Si Pan Don - Hue

Tientallen, honderden, duizenden, tienduizenden, honderdduizenden of misschien wel miljoenen secondes hebben mijn hoofd gebroken over mijn volgende zet. Alsof Kasaparov moet nadenken over zijn volgende zet met mij als zijn tegenstander (en ik ben al zo’n slechte schaakspeler).
Misschien moet ik gewoon mijn meerdere erkennen in mijn opponent en is mijn keuze om Schumi te vertegenwoordigen niet zo’n goede geweest. Leeftijd en ervaring zullen allicht ook een rol gespeeld hebben en volgende keer kies ik wel voor een minder sterke tegenstander of ik kies iemand die mij meer op het lijf geschreven is, Verstappen, al hoop ik niet mijn auto de grindbak in te rijden.....

De meiden, Claudia, Andrea en Julie zouden de volgende dag om 5 uur in de ochtend vertrekken en om een of andere reden kwam het gesprek op verjaardagen. Ik meldde de mijne (Voor iedereen die het niet uit zijn blote hoofd weet: Opschrijven, want ik verwacht kadootjes van jullie volgende keer ;)): 17 December. Claudia bleek dezelfde dag jarig te zijn en om het toeval nog een beetje meer charisma (of wat ook) te geven, we zijn ook nog van hetzelfde jaar, 1980.
We wonen zo’n 1000km van elkaar vandaan als we thuis zijn (Ik Strijen en zij Wenen) maar we komen elkaar tegen op een afstand van een dikke 10.000km van huis….
Hoe raar het ook is op zo’n moment.. na een tijdje wen je eraan en is het al bijna normaal…. Je bent gewoon precies even oud (even de geboortetijd weggelaten natuurlijk) en meer is het niet.

De meiden waren weg en beiden hadden niet echt een plan voor de komende warme dag. We eindigden 15.000Kip later in een kano, Lao-stijl. Hout, half weggerrot, maar nog steeds niet lek, 3 meter lang en naar schatting een kleine 50cm breed. We kregen een stel peddels mee waar zelfs de beste roeiers op deze aardbol nog niets mee zouden kunnen. Het leken meer houten stokken met een beetje een platgeslagen kant, echt veel ‘vlees’ om mee te roeien was er niet.
We wilde ons echter nu al niet het veld uit laten slaan en besloten ervoor te gaan. Mijn beste actie voor die ochtend was dat ik mijn tas thuis had gelaten. Thuis staat in dit geval gelijk aan een houten bungalow met 4 bamboe muren, een dak en een bed.
We waren nog geen meter onderweg en we verloren al zeker 10keer bijna ons evenwicht en sloegen half om. Net op tijd bijdraaien scheelde ons een natte zwembroek en op weg gingen we.
Een kleine 200 meter verder was een strandje, maar, tegen de stroom in, het duurde een dikke 45 minuten eer we daar aangeland waren. Hoe het kwam weten we nog steeds niet, maar blijkbaar was geen van beide een aangeboren kanoer (je zou zeggen met mijn halve schippersfamilie-achtergrond dat ik dat wel zou zijn, maar dat was niet echt het geval). We hadden op bepaalde momenten zelfs het idee meer vooruitgang te boeken door achteruit te varen ipv vooruit, al belandden we snel weer in een pirouette van 360graden en tegensturen of meesturen hielp in dit geval niet echt.
We hadden al snel bekeken, want na 1,5 uur worstelen met dit houten geval en feitelijk niet verder komen dan een kleine 300meter, dat is niet echt bevoordelijk voor de concentratie en het enthousiasme. We hebben het zo lang mogelijk volgehouden en bleven proberen, want als een Lao-mens het kan, kunnen wij het ook. Dit motto was meer illusie dan werkelijkheid en dat hebben we snel genoeg toegegeven, al maakte we onszelf wel wat belachelijk….

Mijn tijd om te vertrekken was gekomen en nu was het mijn beurt om om 5 uur mijn wekker te laten afgaan en om 6 uur mijn boottrip naar land te ondernemen. Claudia zou mij een email sturen waar ze verbleef in Savannakhet (ook mijn bestemming om vanuit daar naar Vietnam te gaan) en we zouden elkaar daar dan weer ontmoeten.
Afgezet aan land, half 7 ‘s ochtends, stond de bus al klaar aan de rand van een markt. Ik was de enige westerling en trok veel bekijks. De bus zou pas na een uur vertrekken en dus had ik nog voldoende tijd om wat ochtendvoer te zoeken en wat rond te wandelen over de markt. Ik heb mezelf op een soort rijstpoffertjes getrakteerd, maar brandde nog bijna mijn mond. Water voldoende in de buurt dus genoeg om mijn in brandstaande mond te blussen. Normaal gezien drink ik niet teveel in de bus, want ik heb weinig zin met een volle blaas nog 3 uur in een stuiterend voertuig te zitten.
Aanvankelijk zou de tocht naar Savannakhet een kleine 7 a 8 uur duren, maar ik had kunnen verwachten dat dat niet zou gaan lukken. Pas om half 8 diezelfde avond zette ik voet in mijn nieuwe kamer en dus is dit mijn een na langste reis geweest tot op heden (de langste was de vliegreis, 13uur en een beetje) en een minder plezierige dan wanneer je die tijd in een vliegtuig van Singapore Airlines zit.

De ochtend brak aan en er moesten een aantal dingen gebeuren, waaronder mijn was. Claudia moest nog haar Vietnam visum aanvragen en natuurlijk Savannakhet bekijken.
Vietnam visum was zo gebeurd, was zou geregeld worden bij het hotel en alleen de motor bleek iets minder makkelijk te regelen te zijn.
We kwamen 2 andere mensen tegen waarvan Claudia er al eentje kende. Brian (kale Canadees) en Kim (NL) zaten net ergens hun brunch weg te werken toen we ze tegen kwamen. Claudia en ik ahdden al de halve stad doorgelopen op zoek naar een plek waar we 2 van die krengen konden huren. Bij dat zelfde restaurant kon het, maar dan wel voor 9Dollar per dag. Brian en ik werden de bestuurders en de meiden achterop. Kim had niet zo’n vertrouwen in Brian zijn onervarenheid op zo’n klein motortje en koos ervoor iets voor zichzelf te doen.
Beiden motoren stelde niet veel voor en het was al heel wat dat ze heel bleven al was er weinig dat nog echt goed werkte. Een toeter is wel handig hier aangezien je em bijna cionstant nodig hebt, maar helaas… ik had niet het geluk een werkende te treffen.
Later toen Brian er meer vertrouwen in had dat ding op de weg te houden ging Kim wel mee. Brian is fotograaf en heeft zo’n megagroot toestel mee, waarmee ie de mooiste plaatsjes schiet. Op een of andere manier tovert hij de mooiste lach naar voren en is iedereen bereikbaar voor een fotootje.
Eerst een tempel met monikken, toen een voetbalveldje met spelende kids en later in de stad zelf… schitterend zoals die kerel met de mensen om weet te gaan en zijn benadering werkt (heb het zelf ook geprobeerd).
Zijn verschijning is ietwat schrikachtig met zijn oorbel en kale harses, maar die schrik is zo verdwenen als ie communiceert met mensen die geen woord Engels spreken en ze allemaal precies doen wat hij wil. Ongelofeloos….
Bij de tempel waren we uitgenodigd door een monnik om diezelfde avond te komen kijken in de klas waar hij Engelse les volgt. Om 19.00 stonden we met zijn 4en paraat en werden allereerst door de lerares en de ‘hoofdmeester’ uitgenodigd in het kantoor om kennis te maken.
Toen volgde de kennismaking met de klas en als er toeristen in de klas zijn wordt er geen les gegeven, maar mogen de kids alles vragen wat ze maar willen om zo hun Engels te oefenen. Dat werd letterlijk overgenomen door die kids, want ze vroegen de oren van mijn lijf. Twee zussen waren iets minder spraakzaam, maar de jongen en andere meid in mijn groepje konden hun monden bijna niet stil houden. Ik had zelf amper tijd om antwoord te geven. Het uur was voorbij voor ik er erg in had en de ervaring die ik rijker was was er zeker eentje om nooit meer te vergeten. Helaas zou ik de volgende vertrekken, anders was ik terug gegaan..

In de bus naar de Vietnamese grens leerde we Jeff (Zuid-Afrika) en Marthe (Belgie) kennen. Een koppel dat met een open-ticket de wereld rond vliegt. Van hoofdstad naar hoofdstad en van continent naar continent. Letterlijk en figuurlijk een wereldtour!
Onze eerste bestemming in Vietnam zou de afzetplaats zijn, Dong Ha, maar met zijn 6en hadden we meer behoefte aan een plaats als Hue om vandaaruit verder te gaan. Een andere bus werd geregeld en zo waren we binnen nog eens 2 uur in Hue.
De kamer die ik deelde met Brian was ontzettend luxe voor 7 Dollar, alleen de dekens die we kregen waren iets te kort voor onze lange benen. Tot aan mijn hoofd opgetrokken lagen beiden voeten bloot en ik was te bedonderd om mijn slaapzak uit te pakken.
De groep die we gevormd hadden bleek een ideale: overdag deed iedereen waar hij/zij zin in had en ‘s avonds met zijn allen dineren en wat drinken.
In dat laatste waren Brian en Jeff nogal bedreven in………