Hue - Nha Trang

Brian en Jeff hadden er flink de vaart in en de rest kon zich ook niet echt inhouden met shots drinken. Ik was aan een tafel met 2 Finnen beland en mijn bier ging weliswaar vlot, maar echt een aangeschoten gevoel had ik nog niet. Mijn eerste biertje die avond voor het eten viel wel hard, maar daarna leek niets me meer te raken...

Het punt van moeheid was ik inmiddels voorbij en samen met Jeff, Brian, een Noorse en Deense meid doken we ergens een of andere wazige bar in. Brian is nogal bedreven in biljart, dus de tafel was al snel bezet. De volgende shots werden tevoorschijn getoverd en hoewel ik twijfelde deed ik het toch niet. De ronde daarna moest ik eraan geloven, ik was niet sterk genoeg de verleiding te weerstaan, al weet ik dondersgoed van mezelf dat ik geen echte alcoholicus ben. Ook ronde nummer 3, de rondes werden afgewisseld met bier, was ik het haasje en hoewel ik toch al aardig wat door mijn keel had laten stromen, er gebeurde niets.
Jeff is al 3 jaar gelukkig met Marthe, maar dat weerhield de Noorse er niet van toch haar kans te wagen en het een en ander te proberen. Nou ben ikzelf geen heilige, maar ik heb Jeff er regelmatig aan herinnerd dattie een wonderschone vriendin had en dat bleek te helpen. Om mij te bedanken werd er een volgende shot klaargemaakt, maar die heb ik toch echt doorgepassed naar Brian…
De volgende dag laat zich raden. Ik had met de heren afgesproken om rond 9 uur te gaan ontbijten en ik was om die tijd klaarwakker. Brian lag nog op 1 oor en ik wist direct hoe laat het was. Die was flink aan de buffel.
Jeff idem en de vrouwen bleven ook liggen. Aangekleed en wel strompelde ik de trap af en stak uit frustatie een sigaret op. Ty, een Vietnamees begon wat te lullen over een dagtour rond Hue en aangezien ik niets te doen had voor die dag besloot ik maar achterop de motor te springen en met em mee te gaan voor $7.
Aangezien ik nog moest ontbijten was dat het eerste wat hem te doen stoind. Mij afzetten bij een goede plek waar ik een normaal ontbijt kon krijgen. En hoe! Ik heb nog nooit zo’n vreselijk lekker ommelet gehad (en ik heb er heeeeeeeeeel wat op de laatste paar maanden).
Een goed begin van de dag en de dag werd eigenlijk alleen maar beter.
De tempel die we als eerst aandeden lag op een plek die ikzelf nooit gevonden zou hebben. Gelukkig had ik Ty daarvoor. Om 10.00 uur precies kwamen de eerste monikken bijeen en klonk er een diep deurbel-geluid (alleen de dong, niet de ding).
Ik zetelde mij neer op mij knieen (eerste regel van Buddha, nooit je voeten naar hem toewijzen, maar er waren toeristen die dat niet zo serieus namen) en keek vol spanning toe wat er ging gebeuren. Spectaculair is anders, maar indrukwekkend was het zeker. Iedere monnik die later kwam deed eerst een rondtje iets voor zichzelf en daarna ging ie op in het ritme met de anderen.
Novice en ouderen, alles door elkaar. Het vreemde is dat sommigen monikken hier een pluk haar van voren hebben en soms zelf ook nog aan beide zijkanten. Absoluut geen gezicht, maar ik heb er aan zitten denken ook zo’n pruik te nemen.

Vietnam en de oorlog zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en aangekomen bij de bunkers kwam het verhaal er bij Ty uit. In diezelfde oorlog heeft ie als 3-jarig ventje zijn vader verloren en elke keer als ie weer bij de bunkers komt dan doet hem dat aan zijn veel te vroeg gestorven vader denken. Ik had met em te doen en stelde zelf voor de plek vroegtijdig te verlaten. We zijn nog een der bunkers ingeweest en dat was alles behalve makkelijk. Een doorgang van 1 meter hoog en een modderige ondergrond maakte het er niet makkelijker op om binnen te komen. Wellicht was dat ook wel ooit de bedoeling geweest.

Het goot af en toe van de regen sinds we in Hue waren aangekomen en dat weertype was alles wat we wilde en een beetje verwacht hadden. Het weer was nog zo schitterend in Savannakhet en nu hebben we dit. Het scheelde echter wel in gewicht van mijn backpack, aangezien ik mijn spijkerbroek en dikke wandelschoenen aanhad. Op de motor was het niets anders, af en toe regen, af en toe nog steeds bewolkt.
Mijn tas zat aan het einde van de dag onder de modderspetters, maar dankzij Ty was het alleen mijn tas en is mij een modderbad bespaard gebleven.
Gelukkig was er halverwege de dag een omslagpunt, waarbij de regen uitbleef ik dus droog kon blijven achterop. De modder was er nog steeds, maar mijn regenjas kon ik uit laten.
De eerste antieke auto die ik gezien heb in Vietnam was er meteen eentje met een verhaal. Een monnik reed in 1963 naar een bepaald kruispunt vlakbij Ho Chi Min City en stak zichzelf en auto in de brand uit protest tegen de discriminatie van het vrije geloof en de buddhisten. Zijn hart is uitgesneden en bewaard gebeleven. ZO kan het ook heren rascisten. Als jullie je nou eens allemaal tegelijk in de hens steken uit protest tegen de komst van nog meer zwarten naar jullie kikkerlandje, dan zijn we in 1 keer van een immens probleem af. Succes! ;)
De pagoda, de tombes van Tu Duc waren niet echt super interressant en ook de oude purple city was een beetje te veel van het oude voor mij en de dag was voorbij voor ik het wist.
Direct een kopie gemaakt van de foto’s voor in Ty’s reccomendation-boekje (sorry, ben het Nederlandse woord effe kwijt, dat gebeurd me wel vaker tegenwoordig) en de rest opgezocht. Brak van de avond ervoor waren Brian en Jeff niet vooruit te branden en Marthe was ziekjes. Iets verkeerds gegeten waarschijnlijk. Mijn buik was ook niet helemaal ok, maar echt last had ik er niet van. Opvallend genoeg bleken er meer mensen last van te hebben, maar er was weinig wat we ertegen konden doen, misschien kwam het door de shots…misschien ook niet.

De volgende ochtend was het mijn buert om uit te slapen en ging de rest ongeveer hetzelfde doen als wat ik gedaan had, maar dan deels per boot en voor meer centen.
Om 12.00 zou de bus ons komen halen om naar Hoi An te gaan en dat zou gelukkig maar een reisje van 3 uur zijn. Een keer geen lange zit… Die zullen er nog genoeg komen.
Brian had zijn tas in de kamer laten staan en bij het uitchecken bracht ik zowel mijn tas als de zijne in 1 keer naar beneden. Daar had ik nog diezelfde minuut al spijt van, want zijn tas is zeker 2x zo zwaar als de mijne. En 2x zo groot. De batterijpack voor zijn camera zal een van de boosdoeners geweest zijn.

Hoi An.. een ideaal plaatsje om kleren te laten maken en door de oude stad heen te wandelen. Toeristenseizoen is weer begonnen, dus we waren ook niet de enigen. We werden bij het hotel opgewacht en hadden een megaluxe kamer voor maar $6. Nog net geen bad, maar je kan niet alles willen.
Aangekomen, gedouched en met zijn allen eropuit om de nieuwe avond met wat alcohol en voedsel in te luiden. Hoe het kwam weet ik niet, maar Jeff leek ineens heel erg nodig karaoke te moeten doen. Wij op zoek naar karaoke. De eerste plek was dicht, bij de 2e hadden we meer geluk. We werden in een kamertje gedropt met een geluidsinstallatie, een TV en 2 mic’s. Dat wordt lachen, gieren, brullen!
Kim voelde zich niet zo op haar gemak, want het enige wat het voorstelde was een bijna lege kamer en wij met zijn 6en. Zij had meer het idee in een kippehok te zijn beland en ik moest haar daar wel gelijk ingeven.
Er werden op wat knopjes gedrukt van de afstandbediening en voor we het in de gate hadden was het eerste nummer vollop bezig. Iedereen moest tegeklijk in 1 boek kijken en uitzoeken wat hij/zij wilde zingen (of althans een poging wagen) en de keuze was een beetje beperkt. Van allerlei oude nummers, maar 90% was mij totaal onbekend. Dat mocht de pret niet bederven en het duurde een tiental nummers en zenuwonderbrekingen eer we de smaak te pakken hadden en volop aan het zingen waren.
Eye of the Tiger was een van de mijne en mijn jeugdidool Michael Jackson mocht ook niet ontbreken met Billie Jean. Verder was het vooral de Beatles, Abba en nog wat onbekende bands.
Twee uur verder, 8 bier achter de kiezen (niet per persoon, in totaal en niet iedereen dronk bier, zoals Claudia en Marthe) waren we welgeteld met zijn 6en nog geen 8eurootjes kwijt. Das lekker verdienen.

Het stikte (nog steeds waarschijnlijk) in Hoi An van de kleermakers. Wat je maar wil laten kun je laten maken en dat voor een belachelijk lage prijs en ook nog eens binnen 24 uur. Meestal dan.
De meiden hadden beiden een boodschappenlijst aan dingen die ze wilde hebben en gingen er al snel opuit. Brian bracht de dag door achter de lens van zijn camera en ik moest wat internetten.
Ik had mezelf voorgenomen niets te kopen, maar ik ben net mijn moeder af en toe. Zo ook in dit geval. Waar mijn mams zonder iets te willen kopen naar de supermarkt gaat, komt ze toch altijd weer met een dikke kar naar huis.
Eerst dacht ik aan 1 jas… toen werden het er al snel 2 en uiteindelijk verliet ik de winkel met 3. Twee voor mezelf en eentje voor de mooiste, liefste, knapste en bijna-intelligenste vrouw op aarde (sorry oma, het knap zijn is bij u al jaren geleden verdwenen), Mutti.
Zo krijg ik eindelijk eens de kans om mijn moeder te kleden zoals ik dat wil en niet andersom, zoals het vroeger altijd was. (Bereid je maar vast voor :D)

Altijd heb ik iets met hout gehad en er is in Hoi An ook diverse mogelijkheid om houtbewerking te zien en te kopen. Ik had met het meisje van de winkel afgesproken de volgende dag om 7.30 paraat te staan en ik zou dan met de jongens mee mogen doen en zelf wat maken. Zoals verwacht versliep ik me gigantisch en ik was er helaas pas om 9.00uur. Zij was er zelf niet, maar gaar zusje wel. Die zag eruit alsof ze 15 was, maar volgens iedereen bleek ze 23.. Oeps. Foutje bedankt!
Ik deed mijn verhaal aan haar en voor ik het iwst zat ik zelf schelp te zagen. Ik mocht zelf iets maken en een jongen zou zijn eigen werkstuk opzij leggen om mij een paar uur bezig te houden (feitelijk voor niks).
In de gauwigehied moest ik iets bedenken en het zou een naambordje worden (mijn fantasie was nu eenmaal nog niet wakker, sorry voor het ongelooflijk ouballig idee) DE RUITER, 3.
Het uitteken van de letters was geen probleem, het uitzagen uit de schelp echter wel. Hij had er zo’n vreselijke handigheid in dat ik goed moest kijken hoe hij het precies deed. Mijn gave is gelukkig wel dat als ik iets zie dat mijn handen het dan vaak na kunnen doen, dus na wat stuntelen had ik vrij snel in de gaten hoe het moest (let op, hij sprak maar een paar woorden Engels en ik geen Vietnamees).
Nog steeds was hij sneller en af en toe deed ik iets gruwelijk verkeerds, waardoor mijn letter brak en ik weer overnieuw moest beginnen. Nog 1 keer deed ie het voor en de rest ging daarna bij mij ok. Dat had hij ook door en gebaarde me succes, en dattie zelf even naar de markt ging..
Uitgezaagd was ok, nu nog de letters uitkerven in een stukje hout en ze dan kunnen inleggen.
Dat was een peuleschil, want dat heb ik vaker geoefend. De gereedschappen zijn een stukje meer ‘ouderwets’, maar met hun handigheid kunnen ze daar alles mee maken. De enige machinerie die ze hebben is een electrische figuurzaag en that’s it. Alles wordt voor de rest met de hand gedaan. Uittekenen, uitkerven en schuren.
Nu zeg ik wel dat het peuleschil was, maar alsnog duurde het zeker 2 uur voor ik alle letters uitkerft had en ik aan de laatste fase kon beginnen.
De uitkerving werd gevuld met een lijmachtige zwarte substantie, de letters ingezet en toen was het wachten geblazen….
De overtollig lijm vervolgens wegschuren en klaar is Francois… 5,5 uur voor een werkstukje van 10 bij 5 cm, maar ik ben zo trots als een pauw. Voelde me net een kleuter die zijn eerste handschildering laat zien aan zijn vader.

Kim kende een leuk drinkspelletje en inmiddels hadden we al afscheid genomen van Marthe en Jeff en Kim zou de volgende dag vliegen naar Hanoi. De tijd van afscheid nemen kwam eraan.
Als uitpsatting waren we bij een veel te dure Italiaan beland en het goedkope bier erna deed wonderen voor de portemonnee. Het bleek goedkoper te zijn om direct een hele fles wodka te kopen en helaas voor Kim was zij de eerste die een shot moest nemen. Men neme een leeg glas, een muntje, wat wc-papier, een elastiekje en een brandende sigaret. Span het wc papier met het elastiekje over het glas en leg het muntje in het midden. Brand vervolgens ieder op zijn beurt een gaatje in het papier en diegene die het muntje in het glas laat vallen is de pineut.
Kim dus 3x achter elkaar en toen moesten we opzouten, omdat het restaurant ging sluiten.
Helaas hadden we nog een halve fles vodka over en besloten die verder baas te maken in Brian en mijn kamer. De shots zouden gedronken moeten worden door diegene die het kaartspelletje shithead zou verliezen. Aangezien ik in het bijzijn van Claudia, Kim en Brian nog nooit verloren had was ik niet bang te moeten drinken. Dat vertrouwen in mezelf werd genadig teniet gedaan, omdat nu ik 3x op rij verloor…. De volgende ochtend liet zich raden.

Kim op het vliegtuig gezet naar Hanoi, Brian vliegt een dag later naar Saigon en Claudia en ik hadden de nachtbus om 18.00uur naar Nha Trang.. Nog eens 12 uur in een bus.. ik heb ze er net opzitten, maar voel me nog steeds brak………