je kan geen kant op, eenmaal boven is het springen of.... springen.
Ik zag de horizon steed duidelijker opkomen en de mensen onder ons steeds kleiner worden. Alles werd kleiner en kleiner en kleiner en kleiner en kleiner. Er kwam geen eind aan, tot we dan eindelijk wel een keertje stopte. Oh mijn god....
Dit is HOOG! Voor mijn begrippen is dit hoog. Zonder enige normale vaste grond onder de voeten. Waarom ben ik bang? Ik zit met een elastiek vast aan het bakkie, onder mij is een klein meertje, en dus, logischerwijs gezien, kan ik niet te pletter vallen. maar nee, de echte wereld werkt zo niet, mijn wereld zit anders in elkaar.
Langzaam, maar onzeker begeef ik mij tot aan de rand van het bakkie.. Oh mijn god dit is heeeeeeeeeeeeel hoog... en ik moet straks springen.. oh nee.

Ik ben makkelijk in het doorhakken van knopen en als iets gedaan moet worden dan heb ik weinig angst om het ook idd tedoen, maar dit is andere koek, compleet andere koek.
Staande aan de rand van de afgrond moet ik achterom kijken want meneer zou effe wat fotootjes maken (foto's hier zijn snapshots van filmpje, vandaar iets slechtere kwaliteit). Ik wil mezelf niet terug zien o die foto, want ben er haast van overtuigd dat mijn gezicht doodsangst uitstraalde. Waarom die ik dit mezelf aan??

3.2.1... WHAAAAAAAAAAAAAAAAH

Damn man, die kick is enorm. Al de adrenaline die weggesropt was door de angst is in een keer vrijgekomen en giert met dubbele snelheid door de aderen. Alweer. Alweer heb ik zo'mn vreselijke kick te pakken. Deze pure opbouw van spanning en spontane ontlading is het ultieme op aarde. De spontaniteit van de stofwisseling (of wat dan ook) is gigantisch en merkbaar in je ganze lijf. Natrillend bekijk ik nog een paar keer het filmpje dat Hendrik gemaakt heeft van mijn sprong met mijn camera (te groot om te uploaden, dus wachten tot ik terug ben). Een sigaret geeft verlichting en we gaan verder met wat we van plan waren: Actie ondernemen.....

Af en toe vraag ik mezelf weleens af, waarom altijd zoeken naar die grenzen? Waarom zoeken naar die momenten die angst brengen? Het is waarschijnlijk de kick, de enorme kick die ik ervan krijg. Altijd wanneer ik een moment van angst heb gekend en het is daarna voorbij is de opluchting groter dan de angst ooit geweest is.
Een normaal antwoord heb ik nog niet, ik ga dan maar eens op zoek naar mijn eigen persoonlijke antwoord, kijken wat voor vreselijke dingen ik nog meer kan ondernemen......